Herfst 1997

De herfst van 1997 begon met een aantal schildersessies op het atelier van het T.W.C. in Amsterdam West. Roel en Bjarne hadden grote vellen papier opgehangen aan de linkermuur van het atelier en schilderden grote koppen met acrylverf op het papier.
Bjarne stak het een en ander op van de schildertechniek van Roel, maar koos er voor zijn eigen weg te volgen. De resultaten waren kleurrijke portretten van verbaasde mensen. De stijl van Roel was duidelijk somberder dan die van Bjarne. Wellicht had dat met levenservaring te maken.

Een andere keer was Bjarne met Bart in het atelier. Het werd een levendige conversatie, maar Bjarne merkte al snel dat Bart aan achterdochtige wanen leed en graag het laatste woord had wanneer er een discussie plaatsvond.

Ook Els bleek verlegen om een gesprek. Ze schuwde daarbij niet om haar vrouwelijke charme als wapen in te zetten om voortdurend haar gelijk te halen. Kennelijk had ze niet geleerd dat ook de mannen de wijsheid niet in pacht hadden. Bjarne liet haar praten, maar hij vergat daarbij goed zijn grenzen aan te geven. Het duurde niet lang voordat Els de boel begon te manipuleren om zo haar ziektevoordeel goed uit te buiten.

Cor kwam niet schilderen op het atelier. Hij was liever in zijn eigen huis, met bijbehorende vliegenplaat, de voorzitter van het troebele collectief. Hij wilde dat er iemand anders voorzitter werd, omdat zijn gezondheid hem in de steek liet, niet alleen mentaal, maar ook lichamelijk.

Astrid en Bjarne hadden niet langer een relatie. Astrid was na haar afstuderen op de kunstacademie in Groningen gaan studeren. De twee voormalige geliefden hadden nog maar nauwelijks contact.

De eerste sociëteitavonden werden georganiseerd. Iedereen mocht eigen drank en hapjes meenemen. Het viel Bjarne op dat er veel gedronken werd. Vooral de drank van een ander was erg populair. Er werd naar muziek geluisterd. Er kwamen interessante monologen op tafel over kunst en over psychiatrie. Sommige leden namen vrienden mee, die ook van plan waren om lid te worden van het collectief. Bjarne leek goed op te kunnen schieten met zijn collega's, maar de eerste haarscheurtjes in zijn vertrouwen begonnen langzaam te barsten. Dit waren niet de mensen waarbij hij zich werkelijk thuis voelde. Hij moest zich stoer gedragen om zich staande te houden, dat deed hij met verve, maar er was iets wat knaagde in zijn ziel. Uiteindelijk waren de sociëteitavonden populairder dan werken op het atelier. De passiviteit van een groot aantal leden stond Bjarne tegen. Hij besloot in zijn eigen woning een nieuw schilderproject op te zetten. Hij kocht een aantal doeken van dertig bij veertig en zette de oude elpeehoezen van Bob Dylan naast zijn schildersezel, die zijn eerste sessies moedig had gedragen.

atelier drank gezelschap schilderen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 152