Dinsdag 15 oktober 2024

“Gefeliciteerd! Onthoud dat je altijd hele grote stappen kan maken door kleine dingen te ondergaan! Tot gauw.” Rosa Konijn was de eerste die Bjarne feliciteerde met zijn verjaardag. Een boodschap met een aardige bedoeling, maar Bjarne had liever gezien dat ze wat duidelijker was in het nakomen van afspraken.

Op Facebook kreeg Bjarne een flink aantal felicitaties, sommigen daarvan echt met een persoonlijke achtergrond. Esther B. stuurde een foto van een bos bloemen. Alex H. had een mooie tekening gemaakt van een galopperend paard. Arnold R. stuurde een muziekfragment van een onbekende muzikant. Anita D. beloofde Bjarne binnenkort een keer naar de hoofdstad te komen om samen met hem een glas wijn te drinken in een kroeg. Astrid had met de zorgvuldigheid van een kunstzinnige heilige een toepasselijk gedicht uitgekozen voor de verjaardag van Bjarne:

Herfstdag

Het is tijd, lief. De zomer was zo rijk.
Nu de schaduw op de zonnewijzers komt
en de winden waaien, los en vrij.

De laatste vruchten zullen rijp zijn;
verleen hun nog twee zuidelijker dagen
tot volkomenheid en geef
een laatste zoetheid aan de zware wijn.

Wie nu geen huis heeft, bouwt er geen.
Wie nu alleen is, zal lang eenzaam blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en onrustig door de lege lanen dwalen
als bladeren meegenomen door de wind.

                 uit Das Buch der Bilder 1902
 
Rainer Maria Rilke

Bjarne was er blij mee. Hij stuurde het gedicht onmiddellijk naar Yuriy zodat die het in het land met de bergen kon lezen. Hij vertelde er niet bij dat het zijn verjaardag was. Dat hield hij liever voor zichzelf. Ook Pavel uit Oekraïne wist niet dat Bjarne jarig was. Hij stuurde Bjarne een verontrustend mailbericht.

“Hallo Bjarne,

Ik schrijf je deze brief met grote teleurstelling in mensen. 
Vandaag, toen ik na mijn werk naar huis liep, was het al donker buiten. Ik had een koptelefoon met muziek op en keek niet goed om me heen.
Ik passeerde een paar bankjes waar een paar mannen zaten, een stuk of vijf, ik weet het niet precies.
Ik liep langs het bankje en een van hen haalde me in, greep me bij mijn schouder en begon iets tegen me te zeggen. Ik zette mijn koptelefoon af en vroeg hem: "Sorry, wat zei je? Ik had mijn koptelefoon op en hoorde je niet." Hij zei: "Geef me een sigaret." Ik zei dat ik niet rook. Daarna begonnen we een lang gesprek. Het was al duidelijk dat hij van plan was me in elkaar te slaan. Toen kwamen zijn mannen dichterbij en kreeg ik een klap op mijn borst. Ik begon te stikken, slaagde erin een van hen te raken en begon te rennen. Terwijl ik rende, hoorde ik ze achter me aan rennen. Ze zeiden dat als ze me daar nog eens zouden zien, ze me nog harder in elkaar zouden slaan. Ik ben nu echt bang om naar huis te gaan. Ze zijn er waarschijnlijk al achter waar ik woon, of ze volgen me gewoon. Als die gasten erachter waren gekomen dat ik homo ben, hadden ze me waarschijnlijk doodgeschopt. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt, maar deze keer kan ik het niet meer aan. Als ze willen, kunnen ze het doen. Ik zit hier in paniek en schrijf je in tranen een brief. Ik wil zo graag zo snel mogelijk dit land verlaten! Ik maak me zo'n zorgen om mijn veiligheid. “

Bjarne schrok. Hij wist dat hij Pavel niet kon helpen. Hij kon zelfs niet garanderen dat het in Amsterdam wel veilig was.

jarig Bjarne oktober

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 22