Gotspe Award
Alle kans op de Gotspe Award van dit sportjaar: tafeltennis gaat haar ereklasse vermarkten. Nee, echt geen grap. De NTTB heeft lucht gekregen van de uitspraak van een of andere goocheme Goofy : „we streven naar een jaar dat in het teken staat van internationale vermarkting van sport“. De zieke man van Papendal kan nu niet wachten om munt te slaan uit veronachtzaamde eredivisie-competities. Met welk een mondialiseringsblik zijn de desperate pingpongers gezegend, zou je zeggen. Wim Vermeulen, voorzitter van voormalig landskampioen De Veluwe uit Apeldoorn, krijgt gelijk met zijn nuchterheid over de ereklasse: „Wij hadden succes omdat onze concurrenten iets grotere prutsers waren dan wij en zo kwamen wij bovendrijven“.
De ridicule NTTB-luchtbellenfantasie viel deze week samen met de dag dat het tien jaar geleden was dat de tafeltennisbond een zilverkleurig futurama-kantoor betrok. Met lichtflitsen werd een heus beeldmerk in gebruik genomen en suffigheid maakte plaats voor Slim-Snel-Sportief. Twee grafische ontwerpsters hadden een huisstijl bedacht en iedere Zoetermeer naderende automobilist kon vanaf alle hoeken van het Silverdome-verkeersplein aflezen hoe ver men verwijderd was van 50.000 leden. Er werd, op die novemberzaterdag, open huis gehouden, zodat iedereen kon zien onder welke optimale omstandigheden (inclusief front-office en back-office...) aan solide toekomstbestendigheid zou worden verdergewerkt.
In de hoek waar ik een kaasblokje stond mee te prikken, verkeerden de receptiegangers in uitgelatenheid, ik mag wel zeggen balbadigheid. Dat kwam, omdat de net onthulde huisstijl („made by Linda & Linda, Nijmegen“) een storm van verontwaardiging had geoogst en tot bijna-opstandige reacties van de aanwezigen leidde. Maar dat is gebruikelijk bij presentaties van designs waar mensen aan moeten wennen en waarvan ze vermoeden dat de boekhouder enige tijd zal volhouden dat hij de nota nog niet heeft ontvangen. Over het logo zei men dat de melasse-oranje N van „Nederlandse“ als een dronkelap tegen T-twins hing, waarin de zijkant van een pingpongtafel-zonder-net alleen met fantasie te herkennen was, terwijl de obesitas-B van „Bond“ met elan niets van doen had. Ik stond toen nog niet bekend als NTTB-biechtvader waarbij honderden bat- en bal-aanhangers hun hart luchten. Maar mijn receptie-gezelschap deed mij de oren spitsen. Ik kende evenmin de betekenis van proost-conclusies als KD-NIA-GW? en MD-NIA-GW!? Deze codes behoorden, zo werd mij gezegd, tot borrelpraat zodra conversaties overschakelen op alles wat mis gaat. Dan wordt iedere misstand beklonken met: „Kan Daar Niet Iets Aan Gedaan Worden?“ (proost), onmiddellijk gevolgd door zijn Siamese tweeling „Moet Daar Niet Iets Aan Gedaan Worden!?“ (proost).
Het afgelopen decennium hebben vele klagers mij op deze codetaal aangesproken.
De tafeltennisbond lijkt nu op stuifzand, er resteert bitter weinig toekomstbestendigheid. Het hoofdkantoor verdampte tot pauper dome, een deel van „Silver Dome“ is al verplaatst naar een sta-caravan in Moerkapelle, alleen platform Signalering Onjuist Spatiegebruik heeft bezwaar gemaakt. Het derde kwartaal-rapport 2012 van de sportbondenautoriteit zegt over NTTB-„personeel“ dat clubvrijwilligers niet weten of zij contact leggen met wegwerpwerkers of zwalkende zwakenbergers. De toezichthouder merkt het huidige pre-failliet aan als „achteruitstabiliserend“. Geen wonder dat men zich vastklampt aan verhulde opheffingsuitverkoop van „het product ereklasse“, een langdurig verwaarloosde winkeldochter
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
Column
150
Geef je reactie op deze inzending: