Job Flinkmans

Mijn positie staat niet ter discussie, zegt de partijleider vandaag. Wanneer gaat flinks praten over in een enorme kop in het zand steken? Lacht een werknemer gemiddeld te weinig naar de doerak van zijn chef, dan kan hij al rekenen op langere perioden van vijandschap. Erger nog, bij een kritische noot wordt het jaargesprek erg lastig. Want slijmen en likken loont nu eenmaal. Maar Job kan op zijn oude dag buitenaards lang oefenen. Een normale werknemer was bij functioneren als Cohen al lang bij het UWV gekomen. Waar hij verpletterd zou worden met opvoedkundige adviezen. En met een sobere uitkering constant mag beseffen, dat hij een werkloze sukkel is.

Terug naar het bizarre gedoe rond deze partijleider. Job was al op dictatoriale wijze op het partijschild gehesen. Nog zie ik de beelden van braaf klappende leden van de partij. Een wijs mens was gekozen. Job als toekomstig Vader des Vaderlands. Van kiezen op basis van een visie was geen sprake. Hoogopgeleide medebestuurders struikelden over hun woorden. Onze Job, de bedaarde en zo ervaren bestuurder, was zo goed om de zoekende partij te redden. Als vechter en idealist? Nee, als toekomstige MP natuurlijk. Doe even normaal, man.

Maar dat was toen. Nu broeit en gluipt de kritiek. Dodelijk verpakt onder suizende loftuitingen van Job als bestuurder. Vandaag nog wist, of all people, Rob Oudkerk, Job het graf in te prijzen. Is niet zijn kopje thee, meldde hij op de radio. Je ziet dat hij het niet leuk vindt. Job loopt gebogen. Hij slaat te vaak de plank mis. Maar onze partijleider is een gouden bestuurder. Hij zou morgen als minister of staatssecretaris kunnen werken. En met succes, jubelde Oudkerk. Of vice-voorzitter van de Raad van State, opperde de interviewer. Ja, ronkte Rob Oudkerk, helemaal goed. Maar niet in deze arena. Daar is hij niet geschikt voor.

Wat al die geweldige kritische types als Bram Peper, Rob Oudkerk, partijvoorzitter Lilian Ploumen en de morrende jongere PvdA talenten eigenlijk bedoelen, is dat Job snel moet ophoepelen. Besturen, dat kan Job beter. Ja, wij begrijpen wel waarom. Je leven lang met pluchen kont besturen ‘op hoofdlijnen’. Met om je heen een woud aan knikkende ambtenaren, chauffeurs, koffiedames, bewonderaars, regelaars, perswoordvoerders, persoonlijke assistenten, jaknikkers, en applausmachines. Ja, dat is lekker eten. De bestuurder orakelt: als het regent, worden de straten nat. Hosanna, roepen de lager ingeschaalden dan luid.

Heel wat anders dan aanvoeren, visie ontwikkelen en uitdragen. Of zwetend overuren draaien op eigen kracht. Aan de goede wil van Job twijfelt niemand. Maar de ware sukkels zitten in de partij zelf. Buiten alle werkelijkheid verkrampt maar ‘gelederen sluiten’. Tot de dood van de partij erop volgt.

politiek bestuur den bestuur den haag

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 10 stemmen 295