'Ik kan geen liefde geven dan door geld.'

Verborgen narcistische misdaden zijn nauwelijks te bevatten en moeilijk te bewijzen. En ik wil de levensverwoestende manipulaties van een narcist aan het licht brengen met voorbeelden uit mijn eigen leven, want ik heb te maken gehad met narcistisch misbruik. Ik ben opgelicht door mijn eigen moeder. Ik heb geld van haar aangenomen terwijl ik in de bijstand zat. En achteraf kan ik uitleggen hoe ik zo stom heb kunnen zijn.

Op 26 juli 2010 is het begonnen. Ik liet de duivel binnen omdat ik dacht dat het mijn moeder was. Ze ging de hele familie rond om haar fouten toe te geven, terwijl ze deze ter plekke vermeerderde. Ik was de eerste die dit schouwspel door zag.

Een jaar later verbrak ik een vaag geheim dat ik, tegen mijn wil, met haar deelde over geld, omdat ik haar na dat valse berouw niet meer vertrouwde.
Het geheim ging over geparkeerd geld dat mij tegen de bijstandswet zou moeten beschermen. Ze vroeg niet aan mij of ik het hiermee eens kon zijn, maar kwam het vertellen als een feit. Ik vroeg geen bewijzen omdat bij ons thuis 'ons moeder altijd over geld ging'. Haar verheven gefluister over bankzaken stootte mij altijd af. Zus en broers, die het geld wel kregen, waren het zwijgen al opgelegd. En mogelijk vader ook.

Want ik kan net zo goed zeggen dat mijn vader zo stom is geweest om zijn vrouw te vertrouwen. Al die keren dat ik hem vergezelde tijdens zijn ziekte, gebruikte hij niet om mij te vertellen: 'Ik laat jou een legaat na ter hoogte van het toegestane vermogen van een bijstandsmoeder, je krijgt geen problemen met de bijstand, je kunt alles ontvangen als ik er straks niet meer ben.'

Dat zei hij niet. Mijn vader rekende erop dat zijn vrouw de legaten zou geven aan al zijn kinderen na zijn dood. Ook aan mij. En dat deed deze vrouw niet. Nadat vader was begraven, zette ze mijn geld op haar eigen naam en misleidde haar boekhouder die ervan uitging dat zij haar dochter in de bijstand wilde helpen. Met dezelfde overtuigingskracht misleidde ze haar kinderen door hen geen testament te geven. Ook niet toen een van mijn broers haar erom vroeg, hoorde ik later. Tegen mij zei ze: 'Ik kan geen liefde geven dan door geld.'

Wie gelooft dat een uitkeringsgerechtigde zegt tegen haar welgestelde moeder: 'Ma, ik heb geld zat.'
Niemand! Zeker niet in de gemeente!
Ik zei dit wel degelijk en zelfs vaker dan een keer tot haar grote ergernis. Ze werd boos, telkens als ik weigerde haar geld aan te nemen.
Nam ik het wel aan, dan zuchtte ze lijdzaam alsof ik haar een groot genoegen deed. 'Nou ja, als het dan zo moet', dacht ik.
Ik vond haar vrijgevigheid wel vreemd want normaal is ze niet zo gul en ik had geen geldgebrek. Maar ik luisterde niet naar dit gevoel. Als ik dat wel had gedaan dan zou ik opnieuw gemanipuleerd worden. Inzage had ze mij niet gegeven. En een advocaat tegen mijn moeder stond vóór 2010 nog heel ver van me af.

Nadien lag ik in duizend gruzelementen. Ik ontdekte dat ik mijn eigen erfenis uit moeders hand in briefjes van vijftig euro heb aangenomen tegen de bijstandsregels in, bij elk bezoek van haar. Ze heeft alles achter mijn rug genoteerd in de boekhouding. Ik ben gehersenspoeld met 'liefde'..
Helder geworden dacht ik: als ze echt liefde kon geven door geld, dan had ze mij het legaat van mijn vader gegeven. Omdat ze dat niet heeft gedaan, werd mij zestien duizend euro schuld opgelegd met de 'genade' dat ik dit pas hoefde te betalen als ik de erfenis van mijn moeder had ontvangen. Ik hoefde het niet van mijn uitkering te betalen. Dit deden de ambtenaren zo op aandringen van mijn advocaat, die zag dat ik me oprecht verontwaardigd verdedigde met dit bizarre verhaal.

Het voelde niet rechtvaardig, maar het besef dat ik moest betalen van mijn erfenis voor wat mijn moeder mij aan heeft gedaan, drong in die tijd niet echt tot me door. Gelukkig. Want zo kon ik doorleven in betrekkelijke rust met het geschonden legaat van mijn vader op mijn eigen naam. Dat wel. Een kleine triomf.

Mijn eerste advocaat heeft gezien dat moeder mij dit opzettelijk aandeed, maar hij bevatte de misdaad niet omdat de slechterik een moeder betrof. Hij gedroeg zich als een bemiddelaar in plaats van een advocaat en verdronk zo zelf in het web van de narcist. Toen ik hem jaren later ergens tegenkwam, dook hij op zijn hurken weg achter zijn auto.
De tweede advocaat zag meteen dat ik geen schuld had. Het was immers mijn eigen geld waarmee ik opgelicht ben! Mijn eigen geld! De erfenis die ik kreeg van mijn vader samen met mijn zoontje. Het geld waarvan hij wilde in zijn laatste wilsbeschikking dat wij het zouden ontvangen, maar zijn vrouw stiekem op haar eigen naam zette.

Voor-aannames van ambtenaren beletten de waarheid. Ze gaan er klakkeloos van uit dat een uitkeringsgerechtigde altijd liegt. In deze zaak stond een 'uitkeringstrekker' tegenover een welgestelde hardwerkende moeder en dan 'weten ze in asociale zaken wel wie er aan de goede kant staat..'
Dat weten ze niet, dus.
Bovendien dachten ze dat mijn hoogbejaarde moeder nu wel snel dood zou gaan, zodat ik kon betalen. Daarom hadden ze ingestemd dat ik de zogenaamde schuld niet van mijn spaargeld hoefde te betalen. Maar toen het wat langer duurde waren ze in slaap gesukkeld zodat de onterechte schuld tot nul euro slonk, terwijl mijn vader zich zestien duizend keer in zijn graf omdraaide vol wroeging om mijn leed en ons geschonden vertrouwen. Ook hij is tijdens zijn leven gehersenspoeld. Met haat. En ik vroeg mij af of God mij had verlaten. Nu zie ik dat in deze ramp de lamp van Gods gerechtigheid is blijven schijnen. Want hij heeft zijn engelen slaapliedjes laten zingen voor de ambtenaren en de duizenden gebeden van mijn vader beantwoord...

Ik hoef niet te betalen voor de misdaad van mijn moeder. Psychologisch zou dit bijna niet te dragen zijn om 'het bezit' van mijn moeder te moeten blijven, in de wetenschap dat ze financieel met mij kan doen wat ze wil zonder dat iemand gelooft dat het niet mijn schuld is wat zij doet.
Dat komt omdat een moeder de schuldige niet mag zijn in deze maatschappij. Dat is feest voor narcistische moeders!

Moeder heeft haar woede moeten inslikken omdat ik niet als wilsonbekwaam vastgelegd kon worden in het testament van mijn vader. Als vader iets heeft gemerkt van haar haat, dan dacht hij: ik zie het verkeerd, dat kan niet. Zo hebben wij allemaal gedacht en zo denkt ieder mens die nog niet weet dat hij of zij met een narcistisch persoon te maken heeft.

narcisme criminaliteit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7