Jan-Anne heeft voor altijd een zeer klein sociaal netwerk
Over mijn zeer bewuste en definitieve leefwijze of levensstijl heb ik een persoonlijk gedicht geschreven. Volgens mij zijn er twee groepen mensen: groepsmensen en Einzelgänger. Uit het gedicht blijkt bij mij het laatste het geval.
Hoewel ik iemand heb, bij wie ik om de 2 of 3 maanden eet en met hem wandel, heb ik verder heel bewust geen vrienden.
Ik heb gelukkig werk, waarmee ik heel blij ben, maar ben 's avonds na werk ook vaak moe. 's Avonds en in de weekends ben ik heel vaak alleen en dat moet men niet als zielig opvatten, want ik ben heel bewust een Einzelgänger.
Onderstaand mijn persoonlijk gedicht:
Nooit meer wil ik ergens bij horen.
De drukte en het geroezemoes in de groep kunnen mij nooit bekoren.
Ik ben iemand van één-op-één gesprekken die kortstondig zijn.
Hetzij gesprekken binnen of in de buitenlucht.
Dat vind ik heel fijn.
Voor eenzaamheid ben ik niet beducht.
Een zeer klein sociaal netwerk zonder relatie en zonder vrienden is mijn definitieve keuze.
Daaraan veranderen zal nooit gebeuren.
Ik zal daarom ook nooit treuren.
Jezelf kunnen redden, zolang het kan, is mijn leuze.
Steeds meer ga je in de loop der jaren jezelf ontdekken.
Allang erachter gekomen dat ik helemaal géén groepsmens ben.
Maar liever praat met een, twee, hooguit drie personen die ik ken.
Geheimen kan ik heel goed bewaren zonder dat daar het een of ander zal uitlekken.
Mezelf kan ik het beste omschrijven als iemand die veel van lezen en internetten houdt.
Of ik lauw ben, warm of koud…
Dat kan ik natuurlijk niet van mijzelf zeggen of beschrijven.
De door mij gestelde grenzen zal ik nooit overschrijden.
Kortom, hoe stellig het allemaal ook klinkt en mensen zeggen: “zeg nooit nooit”, ikzelf heel gerust en zonder aarzelen het volgende kan zeggen en schrijven:
Ik heb heel bewust én definitief gekozen voor een zeer klein sociaal netwerk.
Géén vrienden en géén relatie.
Op mijn werk streef ik naar zoveel mogelijk hoge prestatie.
Ook ga ik zoveel mogelijk iedere zondag naar de kerk.
Door deze heel bewuste én definitieve keuze, ben ik niet eenzaam, wel veel alleen.
Gelukkig ben ik nog goed ter been.
Neen, ik wil niet in een hoekje gaan zitten mokken,
maar wat voor mij belangrijk is, ervoor willen knokken.
Het woord "nooit" moet ook zeer letterlijk worden opgevat. Ik spreek mensen op mijn werk en als ik een bekende op straat tegenkom, maak ik ook met hem of haar een praatje en ben dus iemand van 1 op 1 kortstondige gesprekken.
Mijn wens is dat bovenstaand gedicht voor sommige mensen tot steun mag zijn.
Context: Het is een zeer persoonlijk gedicht dat ik ook op Facebook en LinkedIn onder mijn naam heb geplaatst. Reacties zijn zeer welkom!
Zie ook: https://www.linkedin.com/...an-anne-van-lunteren-64375183/
Schrijver: Jan-Anne van Lunteren, 18 maart 2024
Geplaatst in de categorie: overig
Misschien ben ik de enige Einzelgänger en zo ja, nou en? So what?
Graag reacties.
Jan-Anne