PLEK ONDER DE ZON

Hun verblijf leek wel een kasteel, een burcht meer, zo hoog als het lag. Vanuit het niets leek het te zijn opgerezen. Ik verbaasde me erover, ik was maar twee weken weggeweest, hoe konden ze in korte tijd dit verwezenlijken en nogal liefst zo dicht tegen ons huis aan?
Wat de kasteelheer nu precies deed om de kost te verdienen, werd me niet duidelijk. Ik zag hem met grote regelmaat zijn hoogzwangere vrouwe verlaten, om telkens met een grote hoeveelheid voedsel terug te keren. Zij verwachtte een vijfling kwam mij ter ore. Maar, of je nu rijk bent of arm, iedereen is even kwetsbaar als het gaat om geboorten. Slechts één kind overleefde de bevalling. Het werd vreselijk in de watten gelegd, dat was wel duidelijk toen ik op kraambezoek kwam en het is ook logisch nietwaar?
De tijd lijkt steeds sneller te gaan hoor je velen zeggen. Na een poos vertrokken de bewoners naar elders en werd de burcht een ruïne. Toch zijn er dan altijd optimisten en doe-het-zelvers die de boel weer op willen knappen en zo geschiedde.
Een jong stel begon de boel te renoveren. Het had alleen ontzettend veel pech en tegenslag. Het eindresultaat was een schots en scheve woning, die getuigde van veel onkunde. Toch werd er een kinderkamer gecreëerd, alleen bleef deze leeg. Misschien een geluk bij een ongeluk. Het jonge stel, duidelijk afkomstig uit een wat lager milieu, de ‘amoeben onder ons’ heb ik ze eens horen noemen, had zijn droom niet kunnen verwezenlijken en verkocht de boel door aan een paartje met meer ervaring op bouw- en levensgebied. Ik vertrok wederom voor een korte periode vanwege mijn werk. Wat schets mijn verbazing, toen ik thuiskwam? Er leek een paleis voor mijn huis te zijn opgetrokken. Trots toonde de aanstaande moeder mij bij kennismaking de kinderkamer. Bij dit koppel werd een zesling verwacht. Ze stamden eveneens uit een vruchtbaar geslacht die twee en hadden zich duidelijk goed voorbereid en kaas gegeten van het bouwen op stevige fundamenten. Het duurde niet lang of het tweetal ging met hun zes kinderen naar buiten, een heel gedoe natuurlijk.
Op een nacht schrok ik wakker van een enorm kabaal. Toch was ik niet voldoende bij kennis om op te staan en uit het slaapkamerraam te kijken. Vechtende katers dacht ik even, of een enorme snoek die paait. Ik meende even mijn overburen tekeer te horen gaan, maar nee, een hevig plonzen overstemde alles.
De volgende dag, ik was binnenshuis bezig, hoorde ik weer een enorm lawaai. Nu wilde ik er het mijne van weten, ik opende de tuindeur en liep over de houten vlonder naar het water.
De heer en de vrouwe van het slot, moesten al hun krachten bundelen om een aanval van zeevogels af te slaan: meeuwen! Wilden deze zeevogels, waarvoor ik een zwak had, het paleis aanvallen? Waren ze werkelijk zo wreed? De kinderen kwamen gehaast het paleis uit en doken naar beneden, ze konden goddank al zwemmen, zodat ze zich konden verbergen onder het over de slotgracht hangende groen. Na enige tijd trokken de aanvallers zich terug. Opgelucht haalde iedereen adem. De rust keerde weer. Er volgden nog drie bestormingen, ik stond totaal machteloos. Ik was verstard van schrik en ongeloof.
De Markies en Markiezin van Meerkoet, hielden dapper stand. Maar ze lieten weten, zodra het kon vanwege de kleintjes, te verhuizen naar een veiliger oord. Het was alsof ik in zeer korte tijd wat meer inzicht kreeg in het menselijk gedrag. Oorlog, kinderroof, macht, het recht van de sterkste, voedseloproer.
De een maakte er een puinhoop van, omdat hij te jong en omervaren was, arm of rijk, ieder kreeg zijn tegenslagen te verduren. Dan had je nog een groep met al wat inzicht, voor wie het stond als een huis dat ze het zouden redden om een goed thuis te scheppen voor henzelf en eventueel kroost. Daarbij, iedere vogel zingt ook nog eens zo hij gebekt is. Daar kom je niet onderuit. Dat wist ook de reiger die stokstijf staande bovenop de toren van het toen alweer verlaten paleis, de wereld in ogenschouw nam.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 11 juli 2012