STRAFFE OOSTENWIND
Ze had haar best weer gedaan; de gastvrouw. Op de extra grote eettafel stonden tal van lekkernijen. Er was werkelijk aan alles gedacht. In het midden bevond zich een enorme, glazen vaas met wijd uitwaaierende bloesemtakken, waaraan al wat kleine, groene blaadjes verschenen. Op de takken zaten piepkleine siervogeltjes en hingen transparante hartjes. Verder stonden er mandjes op tafel gevuld met Matzes, krentenbrood, harde en zachte broodjes en waren er allerlei soorten beleg, van zoet tot hartig. Ook waren er zalmwraps, omelet, fruitsalade, melk, koffie, sap, thee en Prosecco te vinden. In de tuin had ze hardgekookte eieren en chocola verstopt voor de kinderen. Na afloop van het zoeken wilde haar vierjarige kleinzoon even kwijt dat het opsporen niet moeilijk genoeg was geweest.
Ze beloofde beterschap.
De gasten waren dit jaar allemaal iets later dan was afgesproken, omdat de zomertijd was ingegaan en iedereen daar altijd even aan moest wennen. Men schoof aan en genoot. Buiten stond een krachtige oostenwind. Het was sinds 1965 niet meer zo koud geweest met Pasen als nu, in maart 2013. De sloten waren nog bevroren en er viel nu en dan wat lichte sneeuw. Het kon de kloeke krokussen niet deren.
Halverwege de brunch gingen de volwassenen staan en hieven het glas. Een neefje rende rond de tafel. Hij droeg een hazenmasker. De andere kinderen speelden een trapje hoger in de split level woning of voegden zich met een pakje sap bij de grote mensen.
‘Op Pasen.’
Het klonk zeer eensgezind, hoopvol en nogal vrolijk eigenlijk.
Mijn hoogbejaarde moeder was de enige die ’s morgens naar de kerk was geweest en daarvan nog een gedreven lid was. Tijdens de toost vulde ik vanbinnen stil een en ander aan met ja, en op de lente en op het leven en vooral op mijn eigen wederopstanding naast die van Christus, Wiens dag van Herrijzenis het toch lange tijd was geweest en blijven zou.
Bedroefd ging ik drie weken terug in de tijd. Toen hadden we na afloop van een crematie op verzoek van de weduwe, samen met driehonderd en vijftig anderen, ook een toost uitgebracht zowel op het leven op zich als op dat van degene die totaal onverwacht was overleden en een zeer geliefd man was geweest; een jeugdige vijftiger.
Sinds zijn plotselinge dood leefde ik in angst, want waarom zou het ook mij niet kunnen gebeuren? Nog even kwam ik met een van de anderen op die gebeurtenis terug en dat alles dankzij de Prosecco die ook daar was geschonken.
In de open haard dansten de vlammen. Het was nog lang geen mei, maar buiten had ik ze gehoord; de vogels. Ze reciteerden een mantra voor de zon, in de hoop die te vermurwen, het ijs te smelten en de koude oostenwind te reduceren tot een lichte voorjaarsbries.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: jaargetijden
Pasen
352
Geef je reactie op deze inzending: