De erfenis.

Vervolg op 'Het berouw'.

Het afronden van de erfeniszaken.
Er werd duizend euro gemist van de erfenis. Hoe of dat zat, vroeg de gemeente aan mij. Dat wist ik destijds uiteraard ook niet. Mijn advocaat stuurde, op mijn verzoek, een brief naar mijn familie met deze vraag. Op deze officiële manier moest moeder wel antwoord geven. Dus liet zij haar boekhouder een kladje sturen met daarop alle bedragen die ze mij had gegeven en die mij in kosten werden gebracht door haar. Vervolgens werden deze schulden kwijtgescholden door duizend euro van mijn erfenis af te halen.
Ik las het door met mijn advocaat en kon meer dan de helft van de bedragen niet verklaren. Moeder had alles wat ik had gekost als lid van dit gezin, netjes volgens de voorschriften van de laatste vijftien jaar, in schulden gebracht! De gevaarlijke 'genade' van een vrouw die denkt dat ze God is: sla erop los en ga dan wonden helen als 'de goede moeder'.
En ja, 'kladjes' tellen ook mee.
De gemeente wilde me eerst in schulden brengen dat ik schenkingen had aangenomen uit dat legaat, maar toen ik verbijsterd riep dat dit mijn eigen geld was dat door moeder is gestolen, hebben ze alles kwijtgescholden. Dat wilde zeggen dat ik deze 'schulden' wel zou moeten betalen van de volgende erfenis wanneer dit geld vrij komt. Wanneer ik een betaalde baan aannam zou ik deze 'schulden' ook moeten betalen. Dit alles drong nog niet tot me door in 2013. De advocaat die dit voor mij regelde had niet voldoende kennis, bleek achteraf. Hij zag een uitkeringsgerechtigde die geld aannam in plaats van iemand die werd opgelicht door eigen moeder.
Pas in 2021, nadat mijn zoon van zevenentwintig vroeg of ik het goed vond dat hij eens met deze advocaat belde, heeft dat geleid tot de tweede advocaat die heeft gezorgd dat deze vermeende 'schulden', helemaal opgeheven werden. Ik had immers recht op het legaat van mijn vader, drie maanden na zijn dood in 2003, om het uit te geven zo ik wilde, samen met mijn zoon van destijds tien jaar jong. Zijn oma, mijn moeder, had ons dat recht ontnomen, tegen de laatste wilsbeschikking van mijn vader.

Telkens als ik onze knappe stadszwerver tegenkwam werd ik bang. Word ik ook zo? Door mijn rijke moeder zou ik voor het eerst in mijn leven in financiële schulden komen! Dát trok ik niet, wist ik toen in het voorjaar 2013. Ik was zeer diep beledigd in mijn trots dat ik met een smalle beurs schuldenloos kon rondkomen en bang dat ik mijn huis uitgezet zou worden; in paniek dat moeder me nog steeds huis en haard kon afnemen. Ik kon niet meer verstandig denken en wilde weg! Weg van de aarde. Verdwijnen, de mist in, die er toen hing. Ook al kreeg het loeder dan gelijk en kon ze dansen op mijn graf het kon mij niets meer schelen. Het kon mij werkelijk niets meer schelen. Ik wilde naar het Koninkrijk van God, wetend dat dit de weg niet mocht zijn. Dat dit Hemels Rijk, hier op aarde, allang in mij is, vergat ik; dat ik mijn hart eenvoudig hierop moest zetten, vergat ik. Op zulke momenten lijkt de arm van God te kort. Jezus volgen kost alles en als dat 'alles' op het spel staat, denk ik, denkt de mens: dat kan Hij niet. 
Mijn twintigjarige zoon, die een afspraak had, wees me op zijn aanwezigheid: "Ik ga niet weg voordat ik zeker ben dat je er straks nog bent."
Ik was mijn kind vergeten, ik zat klem, muurvast! Het drong tot mij door hoe egoïstisch ik handelde. Ik móest leven. 
Schoonzus stuurde haar man met spoed naar me toe. Broer hoorde het verhaal aan: "Moeder laat zich wel in de kaart kijken, wat dom!"
Dát had ik zelf ook al vaak gedacht. Maar waarom kijken ze vervolgens weer weg? 

Verstandige welgestelde ouders zullen altijd een erfenis parkeren voor zoon of dochter in de bijstand, met het oog op dat dit volwassen kind werk krijgt en dan het geld zelf mooi kan meenemen. Daar zijn allerlei maniertjes voor lees ik op internet. Ik was fulltime moeder en met vrijwillig werk diende ik de samenleving buitenshuis. Het zag er niet naar uit dat ik een betaalde baan zou krijgen. Dat wist moeder. Een moeder die van haar dochter houdt, beschermt haar.

Schoonzus vertelde me na dat 'kladje van de boekhouder' dat ze een bos bloemen voor haar verjaardag had gekregen van haar schoonmoeder en bijna had gevraagd: hoeveel breng je me in kosten op de erfenis?

Een broer is in 2013 een keer mee geweest naar mijn advocaat, alwaar hij meldde dat er een vergadering is gehouden onder de familie, maar ik niet was uitgenodigd. Ik hoorde dat voor het eerst. Met een onderlinge verstandhouding naar mijn advocaat legde hij uit dat ze mij daar natuurlijk niet bij konden hebben en mijn advocaat zou wel snappen waarom.
Zo voelt het als een speer je hart doorboord. Mijn jongere broer die over me praatte als een klein kind waar ik bij zat. Ik zweeg vernederd omdat ik geen ruzie wilde.
De advocaat zei later tegen mij: "De manier waarop hij dit zei."
Broer is overtuigd dat ik niet spoor omdat zijn moeder hem dat heeft verteld en hij dat gelooft.

Wordt vervolgd.

Context: Moeder vertelde klagend in de rechtbank dat ik het geld dat ik kreeg telkens weggaf. Dezelfde moeder die mij woedend toegebeten heeft: "Ik zal jou laten weten wat geld is!"
Moeder vindt dat ik niet met geld om kan gaan. Daarmee bedoelt zij 'veel geld'. Maar wie met pakweg duizend euro per maand rond kan komen en zelfs kan sparen, kan heel goed met geld omgaan. Wanneer moeder moet rondkomen van pakweg duizend euro ligt ze binnen een maand in de goot. Daar staat tegenover dat ik met een groot bedrag uitstekend om zal kunnen gaan. 'Wie met het kleine kan omgaan, kan dat ook met het grote.' Van groot naar klein is moeilijker.
Zij heeft mij misleid geld van haar [mijn geld] aan te nemen door te zeggen: "Ik kan geen liefde geven dan door geld."
Inmiddels heb ik twaalf jaren geen contact meer met haar en heb niets te klagen over mijn financieel vermogen. Ik heb haar geld niet nodig.

Geld Discriminatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 47