Tijdens het voorjaar van 1998

In het voorjaar van 1998 waren de vergaderingen van het Troebel Water Collectief inmiddels berucht. Er kwamen verwarde mensen opdagen die nooit in het atelier waren gezien, zij voerden het hoogste woord en hielden arrogante monologen over de waanzin van de dag.
In een psychiatrische ambtenarentaal werden de simpelste feiten ingewikkeld gemaakt. Mensen werden met sociale apen vergeleken en apen met asociale mensen. Af en toe was er een hysterische lachbui te horen van leden die de zenuwen niet langer onder controle hadden. Bjarne kreeg ongevraagd knuffels van oudere vrouwen die in hem een verloren zoon zagen. Wellicht uit een vorig leven, maar zelfs dat zorgde voor onzekerheid.

Uiteindelijk deden ze allemaal hun best om het een maatschappelijk gebeuren te laten worden.
Als je kon vergaderen had je een streepje voor in de moderne maatschappij. Bjarne had dikwijls een frons op zijn knappe gezicht. Waarom moesten deze mensen praten, wanneer ze verder niets deden op het atelier? En wat was het belang van het luisteren naar mensen die in hun aandachtsbehoefte niet te stoppen waren. Eindeloos ouwehoeren met een beperkte woordenschat, dat deden ze, dat dwazenvolk.

Gelukkig was er een muziekinstallatie op het atelier. Bjarne had zijn eigen draagbare Philips cassettespeler in het atelier gezet. Het geluid was redelijk, door de lange muren ebde het geluid langzaam weg, tussen de woorden van de sprekers was een duidelijke melodie te horen. Met veel concentratie waande Bjarne zich alleen, met wat geroezemoes in de buurt. Misschien waren het oude blues, van mannen met versleten schoenen en een fles whisky in de rugzak. Of een discozangeres die was teruggekeerd uit een bijna vergeten tijd.

Tabaksverslaafde Cor P. was de voornaamste spreker, hij hield er naast een vliegenplaag in zijn woning, allerlei bizarre filosofische overtuigingen op na. Op een speciale manier wist hij zich belangrijk te maken. Hij deed zich voor als de opperambtenaar van de dwazen en verdwaalden.
Hij discussieerde graag met Roel en Kevin, die wat praktischer waren ingericht en graag naast woorden ook daden zagen. Het waren oeverloze discussies met af en toe een onderbreking van een van de leden die ook aandacht nodig had. Een oplettend lid die de noodzaak zag om een ander aandachtspunt te belichten. Bjarne probeerde zo nu en dan ook iets zinnigs te zeggen.

Roel had zijn cynisme niet meer onder controle. Er borrelde voortdurend alcohol in zijn bloed en onderbewustzijn. Hij was waarschijnlijk intelligenter dan Cor maar hij wilde dat niet laten merken
Waarschijnlijk had hij groot gelijk, en rook zijn rode neus de juiste onraad.
Hans knikte gemoedelijk. Hij had ook het een en ander meegemaakt, met heroïnehoertjes die hij van de straat had opgepikt, voor goedkope lust zonder enige vorm van liefde. Eerlijk gezegd walgde Bjarne van deze verhalen. Het riep behalve medelijden ook boosheid bij hem op.

Het was toch wel een heel andere wereld, dan de ooit zo weelderige culturele wereld van Emma Petronella, door wie hij de liefde en de boekenwereld had leren kennen. Deze mensen stonden tenminste midden in de maatschappij, ondanks hun vervelende mentale handicap. Ondanks de pijn, ellende en verdriet, deden ze mee aan de maatschappij als leden van een collectief voor verzamelde dwazen en verdwaalden.

Emma was inmiddels de godin van de vervreemding. Ze liet zich voortaan nauwelijks uit over lotgenoten, die net als zij in het duister van de nacht, dunne boekjes drukten met een hand gedreven drukpers uit de oude tijden. Ze wilde de vergeten gedichten van oude obscure schrijvers opnieuw aan het daglicht laten zien, door ze te drukken op een duur soort papier met de hand gezette letters.
En ze had er succes mee! Op ruilbeurzen voor verzamelaars die in literatuur wilden investeren. En in de dunne boekjes een appeltje voor de dorst zagen, voor later tijdens het pensioen.

Waarheen? Waarvoor? spookte er door het hoofd van Bjarne, die in de hoofdstad van ons land steeds vaker zijn heil begon te vinden in het lezen van gedichten. Zijn verwarring was bij tijd en wijle ernstig. Hij voelde zich opgejaagd door de familiesituatie en gefrustreerd door de telefoontjes van zijn onberekenbare moeder. Ze ratelde aan de telefoon, ze kon slecht luisteren en ze kon totaal niet met problemen omgaan zonder er zelf overspannen van te raken.
Waarheen? spookte er door het hoofd van Bjarne. Zou er ergens een plek zijn waar hij zich thuis kon voelen?

maatschappij collectief creatief

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 84