Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over psychologie

Adriaan van Dis raaskalt uit zijn nek

Tijdens de laatste uitzending van 'DWDD' zat meneertje Adriaan van Dis ook weer eens aan de gesprekstafel en keek hij nors voor zich uit. Misschien had hij het hoofdstuk uit mijn lange verhaal/korte roman 'Gentse Hofdame' wel gelezen, waarin hij met Griet Op de Beeck naar een koninklijk paleis reist en daar behoorlijk de bloemetjes buiten zet. Er komt in ieder geval een flinke dosis erotiek bij kijken. Ik heb 'Gentse Hofdame' inmiddels voltooid en ik ben er zelf dik tevreden over. Ik heb zoveel mogelijk uitgehaald wat ik kon. Het resultaat mag er zijn! Het telt 21 hoofdstukken en zo'n kleine 50.000 woorden. Wie nieuwsgierig is, moet maar eens een kijkje op Wattpad.nl nemen. Het is avant-garde-kunst en extreem experimenteel. Voor de rest verklap ik lekker niets.

Wat valt er nog over het versteende boegbeeld Adriaan van Dis te schrijven denk je, denk ik, en inderdaad, die eigenwijze dandy heeft zichzelf al overal uitvoerig uitgemeten en vastgepind. Toch lijkt het mij juist nu hoogst interessant om hem eens aan te vallen, nu hij als een brave opa nog her en der verschijnt en behoorlijk seniel begint te raken, wat niemand durft te benoemen, behalve ik dan, want ik heb over het algemeen schijt aan alles wat naar aangepaste en braafburgerlijke kwezelarij riekt. Van Dis is een karikatuur van zichzelf geworden en hij kakelt als een kip zonder kop en poten. Vroeger schreef hij nog wel eens een aardige roman, maar tegenwoordig, eigenlijks sinds 2005, toen hij in de Achterhoek is gaan wonen, bakt hij er niets meer van.

In 2017 verscheen zijn laatste roman 'In het Buitengebied' nog, wat een matig en sterk verflauwd afscheid van de literatuur genoemd kan worden. Hij zanikt over het alleen wonen en hoe hij zijn omgeving al gauw in kaart heeft gebracht, waarbij saaiheid en verveling troef zijn. Geïnspireerd door zijn landelijke omgeving en zijn comfortabele woning doet hij alsof hij nog steeds vreselijk moet lijden om zijn erbarmelijke bestaan. Zo moeten we geloven dat hij erg eenzaam is en dat hij aan angsten en obsessies leidt, wat natuurlijk allemaal verzonnen aandachttrekkerij is van de goed in zijn vel zittende, feodale landheer, die hij in feite is. Zijn VVD-positie spat er van alle kanten af. Zijn eruditie heeft zich weliswaar meer en meer verinnerlijkt, maar je hoeft niet blind te zijn om zijn geveinsde armoede niet te kunnen zien.

Blijkbaar had Parijs hem geen inspiratie meer te bieden en is hij daarom naar de Achterhoek vertrokken. Naar het geboorteland van Ilse de Lange en Bennie Jolink van Normaal. Naar de Tukkers ja. En Zwarte Cross, zie je hem daar al tussen staan? Geen wonder dat hij daar een vreemde eend in de bijt is, maar dat heeft hij bewust zo opgezocht, deels om in alle rust te kunnen schrijven en deels om als een allochtoon proberen te integreren. Louis Couperus schreef het al, dat schrijvers nutteloze toeschouwers zijn. Die heilige taak is Adriaan op het lijf geschreven en hij heeft er zelf de voedingsbodem voor gecreëerd. Wie zou er ook met zo'n belezen kwibus kunnen samenleven? Wie zou er dagelijks zijn visie op de wereld kunnen verdragen? Wie kan er nou eindeloos naar zijn opgeslagen literatuurkennis gaan zitten luisteren, zonder hem naar de keel te willen vliegen? Nogmaals, hij heeft zijn eigen bunker gebouwd!

Overigens kan ik mij ook niet voorstellen dat Adriaan een vrouw of man op Tinder gaat versieren. Hij kan swipen wat hij wil, maar als je hem in het echt ontmoet, hol je hard weg, want vooral de laatste jaren is hij het spoor bijster geraakt en heeft hij de grip op de werkelijkheid dramatisch verloren. Hij leeft niet alleen meer in zijn eigen hoofd, maar ook en vooral in zijn eigen bubble, waar het barst van de literaire wetenswaardigheden en aanstormende gedachten, die hij met zijn vlindernetje probeert te vangen. Hij doet denken aan Meester Prikkebeen, dat trieste liedje van Boudewijn de Groot, ook zo'n ster, die allang gedoofd is, maar nog steeds om de hoek komt kijken, alsof er nog iets te halen valt.
Adriaan is op 16 december 1946 in Bergen geboren. Bergen, waar Adriaan Roland Holst woonde en werkte, net als Lucebert, van wie daar nu een museum is. Bergen is altijd al een chique gemeente geweest en Adriaan is daar met de gouden paplepel opgegroeid. Indische duinen, hoe verzin je het? Gewoon handig combineren.

Maar nu is het dan eindelijk zover en gaat Adriaan voor de bijl. Tijdens die laatste uitzending van 'DWDD' ging het over integratie en verschillende etnische nationaliteiten. Hoe zouden die tot elkaar kunnen komen? Welnu, de huisfilosoof Adriaan schermde weer eens met zijn slogan 'Iedereen moet met iedereen flink gaan naaien!'. Volgens hem komt dan alles goed. Afgezien van het achterlijke feit, dat hij oproept om maar met zoveel mogelijk mensen naar bed te gaan, wil hij ook nog eens benadrukken, dat dat met andere etnische groepen mensen moet, dan die van jezelf, want dan zou dat de discriminatie en het racisme oplossen. Pure oplichterij natuurlijk en juist een verergering van de cultuurbotsingen en de onvrede tussen etnische groeperingen. Hij had die slogan al eerder geroepen, wat meteen zijn seniliteit verraadt.

De DWDD-sfeer is te gehaast en mede daardoor is er niet verder op Adriaans stupide opmerking ingegaan. Het zou quasi-serieus en kolderiek gebracht zijn, maar daar trap ik niet in, want als je zoiets herhaaldelijk zegt, dan wil je daar iets mee zeggen en dat iets val ik aan. Iedereen kan weten, dat de liefde bedrijven vaak tot relationele spanningen leidt en dat het een heel grote belevenis op zich is, die je niet zomaar kunt bagatelliseren. Als je op gewoon niveau al niet met elkaar over de brug kunt komen, dan kun je dat zeker niet door met elkaar naar bed te gaan. Adriaan roept maar wat, zonder dat hij de consequenties overziet. Bovendien gebruikt hij stoer het woord 'naaien', wat mogelijk ter compensatie van zijn tot een nulpunt gedaalde libido is. Het lijkt me dan ook heel interessant om uit te zoeken met hoeveel mensen uit andere etnische groeperingen Adriaan zelf naar bed is geweest. Ik ben ervan overtuigd dat het antwoord nul is.

Het is dan ook niet te geloven, dat ik de klokkenluider moet zijn om deze dwaalleer van Adriaan aan de kaak te stellen, dat er verder niemand is, die hem van repliek weet te dienen, maar ik doe het met een groot plezier, dat weer wel. Ik ga er vanuit dat de meeste mensen projecteren, Adriaan dus ook, wanneer hij ons aanspoort om maar met zoveel mogelijk anders opgegroeiden uit andere, etnische culturen te naaien. De wens is de vader van de gedachte. Adriaan staat blijkbaar al lange tijd droog en hij verlangt hartstochtelijk naar een bevrijdende wip of wat dan ook, zozeer, dat het hem niet uitmaakt waar zijn minnares of minnaar (hij is immers biseksueel, waar hij een roman over heeft geschreven) vandaan komt. Die overmoed valt te verklaren en te begrijpen, maar laat hij het dan volledig bij hemzelf houden en ons niet met zijn bizarre en ongezonde projectie opzadelen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 16 december 2018


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.0 met 2 stemmen 107



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
11 januari 2019
Lekkere uit 1 brok gehouwen Zadkinesque literaire spotprent. Met grimlach en vileine aanvuring gelezen. Verontwaardiging is een vulkanische brandstof die het beste venijn uit je vitriolen inktpot doet opdoemen..
Naam:
Harry Jaans
Datum:
23 december 2018
U schrijft: "Ik ga er vanuit dat de meeste mensen projecteren." Mee eens. Blijf vooral in de spiegel kijken, meneer Rutgers. Dat zou ik u willen aanraden. Dan rollen er waarschijnlijk heel andere epistels uit uw pen, epistels die van meer smaak getuigen, mag ik hopen.
Naam:
Nemo
Datum:
16 december 2018
Een zeer geslaagd paskwil, heer Rutgers. Exemplarisch voor uw schotschriften. Als geboren Tukker (van Indische komaf) moet ik evenwel een lans breken voor "het schone en nijvere Twente". Ilse mag dan net als de inwoners van de Graafschap, Liemers en Achterhoek een Nedersaksidch dialect spreken, deze countryster komt niet uit Gelderland, maar uit het land der Tubanten: Almelo. Maar dit terzijde.
Blijf ik toch zitten met de vraag of we het -al dan niet door intredende seniliteit ingegeven - gesublimeerde libido van Adriaan ook als metafoor kunnen zien? Met andere woorden, zou hij, met zijn hang naar vreemde culturen en zijn rol van buitenbeentje in een gezin met donkergetinte zusters niet ook bedoeld kunnen hebben: meer interesse voor die ander en zijn c.q. haar levenswijze? Ben benieuwd naar uw verdere schotschriften!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)