Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over geweld

Ambivalentie.

Hoe kan een lichamelijk en/of psychisch misbruikt kind geloven dat hij zondig is? Zonde is wat andere mensen je aandoen en jij je schuldig over voelt, omdat je het niet hebt kunnen tegenhouden? Kind, dat zijn wonden, geen zonden!

Colm O'Gorman de schrijver van het boek: 'De man die de paus aanklaagde', en als kind misbruikt werd door een katholiek gezagsdrager, schrijft:

‘Toen hij me misbruikte en verkrachtte, was er schaamte in die kamer, in die auto, overal waar het gebeurd was. Maar Fortune was schaamteloos; hij weigerde toe te geven dat hij iets verkeerd had gedaan, hij weigerde verantwoording te nemen voor de zonde en de pijn. Hij liet me ermee zitten, het kleefde overal aan me, en ik kon niets anders doen dan het op me te nemen. Er was verder niemand die dat wilde, en dus werd het mijn eigen schande.’
Blz 190.

Jessica Stern, een vrouw die als puber werd verkracht door een onbekende man, schrijft in haar boek 'Ontkenning' dat ze zich afvroeg of schaamte besmettelijk is. Ze schrijft:

'Als de autoriteiten het slachtoffer niet geloven, als omstanders datgene tegenspreken waarvan ze niet kunnen verdragen het te weten, beroven ze het slachtoffer van een normaal bestaan op deze aarde. Omstander en slachtoffer spannen samen in ontkenning of vergeten en herhalen aldus het misbruik. Voor het slachtoffer begint het leven nu opnieuw. In deze nieuwe wereld kan het slachtoffer niet langer vertrouwen op het bewijs van haar zintuigen. Er schijnt iets te zijn gebeurd, maar wat? De grond zinkt onder haar voeten weg. Dit is de alchemie van de ontkenning: doodsangst, woede en pijn worden vervangen door een vage schaamte. Het slachtoffer gaat zich afvragen: wat heb ik gedaan? Ze gaat denken: ik moet iets slechts hebben gedaan. Maar het gevoel van schaamte zelf is beschamend, en daar dissociëren we ons eveneens van. Uiteindelijk zal het slachtoffer dat de ontkenning van anderen heeft ondergaan, zichzelf als leugenaarster gaan beschouwen.'
Blz. 162.

In de schemering fluistert de wijsheid de waarheid in mijn oren, mijn waarheid, jouw leugen, maar zodra het licht is vervluchtigt ze. Ik kleed mij in het algemeen aanvaardbare patroon en bedek de waarheid die me innerlijk verscheurt.

Niet meer.

Schrijver: Qieneke Elzenhout, 28 juli 2013


Geplaatst in de categorie: geweld

3.5 met 2 stemmen 396



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)