Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over idool

Etherische wondergodin

(voor Kate Havnevik (27 oktober 1975))

Je bent geboren in Oslo en je speelde al jong piano, gitaar en melodica, een blaas- en toetsinstrument. Je hebt een jongere broer en je Engelse vader en Noorse moeder zijn allebeide klassiek geschoold en ze spelen fantastisch op de fluit. Op je negende leerde je ook fluit spelen, maar je wilde liever lekker skiën in de vrije natuur. Op je dertiende leerde je gitaar spelen, wat je vervolgens eindeloos deed, tot groot ongenoegen van je broertje, die jaloers werd op je gitaar, omdat je hem nog nauwelijks aandacht schonk. Je speelt soms ook harp. Je luisterde graag naar de muziek van David Bowie, Pink Floyd, Sheena Easton, Tracy Ullman en zeker niet onbelangrijk Kate Bush. Je wilde eigenlijks een klassieke jazz-muzikant worden, maar op je veertiende belandde je als zangeres in een vrouwelijke punk- en rockband, die speelde in de beruchte, alternatieve club Blitz. Dit alles leidde ertoe dat je je interesse voor klassieke muziek vermengde met moderne elektronica, een huwelijk tussen oud en nieuw, wat de basis vormde voor je latere muziekkeuze. Op je zestiende begon je eigen teksten te schrijven, naast de melodieën. Op je negentiende ging je naar Liverpool, waar je muziek en compositie studeerde aan de Liverpool Institute for Performing Arts. Na je glorieuze afstuderen ging je naar Londen om je muziekcarrière de allerbeste kansen te geven. Je ging samenwerken met Guy Sigsworth, die je vijf jaar eerder al gebeld had voor een ontmoeting. Guy had al samengewerkt met o.a. Madonna, Björk, Alanis Morissette, David Sylvian en Britney Spears. Jullie schreven enkele nummers samen en op je eenendertigste verscheen je debuutalbum 'Melankton', wat 'Zwarte roos' betekent en een personage uit het boek 'De ontdekkingsreis' van Jan Kjaerstad is. 'Not Fair', 'You Again' en 'In the Opposite of Me' schreef je samen met Guy. Het album is uitgegeven op je eigen label, Continentica Records. Zelf noem je het album 'dramatisch, mooi en euforisch'. Het is opgenomen in Londen, Bratislava, Oslo, Reykjavik en Los Angeles. Carmen Rizzo was ook een producent van 'Melankton'. Het indrukwekkende 'New Day' duurt 7.42 minuten en 'Unlike Me' is spiritueel hoogstaand en werkt magistraal uittredend en tot de kern van de menselijke ziel gaand. Dromerig en inderdaad Kate Bush-achtig, maar zachter, jawel, nog zachter. Het tweede album 'U' verscheen in 2011 en in de herfst van 2012 verschijnt het tweede deel daarvan '& I'. Je werkte ook samen met Marius de Vries (1961, Londen), die o.a. samenwerkte met U2, Lisa Stansfield, David Bowie, Madonna, Annie Lennox, Tina Turner, de Pet Shop Boys en Björk. Op je akoestische album 'Embla' werkte je samen met de harpiste Rhodri Davies, de vibrafonist Orphy Robinson en de bassist Jon Thorne. Enkele songs van jou zijn gebruikt voor het televisiedrama 'Grey's Anatomy', o.a. 'Timeless', 'Kaleidoscope' en 'Nowhere Warm'. Je verscheen in de documentaire 'Take the Challenge: Live the Dream' van Elisabeth Nord, in 'Map the Music' van Samantha Hale en in 'Sing: The Hotel Cafe Tour Documentary' van Laura Crosta. Je werkte samen met Röyksopp, Carmen Rizzo, Noel Hogan (voormalig gitarist van The Cranberries), Guy Sigsworth natuurlijk, Britney Spears, de electronische band Schiller onder leiding van Christopher von Deylen (1970, Visselhövede) en het collectief 'The Dark Flowers', met o.a. Jim Kerr (The Simple Minds), Dot Allison, Peter Murphy, Shelly Poole en Jackie Joyce. Na gewoond te hebben in Londen en New York, woon je nu weer in je geboortestad Oslo. Met je omzwervingen heb je veel schatten binnen gehaald, maar nu kun je met een gerust hart vanaf vertrouwde bodem je eerbiedwaardige oeuvre aanvullen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 8 juli 2012


Geplaatst in de categorie: idool

2.4 met 9 stemmen 632



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Iris
Datum:
15 juli 2012
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Ik dacht ook dat Joanan teveel inzendingen te kort opeen plaatste, doch sinds ik de enorme eenzaamheid van zijn gelaat kon aflezen, toen hij één van Rilke's gedichten voordroeg, in Man bijt hond, weet ik wat een groot hart in die mens steekt, en hoeveel niet te helen pijn. Sindsdien begrijp ik zijn gedrevenheid en gun ik hem het allerbeste.
Naam:
Pieter Pollens
Datum:
9 juli 2012
Ik mag jou niet maar door David Sylvian en Peter Murphy (A strange kind of love) mag ik jou toch weer een beetje wel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)