HERFSTTIJ DER SENIOREN
Ze was als zoveel vrouwen van haar leeftijd veel te lang blijven hangen in een onbevredigend huwelijk. Pas toen ze er ook lichamelijk aan onderdoor dreigde te gaan, nam ze de grote stap.
Wat een moed, zo kort voor haar vijfenzestigste.
Het huis waar ze zoveel nare herinneringen aan had overgehouden, werd ver beneden de prijs verkocht. Ze zou er hooguit vijfduizend euro aan overhouden. Ze had een leuke 55+ woning gevonden. Haar eigen kleuren gekozen voor muren en deuren. Eén van de bijverschijnselen van een scheiding is namelijk dat je weer je eigen smaak gaat ontwikkelen. Er komt niet langer overleg en onderhandelen aan te pas. Dat gold voor mannen net zo goed als voor vrouwen.
Toen ze vroeg of ik even kwam kijken, maakte ik een schaal op met wat lekkernijen, kaarsen en badschuim, door dennenappels omzoomd. Het was per slot van rekening herfst, buiten en binnenin ons. Herfst, mijn lievelingsseizoen.
Ik hoorde de buschauffeur de halte die ik moest hebben maar niet omroepen. Ik was al zeventig en mijn gehoor ging wat achteruit. Ik verstond heel veel dingen ook verkeerd. Dan kon het gebeuren dat mijn partner knap zei en ik sap verstond. Dat de kinderen haal zeiden en ik daar kaal van maakte. Talloze keren per dag klonk het ‘wat zeg je’.
Ik liep dus wiebelig naar voren met de schaal in mijn handen, toen bleek dat ik de halte al lang en breed voorbij was. Ik moest gewoon blijven zitten tot we er weer langskwamen. Zo deed ik er al met al een uur over om bij haar te komen, in plaats van de geplande twintig minuten.
Ze had het al aardig voor elkaar. Alleen op de vloeren lag nog niets en de eethoek uit de verdeelde boedel, had zijn beste jaren gehad. Dat zou eind januari pas komen, als de overdracht van het huis had plaatsgevonden. De scheiding was er snel door. Alles kon schriftelijk afgehandeld worden wel was ze kilo’s afgevallen, net als haar ex-echtgenoot.
Hun hond Max begroette me blij. Hij was al oud en vermeed gewoonlijk gezelschap, maar het was nu of hij troost zocht bij mij. Het dier was nog lang niet gewend aan de situatie en legde zijn grote kop op mijn schoot, waarna ik het geruststellend toesprak en achter zijn oren kietelde. Gelukkig had ik er aan gedacht wat hondenkoekjes mee te nemen!
Ik raadde haar aan veel uit te huilen en ja, het was echt afkicken van een nabijheid die veertig jaar had geduurd. Ze had nog een lange weg te gaan, maar, zei ik, je kunt zelfs op deze leeftijd nog verliefd worden hoor. Als het aan haar lag begreep ik van niet, maar zeg nooit nooit.
Ik had de karikatuur meegenomen die een sneltekenaar van mij en mijn geliefde had gemaakt op onze zeventigste verjaardagen. Die bracht haar aan het lachen. Foto’s en dergelijke had ik maar thuis gelaten. Het zou wreed zijn haar te confronteren met twee gelukkige, lachende senioren die waren verkleed als paddenstoel, met een rode hoed met witte stippen. Misschien later nog eens.
Ik hoorde haar relaas liefdevol aan. Hoe mentaal verwaarloosd was zij geweest. Ze vertelde me over de vrouwen die ze kende en die vaak tot aan hun dood bleven hangen bij iets wat ooit een verliefd jongmens was geweest, maar zich uiteindelijk had ontplooid tot een onverschillig, chagrijnig, liefdeloos geval dat niet meer wist wat liefdevolle toewijding was.
Goed, er waren ook gelukkige levenslange relaties, ‘zwanen’ worden die genoemd. Ze bleven net als hun gevederde equivalenten een leven lang verliefd op elkaar en trouw. Een wonder, maar wonderen zijn de wereld nog steeds niet uit. Daar kon ik over meepraten. Zonder de intentie de ander te willen plezieren, de wil om van iemand te houden, kwam je, eenmaal ouder en wijzer, niet ver had ik ontdekt. Zij had dat stadium nog niet bereikt, maar
de tijd heelt veel, zij het niet alles. Of misschien toch wel. Mij had het zoveel jaren gekost dat als ik die al eens uit mijn mond liet vallen, men verbaasd reageerde.
Mijn tweede partner en ik hebben het onlangs over trouwen gehad, als we vijfentwintig jaar bij elkaar waren of zoiets. Hij begon erover. Leuk, weer een feest en vooral na een zeer weloverwogen besluit, met kleinkinderen die nog bruidsmeisje konden zijn. Ikzelf, nog eenmaal in een mooie lange jurk.
Als we het er voorheen over hadden, kregen we het altijd te benauwd om door te zetten. Dit keer was het anders. We hadden zoveel gelachen in de jaren samen, dat het er wellicht toch nog eens van zou komen. Dit alles hield ik zonder moeite voor me toen ik bij haar was.
Ik gunde haar niet de tropenjaren die ik had gekend toen ik een paar jaar alleen was.
Er was vreugde, vrijheid, verdriet maar vooral veel geschipper geweest met twee kinderen en deeltijdbaantjes.
Laatst had mijn ex-echtgenoot; de vader van mijn kinderen, voor het eerst in vijfentwintig jaar tegen me gesproken. Beter laat dan nooit denk je dan en je kunt er nog geestelijk van groeien ook als er lang niet met je wordt gepraat. Dat wist ik al sinds ik The Chosen van Chaim Potok las, waarin Danny, de zoon van een rabbijn, buiten het spreken over religie, in stilte wordt opgevoed, met alle uiteindelijk gevolgen van dien. Eenmaal op weg naar huis neurie ik de melodie van een toepasselijk liedje over de seizoenen. De tekst van het derde couplet weet ik nog uit mijn hoofd. Alles sal regkom. Ook voor Max en zijn vrouwtje denk ik nog.
‘t Is nájaar in het leven
Je bent voor altijd wijs
Je mond loopt ervan over
Je wordt al aardig grijs
En je wilt overdragen
De som van al je dagen
Je winnen en je falen
Je bergen en je dalen
Wilt wijzen op de pijn
Zo zou het moeten zijn
Refrein:
Soms gaat alles van een leien dakje
Hooguit is er een klein ongemakje
Maar dat er orkanen kunnen razen
Knoeiers in je weide kunnen grazen
Van dat alles heb je weet
Als naseizoen nog herfst heet
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: vrouwen
senioren
138
Geef je reactie op deze inzending: