You go, mama!
Ah shit, het is al licht buiten. Ineens voel ik dat mijn middel geen getailleerd trainingsjack kan verdragen, dat mijn buik bungelt in mijn joggingbroek en mijn billen…….daar wil ik het niet eens over hebben. De onzekerheid hakt er in, zo kan iedereen zien hoe vormeloos of ‘vormvol’ ik ben. Zal ik nog wel gaan? Ik voel regen, verbeeld ik me. Dan hoef ik niet. Had ik maar, net als die vrouwen in het park, een grote lange jas in de camouflagekleur blauw of bruin en een hoofddoek. Zij lopen incognito, zonder schaamte door het park, met hun witte schoenen lekker afstekend onder de donkere jas. Maar ja, zo’n jas heb ik niet en ook geen hoofddoek. Ik heb wel loopschoenen, nieuwe!
Dus ik ga. Hardlopen durf ik het niet te noemen, ik ga iets sneller dan wandeltempo. Lopen is goed voor het lijf, voor de conditie en ook voor de geest. Even het hoofd leegmaken. Het lopen lukt aardig, maar de onzekerheid blijft knagen. Hoe heeft het zover kunnen komen, twintig kilo te zwaar? Meer input dan output, dat snap ik ook wel. Ondertussen gaan al die andere oorzaken ook door mijn hoofd: stress, familiaire aandoening, te veel wijn, zittend werk, de overgang, het zijn allemaal smoesjes. Mijn motivatie daalt tot een dieptepunt en ik vertraag mijn tempo. Even de ademhaling weer op orde krijgen. Hoofd leeg? Ik pieker me suf, dat lopen is echt nergens goed voor.
Voor me slentert een jongen, kruis op zijn knieën, muts, dreadlocks, handen in zijn jack, met een tempo alsof hij nog niet helemaal wakker is. Of high. Ook dat nog! Ik ga net hard genoeg om hem in te halen, hij maakt een beweging richting zijstraat. Mooi, dan hoef ik straks niet zijn blik achterop mijn waggelende lijf te voelen. Ik versnel een beetje.
‘Zo, hard aan het werk!’ Nu hij praat, kan ik hem niet negeren.
‘Ja, ja…..moet…..beter!’, hijg ik, ietwat geërgerd. Ik weet niet of ik me meer erger aan hem of aan mezelf.
Hij haalt zijn hand uit zijn zak en steekt twee vingers op. ‘Doet het goed. You go, mama!’
‘Huh…’ Nog voor ik me besef wat hij zegt, is mijn hoofd is leeg en mijn motivatie terug. Ik draai me om, steek mijn duim op en zie tevreden dat hij me nakijkt. Ik zweef, zet de pas er in, laat mijn lijf bewegen en iedereen mag het zien! Move that body!
Lees meer: www.evataal.wordpress.com
Inzender: @EVATAALzaandam, 28 januari 2014
Geplaatst in de categorie: welzijn
hardlopen
818
Geef je reactie op deze inzending:
Inderdaad verbergen sommige moslima's hun suikerdikte achter lange gewaden, maar dat wil je ook niet, want dan word je danig beperkt in je bewegingsvrijheid. Bepaalde moslimmannen krijgen een seksuele kick van hun vetgevoerde vrouwen achter de tralies. Ziekelijke obsessies, al kunnen ze zich altijd beroepen op de voorkeur van Rubens.