Ik wou dat hij leefde

‘Homojongere doet vaker suïcidepoging’ staat er in een krantenkop. Het artikel gaat over een boekje ‘Ik wou dat ik dood was’ met tips voor hulpverleners die te maken krijgen met jongeren met homoseksuele, biseksuele of transgendergevoelens. De kou slaat om mijn hart, er is toch wel iets veranderd in bijna dertig jaar?

Voorzichtig verkenden ze het uitgaansleven en verkenden elkaar. De uitbundigheid van de jaren tachtig werd ingebonden door hun wortels in een conservatief kerkgenootschap. Dat lukte niet helemaal, natuurlijk niet. Puberale en adolescente nieuwsgierigheid en hormonale veranderingen troffen ook deze groep jongeren. Onderling werd niet over alles gepraat maar veel geheimen hadden ze niet voor elkaar, ze groeiden met elkaar op en kenden elkaar goed.

Het was spannend, de meisjes hadden de voorkeur voor dezelfde leuke jongen. Die koos er dan maar één, dus moest er buiten de kerkdeuren gezocht worden. Meer keuze was er te vinden in uitgaansgelegenheden waar meer kerkelijke jongeren kwamen, met een beetje geluk vonden ze daar iemand die ze mee naar huis konden nemen.

Een vriendje of een vriendinnetje uit een kerkgenootschap met een andere naam had niet de voorkeur van de ouders en van het eigen kerkelijke kringetje. Dat maakte de spoeling dun. Kwam de nieuwe liefde uit een ander kerkgenootschap, dan hadden ze twee keuzes. Vertrekken of de nieuwe liefde onderwerpen aan catechisatielessen, Bijbelstudie en gesprekken met de predikant om klaargestoomd te worden voor keurig huwelijk. Nog lastiger werd het als de liefde niet kerks bleek te zijn, of erger nog: een ander geloof bleek aan te hangen.

Geheimen kwamen alleen aan de oppervlakte als ze niet meer te verbergen waren; samenwonen, een relatie met een getrouwde man, een zwangerschap voor het huwelijk. Niet alle liefdes bleken bestand tegen zoveel druk, zoveel aangepraat schuldgevoel en zoveel afwijzing. En ook het geloof had er vaak onder te lijden.

Niet zo gek dat Karel zijn mond hield. Zijn geheim was uitzonderlijk. Hij heeft het niet kunnen delen, niet met zijn ouders en niet met zijn vrienden die hij al zijn hele leven kende. Pas toen de verschijnselen van AIDS zich explosief openbaarden moest hij het vertellen. Hij hield van mannen.
Ik wou dat hij nog leefde, ook ik heb hem tekortgedaan.

Wat zou het mooi zijn geweest als hij de kans had gekregen om zonder voorbehoud van iemand te houden en daar zijn leven, hoe kort ook, mee te delen.

Het leven kan voor iedereen mooi zijn, als we elkaar de kans geven.

homoseksualiteit acc acceptatie suicide

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 142