Zomer en herfst 1991

Hier moest het zijn, het sombere denken. Het donkerde in de liefdesuren. Bjarne liep in de schaduw van de nacht. Het liet hem niet los, de inhoud en de vorm in de leegte van de ruimte.
Geestelijke armoede van zondaars verzamelde zich als nachtmerries in het duister. Bjarne gaf het niet op, de levenskunst om in elkaars ogen te kijken. Bjarne nam het in zich op met het kinderlijk vertrouwen.
Het sombere denken vorderde dieper tussen de tranen van de nacht.
“Dank je de koekoek” klonk de echo in zijn dromenland. Bjarne was hopeloos aan zijn dromen overgeleverd. Er was niemand om te bedanken. De arme Bjarne kon wel janken. Familieleden gingen dood, Bjarne lag bijna in de goot.

Een opdracht van Berend uit Utrecht bracht soelaas. Berend wilde een van de abstracte diersoorten wel kopen voor zijn ergonomie kantoor. Het liefst een eekhoorn in de wildernis. Bjarne beloofde zijn best te doen. Hij had al een kleurenpalet voor ogen. Hij maakte een serie van veertien schilderwerken over de eekhoorn in de wildernis. Berend koos een van de werken uit voor zijn kantoorruimte. Hij zorgde er ook voor dat het werk werd ingelijst.

In het Amsterdamse nachtleven kwam Bjarne iemand tegen waarmee hij bevriend raakte. Het was Joshua Eenoog, aan een oog blind door een ongeval tijdens een jeugdspel. Altijd onderweg naar nergens, een levenskunstenaar met gevoel voor detaillering. Iemand die met één oog soms meer zag dan andere mensen met twee ogen. Hij woonde niet ver bij Bjarne vandaan en had Bjarne voor een maaltijd uitgenodigd. Het was een eenvoudige vegetarische maaltijd met smakelijk speciaal bier en sfeervolle muziek op de achtergrond. Joshua was een enorme egotripper, maar hij kon dat op een verfijnde theatrale manier brengen en daardoor was het amusant om mee te maken. Ze hadden allebei veel belangstelling voor natuur en cultuur. De onderwerpen die ze samen aansneden dansten rond de tafel van aandacht. Overal in de kamer stonden hilarische zelf in elkaar geknutselde kunstobjecten. Er werd gelachen en gedronken.

In een oude map van het schoolvak Maatschappijleer bewaarde Bjarne de brieven van oude bekenden, zoals Maarten Wolvenknaap, Gerard Vroeg en natuurlijk Emma Petronella. Hij was ze door zijn relatie met Astrid en zijn verhuizing naar Amsterdam uit het oog verloren. Emma sprak hij soms nog door de telefoon, maar een echt contact was zeldzaam.

Hier moest het zijn, het sombere denken. Wat was er overgebleven van de liefde die ooit in volle bloei stond?

zomer herfst 1991 kunst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 201