Voorjaar 2011
Na een herfst en winter van intense rouw begon de lente van 2011 met de laatste tranen. Alle hoofdstukken over Emma Petronella waren nu echt verleden tijd. Ze lag begraven in haar kist op de grote begraafplaats niet ver van de rozentuin. Jan Boter kwam er iedere maand de hortensia verzorgen.
Bjarne was er een keer geweest om zijn tranen te drogen en wat bloemen te begieten met het heilige water van zijn gedragen verdriet. Witte rozen, daar hield ze zo van, het was zo passend bij haar elegantie, die meer van binnenuit kwam en niet veroorzaakt werd door haar klederdracht. In een flits van heimwee zag Bjarne Emma als een spookverschijning, alsof ze hem alsnog ten huwelijk wilde vragen om verder samen als geesten door het leven te gaan. Ze had een witte doorzichtige jurk aan en er lag bladgoud op haar schouders. Die glimlach op haar mond, het was de glimlach die veroorzaakt was door de morfine, het woord dood stond op haar voorhoofd geschreven met donkerrode lippenstift. Er schoof een dwaze wolk voor de aarzelende zon.
Er kraste een zwarte kraai verfoeilijk vals in een oude eikenboom die niet ver van het graf stond. Bjarne kreeg het gevoel dat hij wilde gaan dansen. Wild en onbezonnen zoals Emma en hij zo vaak hadden gedanst.
De erfenis bestond uit de befaamde Italiaanse stoel die zo goed bij het postuur van Bjarne paste, de schilderwerken van Bjarne die Emma in haar bezit had en het grote schilderij van Christiaan Buurtveen waarop Bjarne naakt stond afgebeeld, groter dan hij in werkelijkheid was, maar met een vertwijfelde blik in zijn ogen.
Geen geld, geen drugs of drank, geen welvaart, geen roem. Maar een stapel interessante foto’s waarop de schoonheid van de destijds jeugdige Bjarne gevoelig was vastgelegd. En de intellectuele erfenis van alle gedeelde gedachten en gevoelens.
Het schilderij van kunstenaar Buurtveen moest hij zo snel mogelijk zien te verkopen. Bjarne wilde zichzelf niet meer dan levensgroot naakt aan de muur zien. Het was overduidelijk een herfstschilderij, met sombere kleuren in geheimzinnige kleurvlekken. Een van de vroege meesterwerken van Christiaan stond ooit in de kranten te lezen. Er zou vast wel een koper voor zijn. Het werk van Buurtveen was gewild bij homoseksuele intellectuelen.
De Italiaanse stoel was een pronkstuk. Bjarne had er graag nog een tafeltje in dezelfde stijl bij gehad, maar daar stak Jan Boter een stokje voor. Jan was gehecht geraakt aan de meubelen van Emma, met wie hij vanwege de omstandigheden was getrouwd. Bjarne kon hem daarin geen ongelijk geven. Hij was tevreden met de stoel. Het was altijd zijn favoriete stoel geweest.
Geplaatst in de categorie: bedankt
erfenis
108
Geef je reactie op deze inzending: