Ik maak mij zorgen.
Diep verscholen in mijn kraag struin ik door de verlaten straten van de stad. Waterkoude regendruppels vloeien als tranen over mijn gezicht. Een eenzame fietser haast zich kromgebogen over zijn stuur naar de overkant. Het nat voelt koud en dringt zich op via mijn voeten. De namiddag schemert. Onder een deken van regen lichten straatlantaarns treurig op. Overal zie ik regendruppels.
Een allochtone zwerver zit gehurkt onder een afdak van een winkelportaal, de arme sloeber houdt zijn hand op. Zijn leven tekent zijn gezicht. Waarschijnlijk heeft hij niet het juiste stempeltje. Ik schaam me en stop een aalmoes in zijn hand “zo, heb je vanavond wat te eten” dan dwalen mijn gedachten naar de ellende in het Midden-Oosten.
In de verte, op de grote brug boven de rivier, schuiven honderden koplampen stapvoets voort. Het regent en dat betekent dat het erg druk is op de weg. Nederland staat weer eens in de file. In Den Haag hebben ze daarvoor wel een oplossing voor: wegverbreding. Ach, als ze nog even wachten dan lost het zichzelf wel op, dan is autorijden een luxe alleen voor de rijken.
De bibliotheek is nog open. Mooie plek om even op te warmen. Ik duik in een boek over het leven en de werken van Van Gogh. Het raakt me. Is het de behoefte aab meer kleur? Ik weet het eigenlijk niet, maar ik besluit om op korte termijn maar eens het Van Gogh museum te bezoeken.
Dan is de tijd om, moet ik weer de regen in om de jongens op te halen. Ik zoek mijn kraag weer op. Deze voelt koud omdat hij nat is geworden. Het beeld van de zwerver laat mij niet los. Ik denk aan de bezuinigingen het onderwijs, eigenlijk een bezuiniging op de volgende generatie dus. Maar zij zijn toch vertegenwoordigers van onze toekomst. Bezuinigen op onze toekomst en die van de kinderen? Ik begrijp het niet.
Het besef rijst dat er in de jaren erg veel is veranderd. Alleen de knikkers lijken nog te tellen. We kunnen elkaar niet meer vertrouwen. Ik maak mij zorgen.
De generatie die de oorlog heeft meegemaakt sterft langzaam uit en daarmee ook de vreselijke herinneringen waarmee de vrede zo zorgvuldig kon worden bewaard. Hoe moeten wij verder zonder deze herinneringen? Ik maak mij zorgen!
Dan zie ik dat mijn jongens alweer nieuwe kunstjes hebben geleerd op de circusschool. Hun oogjes stralen. Dat doet mij goed.
In de file huiswaarts denk ik aan de zwerver. Ik vraag me af waar hij slaapt. Het regent nog steeds. Waterkoude regendruppels vloeien als tranen over het glas. Ik maak mij zorgen!
gmail.comGeplaatst in de categorie: maatschappij
maatschappij
195
Geef je reactie op deze inzending: