Mijn bijna-doodervaring
Ja ik heb er ook één gehad. Het is alweer zo’n 15 jaar geleden maar de indruk heeft nog niets aan kracht ingeboet. Het was een mooie zomerse dag en ik was op m’n werk. Geregeld ging ik naar de kelderruimte om daar wat proefjes te doen. Zo ook die bewuste dag. Vanaf de eerste verdieping ging ik meestal met de trap naar beneden die zich aan het eind van de gang bevond vlakbij mijn kantoor. Nu echter kwam ik van de koffie en lokte de lift.
Zoals het af en toe gaat met liften gaan ze niet direct, door het indrukken van één van de verlichte knopjes, naar de plaats die je hebt uitgekozen. Zo ook deze keer. De lift ging eerst naar boven omdat daar een wachtend iemand nèt iets eerder een knop had ingedrukt. Bovengekomen gedroeg de lift zich op de gebruikelijke manier. Langzaam kwam de lift tot stilstand. Ik had totaal geen vermoeden dat mijn BDE zeer nabij was.
De deur ging open en de mooiste studente, misschien de één na mooiste, van de hele universiteit stapte de lift binnen en gooide mij een lieve glimlach toe. Je begrijpt in welke toestand ik mij bevond op de reis naar beneden. Ik geloof zeker dat het een bijna-doodervaring was. Tijdelijk opgesloten met dit feeërieke wezen in de lift leek het alsof de hemel opensprong en het licht van alle kanten, de liftwanden negerend, stralend naar binnen kwam stromen. De liftruimte had een bovennatuurlijke paradijselijke afmeting aangenomen waarin tijdloze emoties verwarmend heen en weer golfden. Helaas zoals met de meeste BDE’s was het plezier van korte duur. De ruimte kromp ineen tot normale liftproportie en het stralende licht ijlde naar onbekende oorden toen de lift de reis door de tunnel met een schokje beëindigde en de deur zich langzaam opende. De bevallige studente verdween rap uit mijn gezichtsveld. Ik werd ruw teruggeworpen in de harde aardse werkelijkheid.
Ik weet niet of volgens de gangbare definities van een BDE deze belevenis in brede kring als authentiek kan worden aangemerkt. Ik vind echter, gezien de emoties en het tastbare buitenaardse beleven, dat ik deze ervaring als een echte originele BDE kan neerzetten. Waarvan akte. Met degelijke bewijzen voor het beleefde kan ik niet op de proppen komen maar dat vind ik ook niet belangrijk.
Ik verwacht zeker nog éénmaal in mijn leven een BDE te ervaren maar ik zit er nog niet om te springen moet ik zeggen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
BDE
331
Geef je reactie op deze inzending:
Binnenkort toch maar eens naar de psycholoog. Misschien valt er nog wat te redden en kan die diepe geluksbelevingen die je me toewenst nog in vervulling gaan. Nogmaals bedankt!
Hoi Hendrik, bedankt voor je uitvoerige reactie. Ik kan jouw gedachtegang ook goed volgen maar we hoeven het natuurlijk niet eens te zijn. De kern van mijn bezwaar blijft het opvoeren van BDE’s als een bewijsstuk voor het bestaan van een hiernamaals. Voor mij ligt het probleem hoofdzakelijk in je tweede zin.
“Zo kan nauwkeurig worden vastgesteld wanneer een BDE optreedt, nl. tijdens de klinische dood, d.w.z. wanneer er geen meetbare hartslag en hersenactiviteit meer is. De EEG is dan vlak. Meestal duurt dat maar enkele minuten”.
Iemand die een BDE beleeft kan m.i. niet aangeven naar de aardse wereld op welk tijdstip hij of zij de BDE ervaart. Hij/zij steekt niet z’n vinger op om te zeggen “nu moet je gaan meten”. Terugkoppelen van uitgesproken ervaringen achteraf naar dat tijdstip blijven interpretaties al worden ze ogenschijnlijk nog zo ondersteund door de beelden die de ervaringen oproepen. Ons brein is geregeld een grote fopmachine. In getuigenverklaringen m.b.t. een misdaad b.v. geven verschillende mensen vaak zeer verschillende informatie over de toedracht. Toch zijn die mensen stuk voor stuk er zeker van dat ze het bij het rechte eind hebben. Ik bedoel hier mee te zeggen dat je ervaringen meestal niet rechtstreeks kunt vertalen naar wat er werkelijk gebeurd is. Waarheid en werkelijkheid hebben hier twee gezichten denk ik. Ook kan de wens om iets waar te laten zijn onze realiteitszin sterk beïnvloeden. Wat niet past drukken we weg en wat wel past wordt uitvergroot. Tunnelvisie noemen we dat.
