Het melden van een woningcorporatie

"Dus als ik het goed begrijp, gaat het erom dat u van afbraak in renovatie bent gezet?"
Zijn vraag klinkt wat milder dan hij tot nu toe is geweest.
"Ja," zeg ik.
Eindelijk begint hij het op te schrijven.

Dit is de kern van de zaak die steeds opnieuw openbreekt. Dit is het nog niet herstelde onrecht dat aan mij kleeft, omdat ik in een situatie ben gebracht die ik niet op mijn eentje aan kan. Als ik had geweten dat mijn huis nog tweemaal gerenoveerd zou worden, dan had ik dit huis geweigerd, omdat ik verwachtte dat de zaak tegen mijn moeder nog gevolgen zou kunnen hebben.
De aanleiding om dit ongerief opnieuw op te rakelen is een reparatie. Ik kan geen intimiderende monteurs meer verdragen.
Die ochtend heb ik een brief naar de burgemeester en de wethouders gestuurd met klachten over de woningbouw. Er liggen al een aantal meldingen. Het woord 'huisvredebreuk' is gevallen.

Het gaat niet zonder slag of stoot om een nieuwe melding te doen. De agent kijkt mij aan met argwaan. De vorige vrouwelijke agent heeft mij tweemaal vriendelijk aangehoord maar half geloofd, vermoed ik. Een woningcorporatie melden is niet gebruikelijk. Dat weet ik, maar ik ben zelf ook niet meer gebruikelijk. Nadat ik openlijk heb gesproken over de doodsbedreiging en de diefstal van mijn moeder is de narigheid aan alle kanten losgebarsten. Ik ben uitgekotst en gehaat om wat mijn moeder mij heeft aangedaan.
Over ongebruikelijk gedrag gesproken...

Eerst stelt de agent mijn geduld op de proef. Zoals staand aan de balie over zaken praten die ik liever privé houd; telkens weer wachten; de gastvrijheid accepteren door thee aan te nemen en dan een paar minuten te moeten wachten om te horen dat het apparaat wordt schoongemaakt. Voor ik tegenover de jonge agent zit met de deur open - omdat hij mij wil laten weten dat ik niets bijzonders ben - zijn we een kwartier verder.
De agent wil een titel van mijn melding. Dit vind ik een vreemde vraag. Met ambivalente zelfspot zeg ik dat ik autodidact schrijfster ben en me niets te binnen schiet. Het klinkt als: stom he?
Hij laat de vraag los en begint mijn klacht te verdraaien en een melding te noemen die ik nooit heb gedaan. Ondertussen observeert hij mij. Hij wil weten of ik een leugenaar ben, vermoed ik. Lichtelijk verontwaardigd laat ik mijn irritatie merken. Dat is normaal als je steeds weer verkeerd wordt begrepen. Maar ik blijf kalm en dat gaat vanzelf. Ik ben echt hersteld van psychisch geweld want ik ben dicht bij mezelf en mijn doel. Rustig zeg ik: "Nee, dit gaat niet over mijn moeder en niet over mijn gezondheidsklachten, dit gaat over de woningbouw."
Kennelijk heb ik de proef goed doorstaan, hij staat op en doet de deur dicht.

In 2014 - ik was toen zevenenvijftig jaar - heb ik de woningbouw om de aangeboden steun gevraagd bij een gedwongen verhuizing door afbraak. Die steun vroeg ik op grond van juridische problemen. Eind 2012 heb ik voor het eerst een advocaat tegen mijn moeder moeten nemen. Destijds was ik niet in staat om te verhuizen.
De agent wordt milder. Hij knikt, hij begrijpt het.
In die tijd was ik in shock om wat mijn moeder mij had aangedaan en niemand geloofde me. Ik sprak toen nog openlijk over de doodsbedreiging: 'Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.' Dit zijn de woorden van mijn moeder gericht aan mij.
Destijds vertelde ik dit ook aan de woonconsulente. Zij leek me te geloven, maar haar collega s niet. Deze hebben wellicht gedacht dat ik een verhaal verzon om steun te krijgen bij de verhuizing, zonder dit te onderzoeken. Ik had de bewijzen in huis.
In 2022 moest ik voor de derde keer mijn huis uit voor de tweede renovatie. In mei van dat jaar zat ik tegen mijn familie in de rechtbank. In dezelfde maand voerde ik een uitputtend gesprek met een medewerker in het kantoor van de woningbouw en werd in het tweede logeerhuis gezet terwijl ik juist toen mijn eigen plek nodig had. Men heeft onder ogen moeten zien dat men mij onterecht als leugenaar heeft beschouwd, maar een excuus kwam er niet. Wel een valse belofte dat er geen renovaties meer waren, waarop kleine renovaties volgden die met veel stress gepaard gingen. Al deze ergernissen vat ik samen met: afspraken niet na te komen, stalken per telefoon, na kantoortijd bellen, dingen kapot maken, huissleutels niet teruggeven. Bouwvakkers willen dat je achter hen aanloopt. Daarmee kunnen ze macht uitoefenen.
Ik zie dat hij me nu serieus is gaan nemen, want hij begrijpt het. Dit is niet eenmalig, maar telkens opnieuw. Niet alleen ik klaag hierover.

Tijdens een consult bij de huisarts heb ik gezegd: "Dus als de woningbouw nu door gaat, zijn het moordenaars?"
"Ja," zei de huisarts.
Dit gebeurde in de loop van dit consult nog een keer.
De agent deinst iets terug, lijkt dit niet te willen horen, maar begint heftig te pennen.

Als hij alles heeft opgeschreven sta ik op om weg te gaan, herinner me hetzelfde moment dat hij niet heeft gezegd dat ik weg kan gaan en ga weer zitten: "Oh, ik dacht dat ik kon gaan."
Het klinkt een beetje zottig. Vroeger was iedereen ouder dan ik, nu is iedereen jonger. Ik kan inderdaad gaan. Er verschijnt zowaar een piepklein glimlachje.

Er is informatie vergeten. Ik dacht er niet aan om te melden wat een medewerker van de woningbouw in 2014 zei. Hij vond mijn moeder tof omdat haar doel alle middelen heiligt. Deze instelling waardeerde hij openlijk. Hij vulde aan dat de zwakken afvallen en de sterken winnen. Dat zegt mijn 'toffe' moeder ook.
Waarom liet die man zich in de kaart kijken? Omdat hij het oké vond om zo te denken en wilde dat ik het ook als aanvaardbaar gedrag zou zien. Wellicht kon ik dan mijn moeder waarderen. Ruzie met je moeder moet immers bijgelegd worden. Mijn moeder en menig narcistische ouder lift mee op deze zogenaamde vergevingsgezinde houding die je aan moet nemen ten opzichte van een lastige ouder, om niet geïsoleerd te raken.
In die tijd was ik nog een slachtoffer en ik kon niet bevatten wat mij overkwam. Het taboe om een ouder te beschuldigen hield me gevangen, omdat ik bang was dat die schuld naar mij zou worden verhaald. Zoals mijn moeder steeds hoopte.

Nu ik mijn moeder durf te beschuldigen, zie ik het narcisme snel in de samenleving en in de woningbouw. Ze lijken op machiavellisten. Ook hun doel heiligt alle middelen, ze hebben het zelf gezegd. Misschien wilden ze dat ik hen beschuldigde zodat zij zich met leugens konden verweren net als mijn moeder in de rechtbank heeft gedaan, door mij met die leugens op de kast te jagen. Helaas was dat voor mijn moeder een vruchteloze poging en dat zal het voor dit woonbedrijf ook zijn omdat ik een herstelde gedupeerde ben.
Alle narcisten, psychopaten en machiavellisten zijn in de aard leugenaars. Maar het ontbreekt hen aan psychologisch inzicht. Ze kennen hun slachtoffers niet in de zin dat ze hun reacties feilloos kunnen voorspellen, al menen ze dat wel. Narcisten denken te groot over zichzelf en hebben geen liefde in zich zodat ze een ander echt kunnen kennen.

Narcisten respecteren andere mensen niet. Ze rekenen alleen met zichzelf. Ze vertrouwen andere mensen niet omdat ze zelf niet te vertrouwen zijn. Dat heet projecteren. Hun slachtoffers projecteren ook maar dan andersom. Deze zijn vaak te goed van vertrouwen omdat ze zelf betrouwbaar zijn.
En zo heeft het kunnen gebeuren dat de medewerkers van deze woningbouw mij voor een leugenaar hebben gehouden omdat ze dat zelf zijn. Als ze in 2022 een kans krijgen hun fout in te zien, omdat de rechtszaak tegen mijn moeder in dezelfde maand valt als de derde uithuiszetting, zijn ze daar uiteraard niet toe in staat.

Bouwvakkers staan bekend als ruwe mensen die niet willen nadenken. Men lacht ze weg en als ze zijn vertrokken vergeet men ze. Men neemt ze niet serieus. Door het tegenwoordige woningtekort komt de bouwvakker in een meer belangrijk licht te staan. De regels werden aangescherpt voor de huurder en voor de bouwvakker zodanig versoepeld dat het grenst aan huisvredebreuk. De woningcorporatie nam de vrijheid in hun grootheidswaan om op de stoel van de rechter en de psycholoog te gaan zitten.

De aard van de narcist is kwaad. Ze treiteren iemand zo lang dat deze extreem emotioneel gedrag gaat vertonen, omdat zijn of haar grenzen wegvallen, zodat pestkoppen en kwaadaardige personen de vrije toegang krijgen om druk uit te oefenen totdat het slachtoffer murw, uitgeschakeld is, of dood.

Dit kan ik nog niet aan de agent vertellen want dit gebeurt bij ons niet.

narcisme bouwvak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 19