Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Het berouw.

Vervolg op 'De verboden waarheid'.

Ongeveer twee jaar eerder; de ruzie met mijn oudste broer.

"Kijk daar woont je broer", zei moeder onderweg en reed voorbij.
Ik stomverbaasd: "Maar waarom rij je dan voorbij?"
Het was eenrichtingsverkeer.
We lagen in een deuk van het lachen. Het was heerlijk om zo onbevangen samen met mijn moeder de slappe lach te hebben, maar het viel me op dat mijn broer nors afwachtte tot wij uitgelachen waren. Geen van ons beiden lukte het aan broer te vertellen waarom we lachten, maar ook daarna kwam er bij hem geen lachje af. Het leek alsof hij zich verraden voelde.
We schoven wat ongemakkelijk aan tafel voor de koffie. Ik had me wijselijk voorgenomen om oppervlakkig te blijven, maar ook dat had ik niet hoeven doen, want broer veegde elk woord van mij weg zodat zij communiceerden zonder mij. Ik besloot er vriendelijk iets van te zeggen zoals ik dat had geleerd van mijn pastoraal werker. Gewoon vragen stellen.
"Waarom veeg je alles van tafel wat ik zeg?"
"Dat doe ik niet!"
"Dat doe je wel!"
"Jij ook altijd, jij moet áltijd alles verpesten!"
We hadden elkaar in jaren niet meer gesproken! Hij sprak me aan in de verleden tijd en daar reageerde ik in de verleden tijd op en zo zoefden we als in een geruisloze tijdmachine naar onze oude vertrouwde jeugd-oorlog. Hij stond hulpeloos op en bleef doorgaan met verwijten vanuit een diep geleden pijn en ik resoneerde dezelfde pijn waarin we beiden verstrikt zaten zonder dat we ons bewust waren wáár we onder leden. De een verweet de ander.
Met zijn hoofd in zijn nek en zijn mond ver open zette hij het op een brullen precies zoals hij dat als kind had gedaan. Broer priemde met zijn vinger naar mij en riep buiten zichzelf van wanhoop: "Jij denkt verkeerd, jij voelt verkeerd!"
Waarop ik begon te schreeuwen als een godverlaten mager speenvarken om deze woorden die van onze moeder waren en niet van hem! Broer zei letterlijk na wat zijn moeder hem ingegeven had. Ook hij was een slachtoffer. Net als ik. Opeens werd dit me klaar en helder toen hij als vanouds met zijn hoofd in zijn armen aan tafel zat te brullen, precies zoals hij dat als klein kind had gedaan en moeder kwaad riep: "Kijk wat jij hém aandoet!"

Zonder dat iemand van ons dit had gewild, werd hier een pijnlijk familie-scenario opgevoerd uit een lang vervlogen tijd. Ik zag mijn kleine broertje schreeuwen in plaats van de volwassene die hij was en ik deed hetzelfde. Hij zette mij zijn huis uit als was ik een opstandige puber.
Moeder keek verbijsterd toe.
Moeder had mijn broer tegen me opgezet! Broer wist niet wat hij deed. Het leek wel alsof hij was gehersenspoeld. Hij was zo volledig overtuigd van de gedachten die zijn moeder hem van kind af aan over mij ingegeven had, dat hij dacht dat hij er zelf zo over dacht. Ook hij vertrouwde zijn moeder, net als ik mijn moeder vertrouwde en zij daardoor deze invloed op ons kon hebben. Ik was verbijsterd.

Moeder zweeg toen ik dit aan haar vertelde en uitlegde dat ze mogelijk niet had geweten dat ze ons tegen elkaar had uitgespeeld. Ik dacht destijds nog dat ik haar door een verklaring te geven kon helpen. Ik wilde herstellen wat er fout was gegaan. Maar de hele weg naar huis zweeg ze met een gezicht als van beton en haar lippen op elkaar geperst in een krachtige streep. Zo zette ze me af bij mijn huis en reed weg.
Overstuur belde ik mijn pastoraal werker. Op zijn advies heb ik haar een paar weken later uitgenodigd in mijn huis om nogmaals, en nu rustig, mijn verhaal te doen. Moeder kennende had ik in die zachte aanpak van mijn pasto geen vertrouwen. Toch deed ik het. 'Nee heb je, ja kun je krijgen', dacht ik.
Zoals ik had gedacht praatte moeder alles weg, ze kleineerde mij met zoete woorden als dat ik ook zo'n 'gevoelig wichke' was, dat ik me van alles in mijn hoofd haalde, jammerde dat er niets meer terug te draaien viel, zag theatraal hulp vragend op naar de foto van mijn overleden vader in mijn huis, maar toen ze naast me ging zitten op de bank en me als een klein kind wilde omhelzen, zette ik haar mijn huis uit.
Dat was om en nabij twee jaar geleden, dat ik had doorzien wat zij had misdaan in dit gezin en sindsdien had ik gebeden voor gerechtigheid.


Twee jaar later komt moeder met berouw.

Moeder kwam mij vertellen dat ze een tv programma had gezien over het syndroom van asperge en zij was ervan overtuigd dat zij dat had. Ze had formulieren bij zich en ik moest het programma op Uitzending Gemist maar eens bekijken.
Het was midden juli 2010. Onze buurt was nog aan het bijkomen van de storm die ons een dag of drie geleden had geteisterd. De bomen hadden er diep voor gebogen en dikke takken schoven als stokjes op de wind door onze straat. De beschutting van de buren lag nog in onze achtertuin en ik heb mijn stoere buurvrouw nog nooit zo bang gezien. Ik had er geen flauw vermoeden van dat de ergste storm zonet mijn drempel had overschreden.
Aan de hand van het syndroom dat ze - volgens zichzelf - had, begon ze uit te leggen wat ze fout had gedaan ten opzichte van mij en hoe zij in elkaar zat.
"Het syndroom van asperge komt voor bij intelligente mensen."
Hiermee kreeg ik de boodschap dat zij intelligent was. Dat is aangenaam want de intelligentie van de moeder straalt af op de kinderen. Kan best dat mensen daarom graag goed praten over hun ouders, want dan zijn de kinderen ook goed.

Wordt vervolgd.

Schrijver: Susan, 29 mei 2022


Geplaatst in de categorie: familie

4.0 met 1 stemmen 57



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)