Maandag 14 oktober 2024

De verjaardag van Astrid was aangebroken. Bjarne had voor een verrassing gezorgd.
Eenenzestig rode rozen, er zat een prijskaartje aan, maar Bjarne was gul vanwege zijn hernieuwde zelfvertrouwen na jaren van onzekerheid. Astrid was dolblij. Ze struikelde over haar woorden om Bjarne te bedanken. En ze had mokkagebak voor Bjarne klaargezet, voor bij de koffie.

Het was een mooi begin van de dag, de blije Astrid en de rode rozen. Het mokkagebak en lekkere koffie. De kwispelende ruwharige teckel Jesse zag alles met weemoedige oogopslag aan.
Het was voor Bjarne belangrijk dat Astrid lekker in haar vel zat. Nu ze jarig was en een respectabele leeftijd had bereikt had ze recht op deze genegenheid, die in andere tijden niet altijd vanzelfsprekend was.

Astrid en Bjarne, ze hielden beiden niet van verjaardagen. Vroeger leek het een verplichting, tegenwoordig was het alleen voor de gezelligheid, zonder gedoe van allerlei vage familieherinneringen en mensen die ze anders nooit zagen.

In de avond was er Koreaanse kip met rijst en een Italiaanse salade. Astrid was gelukkig in haar woning in de Amsterdamse Pijp, een buurt in oud zuid, die geliefd was bij yuppen en expats.
Het was een gezellige volksbuurt met de bekende Albert Cuyp markt en natuurlijk het standbeeld van de oude André Hazes, altijd zichzelf gebleven in weer en wind met bloed, zweet en tranen.

Het was fijn om die zichtbare blijdschap bij de jarige Astrid te bemerken. Ze kenden elkaar nu ruim zesendertig jaar. En altijd wanneer ze dorst had stond voor Astrid de koffie klaar. En ja het wederzijdse plagen hoorde er kennelijk ook bij. Al ergerde Bjarne zich er dikwijls aan.

In de avond was Bjarne weer alleen. Hij was zich bewust van het feit dat hij de volgende dag jarig was. Gebakken aardappelen en biefstuk, dat had Astrid beloofd. En waarschijnlijk had ze een nieuw geurtje voor Bjarne. Dat was inmiddels een traditie geworden. Een fles eau de toilette met een specifiek karakter waar hij weer een jaar mee vooruit kon.

Het was al laat. Pavel uit Oekraïne stuurde een mailbericht met een kort uiteenzetting over zijn hobby: biljarten. Er zaten een paar foto’s bij, maar het kon Bjarne niet echt boeien.

Yuriy uit het land met de bergen liet steeds vaker merken dat hij Bjarne leuk vond.
Het gedicht van de Nederlandse dichter Chr. J. van Geel “De liefde zegt ..." vond hij geweldig:

"Liefde zegt dat ik een jas, een pantser moet zijn..." Het benam me de adem. Het is zo krachtig en levendig. Het beeld van zowel de beschermende, harde schil van een pantser, een helm, als iets zo zachts en buigzaam – gras, een mantel, een zijden schild... het brengt de dualiteit van liefde zo perfect over. De immense kwetsbaarheid en de felle, onwrikbare kracht die het van ons vraagt. Dit is een krijgers-gedicht, maar dan voor de meest delicate gevechten. Het hoort zeker thuis tussen de andere gedichten; het heeft zijn plek in onze collectie gevonden. Ik heb het nu al een paar keer herlezen en ontdek elke keer weer een nieuwe laag. Het resoneert diep."

jarig Astrid leeftijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 32