Nogmaals ik ben er van overtuigd dat mensen BDE ervaringen zeer tastbaar kunnen meemaken en ik kan me heel goed indenken dat je het als waarheid ervaart. Wees er dan gelukkig mee en probeer er niet te veel aan op te hangen denk ik dan. Wat er waar is? Ik weet het echt niet maar ik stel me graag kritisch op.
Smeuïge verliefdheid is een ervaring van strikte aardsgebondenheid en daarom sla je de plank volledig mis. Je probeert maar wat bij gebrek aan echte BDE. Het lijkt bijna een smeekbede om BDE echt eens mee te maken, want DE is een zekerheid en daar refereer je aan. In jouw geval zal dat dus gelijkstaan aan een lekkere vrijage met een bevallige studente, wat ik je van harte gun, want ik ondersteun de diepste geluksbelevingen van alle mensen en dat het liefste eeuwigdurend, wat de BDE's tot onzinnige stuiptrekkingen maakt.
Zo kan nauwkeurig worden vastgesteld wanneer een BDE optreedt, nl. tijdens de klinische dood, d.w.z. wanneer er geen meetbare hartslag en hersenactiviteit meer is. De EEG is dan vlak. Meestal duurt dat maar enkele minuten.
De pogingen om BDE's geloofwaardig en wetenschappelijk valide te maken zijn vooral een reactie op het ongeloof en het cynisme, waarmee BDE-onderzoekers vaak werden onthaald. Zo was het in eerste instantie zaak om al te gemakkelijke verklaringen hiervoor, zoals bijv. zuurstofgebrek en hallucinatie, te ontkrachten. Deze verklaringen zijn afdoende weerlegd.
Wél is gebleken dat BDE-ers vaak nauwkeurige en ook controleerbare waarnemingen doen op plaatsen die soms heel ver gelegen zijn van de plaats waar zich hun fysieke lichaam bevindt. De verslagen van waarnemingen en gesprekken op andere locaties zijn achteraf gezien volkomen juist. Dat is in een groot aantal gevallen komen vast te staan.
De vraag is dan hoe dat kan worden verklaard. De meest aannemelijke verklaring is, dat deze mensen zich tijdens hun BDE buiten hun lichaam bevinden en in die uitgetreden staat ter plekke waarnemingen kunnen doen met de zintuigen van hun geestelijke lichaam.
Het geloof bewijsbaar maken... ik weet niet of dat kan, in elk geval niet vanuit een wetenschap die uitgaat van het aanvechtbare axioma dat er alleen materie bestaat. Wel kun je de verschillende visies op het hiernamaals systematiseren. Daardoor worden veel overeenkomsten zichtbaar.
Tot slot nog dit: ik heb vorige week Pim van Lommel kunnen contracteren voor een lezing op 30 oktober 2013. Hij geeft dan de laatste stand van zaken op het gebied van het BDE-onderzoek. Dat lijkt me meteen een mooie aanleiding voor een artikel daarover.
Dank voor de moeite om je standpunt hierover uit te leggen, want je gedachtegang is me volkomen helder.
Ik twijfel niet aan de persoonlijke betekenis die zo’n ervaring voor iemand kan hebben en ik kan me voorstellen dat zo’n belevenis een zeer belangrijke rol kan spelen in iemands verdere leven. Het blijven echter ervaringen die achteraf worden vertaald in beelden en beschrijvingen en dat is het dan volgens mij. Ervaringen waaraan op het moment van het beleven, denk ik, geen (wetenschappelijke) metingen verricht kunnen worden. De plaatjes worden achteraf ingevuld door een poging tot reconstructie uit het materiaal dat opgeslagen ligt in het brein. Het exacte tijdstip van optreden is onbekend . Ook de duur van de BDE is onbekend, staat men al met één been in de eeuwigheid of geldt de aardse tijd nog. In het eerste geval is er per definitie geen ruimte om te meten. De BDE ontrekt zich dan aan de mogelijkheden van het doen van metingen vanuit het aardse bestaan.
Door BDE’s aan te halen in een beschouwing over het geloof in een hiernamaals en een eventueel daaraan gekoppeld eeuwig leven ontstaat m.i. het beeld dat het geloof verlegen zit om bewijzen. Geloven is geloven en elke poging om bewijsmateriaal aan te voeren maakt een aanval op dat geloof in de ogen van critici nogal makkelijk. Geloven prima…niet geloven ook prima.
Met je laaste zin ben ik het van harte eens.