Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

De erfenis.

Vervolg op 'Het berouw'.

Uiteindelijk heb ik de notaris van mijn familie op kunnen sporen en zelfs zonder paspoort het testament gekregen. De notaris vond het een vreemde zaak.

Ondertussen stuurde moeder mij naar hun boekhouder. Deze man nodige me uit op zijn kantoor alwaar ik rond mocht kijken als ik dat wilde, maar het archief was uiterst geheim. Hij praatte met dezelfde zachte verhevenheid over de financiën van het bedrijf als mijn moeder en hield me daarmee aan de lijn. Ik ben er niet geweest.
Ze stuurde me naar mijn broer die hetzelfde deed. Hij kwam bij me langs met een verhaal over zwaar persoonlijk leed, met de boodschap dat hij pas iets te klagen had, niet ik. Ook van hem werd ik niets wijzer.
Zonder dit tevoren af te spreken stuurde moeder de rekening. Ik heb niet betaald.
De boekhouder had drie keer - zonder mijn medeweten - naar sociale zaken gebeld om die privé rekeningen met de gemeente te bespreken, maar de lijn was drie keer bezet.
We keken elkaar aan: toch nog Goddelijke bescherming?
De boekhouder en mijn jongere broer zagen mij als een klein kind dat deze zaken niet zelf kon besturen. Maar moeder onthield mij informatie. Hoe kon ik deze zaken zelf besturen als ik niets wist? Daarbij walgde ik meer dan ooit van de bijna heilige manier waarop de boekhouder, mijn broer en moeder met geld omgingen. Mijn wanhoop hield ik niet verborgen, want ik dacht nog steeds dat moeder wel iets om mij zou geven. Huilend hing ik aan de telefoon.
"Ik geniet zo van dit contact."
Het drong niet tot me door wat ze zei.
"Ik heb je bestolen."
Ze zei het met een lief stemmetje.
"Het is voor je begraaafenis."
"Heb ik geen begrafenisverzekering dan!"
Ze zweeg.
"Ik zal er altijd voor je zijn", zweemde ze aan de telefoon nadat ze me een van haar 'eeuwige liefdesverklaringen' met een verheven stem had geproclameerd. Ik confronteerde haar letterlijk met de doodsbedreiging : "Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent. En wat daarmee?"
Ze zweeg.
Waar droomt dit mens over?
Ze had genoten van de smeekmails die ik had geschreven en telefonisch had gezegd? Mij te zien lijden was haar genot? En wat bleef er nog over van dat 'berouw'? Is mijn moeder in staat om dit te doen?
Aan wie kon ik dit bizarre verhaal geloofwaardig vertellen dat mijn moeder mij bestolen had, dat ze genoot van mijn verlies, dat ze me dood wilde en het geld [alvast?] voor mijn begrafenis had geparkeerd? Niemand. Zelfs mezelf niet.

"Wat is dit voor een moeder?"
Menig keer hebben de ambtenaren van sociale zaken dit geroepen. Ze stelden me vragen over het huis alsof het mijn bezit was. Ik wist niets te vertellen. Het erf van mijn vader was 'mijn speelplaats, de pony's, de boomgaard...' Het werd als het ware onder de hamer gelegd alsof zij alle rechten hadden op dit familiebezit. Ik kreeg last van plaatsvervangende schaamte en ook een beetje trots. 'Dát wist je niet hé, omdat je eigen sociale aannames je verblinden. Je keek neer op mijn Twentse accent, mijn hopeloze status, mijn armoedige bankafschriften en bijbehorende kringloopkleding en dacht dat je wist wie ik was'.
"Waarom heeft uw moeder recht op dat financieel bedrag?"
Een grote som geld werd me onder de neus geschoven waarvan ik geen flauw idee had en ik zei nuchter: "Waar heeft mijn moeder géén recht op!"
Inmiddels werd hen wel duidelijk dat hier een gedupeerde uitkeringstrekker zat, die met de dood werd bedreigd en bestolen door haar rijke hardwerkende moeder en die echt niets wist en geen cent te veel op zak had. Ik heb verteld hoe mijn moeder me om de tuin leidde met het parkeren van mijn geld.
"Ik vertrouwde mijn moeder."
Wie kon dáár iets tegen hebben? Ik had geen formulieren gevraagd aan mijn moeder toen zij mij kwam vertellen dat ze geld had geparkeerd omdat ik er vanuit ging dat zij haar eigen kinderen niet zou belazeren. Maar ook om de 'rare' manier waarop zij praatte als het om haar geld ging en geen open kaart speelde. Het vragen van deze formulieren had geen zin. Een van mijn broers heeft geprobeerd het testament in zijn bezit te krijgen, zonder resultaat. Geen van de gelegateerde kinderen heeft het testament van vader gekregen.

Wordt vervolgd.

Context: Onlangs is deze zaak, na jaren, afgesloten. Twee advocaten en één rechter verder die heeft gezegd dat ik binnen vijf jaren na de dood van vader inzage had moeten vragen. De familieproblematiek beoordeelde hij - in anderhalf uur - niet van zulk een ernst dat inzage vragen niet kon. Ondanks dat zowel een van mijn broers als ik geen inzage hebben gekregen. Een advocaat tegen je moeder neemt men niet zomaar. Dat kan jaren duren.
Mijn welgestelde moeder riep de rechter op mij te veroordelen tot betaling van haar proces- en advocaatkosten. Maar de rechter vond dat zij die zelf moest betalen. Ik werd omringt met mensen die hun kinderen - ongebonden aan tijd - inzage in de familiefinanciën geven.Er ligt, dank zij mijn advocaat, een kopie van een handgeschreven verslag, door mij geschreven, op belangrijke punten onderstreept door mijn advocaat, van de aanklachten tegen mijn moeder, in de rechtbank.

Schrijver: Susan
2 juni 2022


Geplaatst in de categorie: familie

5.0 met 1 stemmen 122



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)