Stilte
soms is het zo stil
dat ik me wel eens afvraag
of ik er nog ben
Ik moest aan bovenstaande senryu van eigen hand denken toen ik de trein naar Apeldoorn binnenstapte en hem zag zitten. De man die ik vorig jaar elke avond in het plantsoen in Deventer had zien zitten, terwijl zijn hartverscheurende "ROEKOE" de duisternis uiteenreet. En ineens was ie er niet meer, de roekoeman.
Ik had me dikwijls afgevraagd waar hij was gebleven, hoe het met hem ging, of Riekie en Rikkie terug waren gekomen uit Japan, of ie überhaupt nog leefde. En daar zat ie dan zomaar, aan het raam, de Spits te lezen. Ik stak mijn hand op en begroette hem uitbunding: "Hé Roekoeman! Kent u me nog? Wat ben ík blij dat ik u zie! Ik vreesde.."
Een oorverdovend "SHHHHHHH" onderbrak van alle kanten mijn begroeting. Een deftig uitziende mevrouw, die geluidloos Candy Crusher aan het spelen was op haar smartphone, zuchtte nog eens overdreven, keek me woedend aan en rolde met haar ogen. Ik haalde de schouders op en met een: "Zeker geen leven over" plofte ik enthousiast neer naast de roekoeman.
Ik begon opnieuw: "Hoe is het met u? En Riekie en Rikkie?" Weer klonk het "SHHHHH" door de coupé."What the .. " riep ik, om me heen kijkend. De man boog voorover en wees op een afbeelding in het midden van de coupé, waarop een mannetje met een vinger voor de mond was te zien. Hij fluisterde: "Dit is een stiltecoupé. Er mag hier niet gepraat worden."
Ik keek hem verbaasd aan: "Wat nou stilte. Ze noemen dit niet voor niets de participatie-maatschappij. Straks, als we het gras van de onderkant bekijken, dan hebben we tijd genoeg voor stilte. Nu is het tijd voor storm!"
Ik voelde echter aan de boze blikken alom dat mijn woorden niet in de juiste aarde vielen. Ik schudde mijn hoofd en deed er voorlopig maar het zwijgen toe. De roekoeman wees naar een man en vrouw aan de overkant, die stuurs zwijgend tegenover elkaar zaten: "Zitten al vijf jaar lang onafgebroken in deze coupé. Hebben vorige maand hun vijfentwintig jarig huwelijk zelfs hier gevierd, in gepaste stilte uiteraard."
"Wat een rare wereld is dit toch!" reageerde ik. "Onderweg naar morgen in een maatschappij die steeds hectischer en killer wordt, zoeken we elkaar op in de geborgenheid van een stiltecoupé en wisselen we selfies uit via Facebook. Ik kan er niet aan wennen. Maar vertel, hoe is het nou met u? En Rikkie en Riekie?"
Hij fluisterde: "Ze is terug. Maar veel is het niet meer" klonk het somber. "Wie, Rikkie of Riekie?" "Riekie natuurlijk, mijn duifje. Rikkie kan me gestolen worden. Ik heb overigens inmiddels al weer een andere vrouw." "Toch niet weer uit de .. " Hij onderbrak me met een handgebaar: "Ja, uit de Wouwse Weetjes! Frenske heet ze. Weet u meneer, ieder zijn meug, maar voor mij is Wouw Oost-Europa op vrouwengebied. Ze zijn lief, werken hard, soms wat luidruchtig en je verstaat er geen klap van, maar ja, als ik een partner in communicatie had gezocht, dan was ik wel bij dat Roto Smeets van u terecht gekomen." Ik glimlachte en zweeg.
"Met Riekie gaat het niet best." vervolgde hij. "Ineens, op een morgen, zat ze voor mijn raam. Ik kon mijn ogen niet geloven. Riekie? Maar ik kon haar niet verstaan meneer. "魚卵を, 魚卵を" koerde ze, of zoiets. Het brak mijn hart, heb haar binnengelaten en de volgende ochtend naar het O.A.D. in Uithuizermeeden gebracht."
"De O.A.D. in Holten bedoelt u zeker?" onderbrak ik hem. "Welnee meneer, het Opvanghuis voor Afgedankte Duiven. Ik zal toch zeker zelf wel weten waar dat is?" siste hij. Weer klonk het "SSHHH" door de coupé. Hij stak verontschuldigend zijn hand op. "Hoe dan ook, alles kwam eruit bij Riekie daar in Uithuizermeeden. Japanners zijn de loverboys van de duivensport meneer. Ze lokken je met veel geld, cadeautjes et cetera, maar voor je het weet vlieg je twintig uur per dag van hot naar her. Tot het oprekpotentieel er niet meer is en je kapotgevlogen wordt ingeruild voor de volgende prijsduif uit Onstwedde zuid. Riekie zat gevangen zoals een roze flamingo in het hedendaagse Rusland. En toch had ze de moed om te ontsnappen. Ik kan u niet vertellen hoe trots ik ben."
Ik zag de parallel voor me tussen het relaas van de roekoeman onze eigen mensenmaatschappij, ons werk, ons leven. Een wereld waarin we steeds harder moeten rennen om er bij te blijven horen, met steeds minder oog en zorg voor elkaar en wat er om ons heen gebeurt. Rennend tot het moment waarop de tijd ons inhaalt en de stiltes worden gevangen in eenzaamheid.
Ik werd ruw uit mijn overpeinzing gehaald door een irritante ringtone van de (hopelijk) laatste Maywood CD. "JA! NU IS HET GENOEG!" verbrak plotseling de stuurs kijkende echtgenoot aan de overkant zijn hardnekkig zwijgen. "Al dat gefluister, dat getik, dat gefrutsel en gefriemel, gatverdarrie, ik ben het helemaal zat!" Hij keek zijn vrouw aan: "Nou kom op, zeg jij ook eens wat!" Ze keek hem vernietigend aan: "Wat nou kom op? Al dat gekwek van jou! Ik ga van je af kletsmajoor.”
Ik keek om me heen. Priemende ogen keken in míjn richting en ik kreeg in de gaten dat de situatie volledig uit de hand begon te lopen. Er zijn momenten waarop je moet kiezen tussen stilte en snelheid en ik besloot dat het moment van snelheid nu was gekomen. "Grijp hem!" gilde de Candy Crusher mevrouw en terwijl ik in een ultieme, maar kansloze poging de gemoederen probeerde te bedaren door: "Slechts kalmte kan ons redden!" te roepen en ondertussen wanhopig de schuifdeur van de tweedeklascoupé trachtte te bereiken, werd ik door veertig paar grijpgrage handen opgetild. Als een crowdsurfer vloog ik onder luid gejoel en gejuich door de stiltecoupé en terwijl langzaam het licht uitging bedacht ik me nog net: "Daar ga je dan met je driëenvijftig jaar. Woorden genoeg, maar geen snelheid en conditie meer. Had nou maar naar Tatjana geluisterd met haar Basic-Fit abonnement..." In die gedachte werd het stil.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
spoor
318
Geef je reactie op deze inzending: