Het berouw.

Vervolg op 'De verboden waarheid'.

Moeder zat aan de tafel als een klein berouwvol oud vrouwtje. Haar dominantie was verdwenen. Maar het 'glibberige' niet. In de afgelopen dertig jaar hadden mijn moeder en ik vaker 'goede gesprekken' gehad waarin zij mij vertelde waar ze faalde en mij vroeg om vergeving en geduld met haar te hebben. Iets wat ik altijd van harte deed. Maar moeder vergat die gesprekken al op dezelfde dag. En ik bleef bedrogen achter. Zus en broers klaagden over hetzelfde. Maar deze keer leek het anders. Moeder voelde zich schuldig en had berouw. Ze vertelde me dat ze de hele familie rond was gegaan met haar verhaal. Ten leste was ze dan bij mij gekomen.
Ik luisterde.
Moeder vertelde: "Ik heb jou naar een school gestuurd die ik haatte."
Ze vertelde dat ze de jongere kinderen tegen me op had gezet, nadat ze me naar het internaat had gestuurd. Dat ze hen had verteld dat ik niet spoorde en dat ik zelf naar dat internaat wilde omdat ik niet van hen en van moeder hield.
Moeder vertelde: "Ik kon niet tegen pubers omdat ik een autist ben, er was met jou niks aan de hand, je was een gewone puber."
Ze bekende dat ze vaak tegen mijn zusje en broertjes had gezegd: 'Ik ben blij dat ik van haar af ben' en 'wat een rust in huis nu ze weg is.'
Ik vroeg haar of zij naar aanleiding van de ruzie met mijn broer, had begrepen dat zij verdeeldheid had gezaaid in haar gezin. Moeder reageerde er niet op. En ik liet het omdat ik de beladen sfeer niet wilde verstoren.
Ze bekende dat ze familie, buren en kennissen had verteld dat ik gestoord was, maar dat ze alle stoornissen die ze op mij had geprojecteerd, zelf had. Er volgde een lange waslijst aan psychische stoornissen, waarna ik onder andere begreep waarom mijn tante altijd zo achterdochtig deed ten opzichte van mij. Met name toen ik tot geloof was gekomen, had men mij tot schizofreen en tot borderline gebombardeerd. Het verwonderde me hoe een intelligente vrouw als deze tante, dat zomaar geloofde zonder vragen te stellen aan mij.
Ze nam elke - mij verweten - psychische aandoening terug en zei dat ze zelf was wat ze mij verweet.
Terwijl zij vertelde werd ik heen en weer geslingerd tussen medeleven met haar én het plaatsen van wat ze zei. De nieuwe informatie die ze me gaf over wat ze met mijn leven had gedaan toen ik nog een kind was én daarna en wat dit heden voor mij betekende, was nogal wat.

Ze vertelde me dat ze geen liefde kon voelen en dat ze anderen pijn deed maar daar zelf niets bij kon voelen. Dat ze niet tegen kwetsbaarheid en ziekte kon. Dat ze geen gezichten kon lezen. Dat ze van anderen normaal sociaal gedrag afkeek en nadeed, omdat ze zelf niet wist hoe dat moest. Ze gebruikte een voor haar nieuw woord: "Ik heb geen empathie."
Ze vertelde dat haar relatie met mijn oudste broer niet zo goed was als zij wilde doen laten lijken, maar de manier waarop moeder en broer met elkaar omgingen had ik altijd ongezond gevonden.
Voorzichtig vroeg ik haar of ze misschien jaloers was op mijn vermogen om empathie te voelen. Maar dat ontkende ze met verontwaardiging.
"Ik hield wel van jou. Jij was zo'n mooi kind."
Bij die woorden voelde ik me ongemakkelijk. Mijn vader had dat gezegd. Ze zat daar maar en er was geen contact. Het moment vertrok.
"Ik dacht dat ik God was."
Hier moest ik een beetje om lachen en als de sfeer niet zo beladen was geweest dan had ik gezegd: moeder jíj spoort niet, dat weet je nu zelf ook wel toch?
Later herinnerde ik me de tijd dat ik tot geloof was gekomen en trouwde, dat zij zich had gedragen alsof ik uit huis trouwde en het boetekleed zou aantrekken om al mijn zonden aan haar te belijden, alsof zij God was. Dat heb ik destijds als 'raar' en knap irritant ervaren.

Berouwvol erkende ze: "Ik heb drie levens verwoest, maar jullie zijn toch wel goed terecht gekomen."
Ik voelde me gedwongen te zeggen dat het allemaal wel meeviel zoals zij suggereerde. Ik beschermde mijn eigen eer, maar ik vond niet dat het meeviel. Ik stroomde vol met vragen aan haar waarop ik antwoord nodig had.

Tijdens haar berouw vroeg ze mij om vergeving en ik gaf het haar van harte. Ik kon het nauwelijks geloven! God had gerechtigheid gegeven! Moeder had haar fouten toegegeven! Ik danste over straat.
Ik had even time-out moeten nemen om de informatie die moeder me had gegeven, rustig te verwerken, want dit was veel te ernstig. Maar ik hield geen moment rekening met het feit dat ik bedrogen kon zijn. Natuurlijk niet! Het was mijn moeder.

Later in die week schreef ze in een e-mail dat zus en broers haar ook vergeven hadden en dat zij namens hen zei dat ze veel van me hielden. Maar ik begon argwaan te krijgen. Tussen mijn zus en broers en mij is al jaren geen normaal gesprek mogelijk. Zéker geen woorden als 'ik hou van jou'. Juist die woorden maakten dat ik de zaak niet meer vertrouwde. Zus en broers hadden zelf moeten reageren. Niemand deed dat.
En al binnen één week kwam ik tot de ontdekking dat haar berouw niet echt was, omdat ze een mediator voorstelde zodat wij samen 'aan onze relatie konden werken'. De term 'onze relatie' laat zij zo klinken alsof het een liefdesrelatie betreft die gelijk is aan een huwelijk. Het kwam erop neer dat ik was opgevoed door een autist, dus was er met mij iets mis en ja dat was haar schuld en ik zou moeten worden geholpen samen met haar.
Aan mijn hoela! Ik had mijn eigen leven en dat wilde ik zo houden.
Een psycholoog zou moeten vaststellen dat moeder een autist was, zoiets kun je niet zomaar zeggen van jezelf of een ander, zeker niet als het ernst is.

Wordt vervolgd.

Bedrog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 47