De erfenis.

Vervolg op Het berouw'.

Na het bezoek aan mijn advocaat bracht deze broer me in zijn auto naar mijn huis en ik wilde snel uitstappen omdat ik bang was voor ruzie als ik iets over de uitsluiting zou zeggen. Maar hij hield me tegen en wilde praten. Er vonkelde een klein beetje hoop op een verstandig gesprek, want hij had spijt dat hij toe had gegeven mij buiten te sluiten. Dat deed me goed. Ik ging weer in de auto zitten en hij zei: "Maar je begrijpt toch wel dat we jou er niet bij kunnen hebben!"
Mijn hoop veranderde zo snel in een enorme vernedering dat ik me niet kon beheersen. Ik reageerde woedend. Voor hem was deze ruzie de bevestiging dat ik inderdaad niet spoorde en zijn moeder wel gelijk had dat er een steekje los zat bij mij.

Dat moeder me niet heeft uitgenodigd op die vergadering is omdat ze wist dat ik het niet eens zou zijn met het parkeren van de erfenis. Dat ik vragen zou stellen, informatie had willen vragen bij de cliëntenraad voor uitkeringsgerechtigden. Ze had me moeten vertellen hoe de vork in de steel zat en dat wilde ze niet omdat 'de pionnen geschoven moesten worden naar haar wil'.
Daarom leidde ze mij om de tuin met 'legaal geheim' en zus en broers met 'die is te emotioneel'. Geen van ons had haar door. Wij vertrouwden onze moeder en zij had alles voor ons geregeld op haar [..] manier.

"Als je niet laat zien dat mensen gestraft worden, zaai je kwaad voor de toekomst." 
Een uitspraak van Prinses Victoria voor 'safe the children'.

"De Nederlandse wet is verkeerd", zei een gepensioneerde man die bij defensie heeft gewerkt en ik op mijn wandelingen regelmatig tegenkwam, totdat corona de levens van de mensen ontregelde en nam.
Hij zei: "Voor alles moeten er bewijzen zijn, ze moeten het met hun handen kunnen vasthouden en dat gaat ten koste van privé-zaken die je niet kunt bewijzen." 
Of hij legde een hand op mijn arm: "Ik zeg altijd tegen mijzelf: ik kan dit aan."
Dat hielp. Hij kende niet eens mijn naam, maar hij nam me serieus. 
Een doodsbedreiging is strafbaar en gevaarlijk volgens de wet. In de praktijk niet. Het bewijs heb ik destijds weggegooid. Ik vraag me af of het iets uit had gemaakt met bewijs. Naast dit enige schriftelijke bewijs is het verbaal en psychisch geweld van deze moeder niet te bewijzen. De tweede en zwijgende doodsbedreiging is onmogelijk te bewijzen.
Geloof de kinderen nou maar gewoon, dat zeg ik ervan. Als die gedupeerde misdienaars waren geloofd, hadden ze geen tien, twintig, dertig jaar en langer op hun eentje hoeven lijden! Kinderen zetten hun eigen veiligheid niet op het spel, daarvoor zijn ze te afhankelijk van de volwassenen. En volwassenen willen niks liever dan positief over hun jeugd praten, desnoods tot liegen toe voor het fatsoen en de 'lieve vrede'. En als volwassenen overgaan tot het mishandelen van hun ouders, dan is daar al een geschiedenis.

'De tranen van de kleine mensen zijn dieper, dieper, dieper', zingt het gospel duo Elly en Rikkert Zuiderveld.
Net als alle kinderen van hun moeder houden, hield ik van mijn moeder. Mijn moeder hield niet van mij. Niet alle moeders houden van hun kinderen.

In mijn wanhoop wilde ik mijn hele erfenis weggeven aan de gemeente en ze namen alles meteen aan! Mijn advocaat die daarbij was in 2013, legde zijn hand op mijn schouder en zei: "Ik moet respecteren wat mijn cliënt wil, maar hier wil ik eerst over praten."
Grimmig zei hij nadien: "Ze waren wel erg gretig."
Officieel is het aangebroken legaat nu aan mij uitgekeerd. De angel van het kwaad is niet weggenomen. De rekening op moeders naam t.n.v. mij is niet opgeheven.

Wordt vervolgd.

Context: Ik heb mijn zus bedankt in de rechtbank omdat zij heeft gezegd dat zij mij nooit buiten hadden moeten sluiten. Helaas komt er daarna een verklaring ter verdediging [zoals mijn broer deed] die de deur weer dicht slaat.

Geld Discriminatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 37