Horror met een staart
Iedereen heeft wel eens last van zijn keel, iedereen is wel eens niet in orde, iedereen moet dan wel eens graag of niet naar een huisarts, maar omdat die van mij met vakantie is, denk ik, ik los het zelf wel op, met pijnstillers en zuigtabletten, en zo gaan er een aantal dagen voorbij, en wordt de pijn niet minder, eerder erger!
Als ik er dan ook nog oorpijn bij krijg is goed raad duur en maak toch maar een afspraak bij de vervanger die constateert een forse keelontsteking en ik krijg penicilline mee die ik een uur voor het eten in moet nemen! Dat doe ik dan ook als ik eenmaal thuis ben en begin aan de maaltijd!
Eenmaal gezeten aan het eten, gaat natuurlijk ook nog de telefoon en omdat ik zie dat mijn zoon belt die ik ook tegenkwam in de wachtkamer van diezelfde arts, omdat ie ook een afspraak had, merk ik dat ik last krijg met praten.
Ik zeg hem nog dat ik pijn heb en verbreek dan de verbinding! Als ik dan een hap eten wil nemen, merk ik dat er iets in mijn keel zit, wat niet wegwil en ik kan niet meer slikken! Krijg geen zuurstof en wandel naar buiten, waar ook al geen lucht te halen is.
Dan slaat de angst toe en ik gebaar naar mijn wederhelft dat ie moet bellen, omdat ik me niet goed voel en geen lucht krijg. Hij begrijpt de hint en begint met bellen, zit met pen en papier in de aanslag, omdat het inmiddels na zes uur is en de huisarts natuurlijk aan zijn bordje eten thuis zit.
De huisartsen post moet worden gebeld, en of we meteen kunnen komen, nou ik stond al buiten, naar adem happend en op mijn sloffen, mijn armen openkrabbend omdat ik ook nog verrekte van de jeuk. In de auto en nog net niet met gillende banden naar de HAP, waar ik meteen naar binnen mag, ik schijn er niet uitgezien te hebben, maar was daar niet zo erg mee bezig, ik moest LUCHT hebben.
Een arts is er meteen bij en ik krijg een paar joekels van injecties in mijn arm. Praten kan ik nog steeds niet ( mijn keel is dermate opgezet dat ik geen geluid kan uitbrengen) en mijn eega moet uitleggen wat er aan de hand is. Er wordt een half uur nauwlettend naar me gekeken en het zuurstofgehalte in mijn bloed is zorgwekkend gedaald.
De arts verdwijnt even en een verpleegkundige maakt het me zo makkelijk mogelijk! Dan als er een krap uur verstreken is, kan ik mijn benen weer iets gebruiken net als mijn stem en moeten we met de arts mee naar zijn kamer, waar hij aan de telefoon zegt tegen iemand van het ziekenhuis dat ie en patiënt heeft die wordt doorgestuurd.
Ik hoor wat Latijnse namen maar die gaan aan me voorbij! In een rolstoel moet ik naar de EHBO en ook daar is met reuze lief voor me, zuurstof komt langzaam bij en de vampiers komen me een lichting bloed afnemen, waar je volgens mij een donor zo meer op de been zou kunnen krijgen, maar alla, je ondergaat het! Dan arriveert en een arts en die vertelt me, dat ik een nachtje moet blijven omdat ze me in de gaten moeten houden, ook dat neem ik voor lief, want zo blijkt, ze hebben me dan wel een aantal prikken gegeven, maar dat schijnt een tijdelijke oplossing te zijn, want er zou binnen zes uur wederom een naar adem snakkend gebeuren plaats kunnen vinden, nou daar ben ik nu natuurlijk als de dood voor ( klinkt wel toepasselijk trouwens) en ik vind het dan ook helemaal niet erg om daar te blijven, heb natuurlijk niks bij me, ben op mijn sloffen de deur uitgegaan en heb nooit de moeite genomen om iets mee te nemen, niet aan gedacht ook, maar ach je bent in een ziekenhuis en ze kunnen je daar vast wel aan een pyjama helpen toch?
Omdat het al best laat is wil ik het mijn eega ook niet aandoen om nog een keer terug te komen en wat is nou een nachtje? Stelt niks voor toch? En zo was het ook, de geschiedenis herhaalde zich niet meer gelukkig en ik lag op een zaal met twee mannen die er rotter aan toe waren dan ik, een dame die ook goed ziek was en ik, ik kon inmiddels weer lopen en had ook lucht, jeetje wat is dat belangrijk!
De gehele nacht in de gaten gehouden en om de zoveel uur werd er bloeddruk gemeten, dus met die zorg zat het wel goed, gelukkig maar want het kost nogal wat, laten we eerlijk zijn! De dag erop moest er opnieuw bloed worden afgenomen, het leek warempel wel alsof ze met een schroevendraaier aan de gang waren geweest, want mijn leverwaarden waren erg hoog de dag ervoor en afhankelijk daarvan mocht ik al dan niet naar huis. Nou die uitslagen waren goed dus ik mocht met ontslag.
Inmiddels is aan allerlei instanties doorgegeven dat ik geen penicilline meer maag en zo zit ik voor een week vast aan zogenaamde kinderoplossing van antibiotica, compleet met een spuitje en een lepeltje, ach je gaat naarmate je ouder wordt weer terug naar je kindertijd en dan is dit dus een leuk voorbeeld! Maar dat het luguber was, door maar een simpele pil dat je het gevoel hebt dat je laatste uur geslagen heeft, is iets wat ik niet makkelijk meer vergeet, zoveel is zeker!
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Horror zonder lucht
146
Geef je reactie op deze inzending: