Euthanasie in 1954

Er waren nog niet zoveel medische specialisten op uit om het lijden van hun patiënten te verlengen. Bovendien waren er nog niet zoveel medicijnen, liever genoemd 'lapmiddelen,' die het leven met jaren verlengen maar niets genezen. Al heb je er absoluut geen zin meer in, je moet verder! Ziekenhuizen en de behandelende kwakzalvers vangen nu eenmaal veel geld voor elke dag dat een mens in zo'n hels oord doorbrengt. Dat betekent langzaam creperen, anders verdienen ze niet genoeg aan iemand die allang dood had moeten zijn.

Als ik demente mensen meemaak weet ik dat ze al in de hel zijn, waarom met een genadig spuitje die mensen zolang op de hemel laten wachten?
Doodgaan heeft niet veel meer te maken met Gods Wil, maar met de winsten van de farmaceutische industrie, de ziekenhuizen en die lapzwansen van specialisten.
Hoe een dement mens lijdt heb ik diverse keren waargenomen bij eens lieve en intelligente mensen, met mijn schat van een schoonmoeder als uiterste ellende.
Denk niet dat ik op Mengele lijk! Ik heb alleen 'n hekel aan lieden die mensen uitzichtloos laten lijden!

In 1954 was al die poespas er nog niet. Iemand ging toen nog dood als God riep.
Mijn opoe was een intelligente vrouw en wist overal raad op. Het woord euthanasie kende zij niet, niemand in onze omgeving kende zulke woorden, die meestal uit het Grieks of Latijn kwamen. Toen opoes oudste zus van ouderdom in het oudevrouwenhuis langzaam lag weg te teren, maakte opoe er gebruik van dat ik spoedig roodvonk ging krijgen. Het was een gemene kinderziekte, waardoor menig jong leven spoedig in de hemel eindigde. 'Jong gestorven vroeg bij God' was voor velen nog een wijs woord. Hoewel opoe dol op mij was, maakte ze toch van de gelegenheid gebruik. Ze nam mij mee naar haar kwijnende zus, die nog nooit met roodvonk besmet was. Ze ging zeker sterven als ze de ziekte kreeg.
Natuurlijk gaf ik tante een paar smakkende zoenen. Inderdaad kreeg zij, na de incubatietijd de gevreesde ziekte en ging dood.

Opoe wilde echter dat ik bleef leven en zelfs mijn moeder mocht niet aan mij komen. Dag en nacht waakte opoe en gaf mij alles wat goed voor mij was.
Als ik het niet overleefd had, had u nu dit stukje niet lezen kunnen lezen en opoe was doodgegaan van ellende als zij mij, haar oogappel, aan Hein had moeten afstaan.

Tegenwoordig vindt er geen natuurlijke selectie plaats omdat de kinderen tegen alle ziekten worden gevaccineerd. Ik heb zelfs de gevreesde difterie overleefd.
Nu alle zwakkere kinderen behoed worden tegen alles wat vroeger normaal was, zullen de kosten van veroudering flink stijgen. De zwakkeren zullen veel eerder aan de lapmiddelen toe zijn. Vroeger waren die door een kinderziekte op Gods tijd weggehaald.

Lees meer hierover in mijn boek 'Als ik me ophang breekt het touw.' Een humoristische geschiedenis van de afgelopen zestig jaar, alsmede een schelmenroman. Zie de site van www.uitgeverijdebrouwerij.nl.

Schrijver: Eelt, 7 juni 2012

a.renselaarsimpc.nl

Biografie van deze schrijver

Roodvonk Opoe Zieken Opoe Ziekenhuizen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 157