Inloggen
voeg je column toe

Columns

Met z’n allen

Er was eens een meisje van zes jaar, dat op het schoolplein graag met andere kinderen wilde spelen. Maar het schoolplein was geen veilige plek om te spelen, want er waren veel pestkoppen aanwezig die niks anders deden dan andere kinderen steeds treiteren en belachelijk maken. Eén van die kinderen was een lange jongen, veel te groot voor zijn leeftijd, een lieve knul die geen vlieg kwaad deed, zelfs al werd hij gepest. Hij was vaak het doelwit van de pestkoppen, die er geen genoeg van konden krijgen hem te treiteren.

Op een dag kwam het meisje op het schoolplein en zag ze de jongen met zijn rug tegen de muur staan, met verdrietige en bange ogen, een halve kring van pestkoppen stond om hem heen, te schreeuwen, te wijzen, te lachen, te schelden, te spugen. Het meisje werd witheet. Ze was klein voor haar leeftijd, nog niet half zo groot als de jongen die gepest werd, kleiner ook dan de pestkoppen, maar dat deerde haar op dat moment niet. Ze liep dwars door de kring heen en ging met gespreide armen voor de lange jongen staan, alsof ze hem wilde beschermen. Ze keek de pestkoppen recht aan en haar ogen schoten vuur, terwijl ze van de toppen van haar longen schreeuwde: “KUNNEN JULLIE WEL, MET Z’N ALLEN TEGEN ÉÉN!!”

Het meisje werd een vrouw, en kwam erachter dat ook volwassenen zich graag achter groepen verschuilen als ze andere mensen treiteren. Werkplekken zijn de schoolpleinen voor grote mensen, waar de pestkoppen het nog steeds voor het zeggen hebben. En ze trekken anderen mee, de meelopers, die bang zijn om nee te zeggen, die bang zijn om er anders niet bij te horen.

De cijfers liegen er niet om.
Eén op de vijf kinderen wordt op school gepest. Tegen de tijd dat de pestkoppen zijn opgegroeid, hebben ze blijkbaar nog niet veel geleerd. Op werkplekken wordt één op de zes werknemers gepest. Het ziekteverzuim als gevolg van pesten bedraagt meer dan 20%.

Ik vond het verbijsterend om te zien hoe in een tijd van financiële crisis opeens in een gerenommeerd actualiteitenprogramma een pleidooi werd gehouden voor het lezen van het boekje ‘Hoe word ik een rat’. Een boekje dat een letterlijke handleiding is om iemand van de werkplek weg te pesten. Het werd aangeprezen als de enige manier om in deze tijden van bezuinigingen je baan te houden en te overleven. Ik stond perplex. Ik heb sommige collega’s afgelopen jaren op het werk dat boekje aan elkaar zien geven, bij wijze van verjaardagscadeau. Ik heb geprobeerd het te lezen, maar werd misselijk van alle voorgestelde strategieën om zelf maar te overleven ten koste van anderen.

Er stond een test in. Ik bleek geen goede rat te zijn. Gelukkig bestaat er ook een antwoord op het boekje, door een andere schrijver geschreven: ‘Hoe vang ik een rat’. Dat vond ik een stuk prettiger om te lezen. Ik bleek als rattenvanger beter te scoren.

Er wordt veel geschreven over het tegengaan van pesten op scholen. En langzaamaan wordt ook duidelijk wat pesten, zowel op scholen als op werkplekken, de samenleving kost. Dus het wordt hoog tijd hier eens prioriteit aan te geven. Niet alleen op scholen, want scholen zijn geen eilandjes in onze maatschappij. Ook de volwassenen zullen zichzelf en elkaar moeten opvoeden, in gezinnen, op werkplekken, in de hele samenleving. Aan kinderen vertellen dat ze lief tegen elkaar moeten zijn, heeft alleen zin als ze zien dat wij dat als volwassenen ook doen. Kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat jij doet. Als ze van de juf horen dat ze die lieve jongen niet moeten plagen, en ze horen thuis aan tafel hoe vader of moeder die ene collega weer eens lekker op zijn nummer heeft gezet, dan is het dweilen met de kraan open. In het meest gunstige geval, zegt een - verlicht - kind dan tegen zijn ouders: “Horen jullie wel wat jullie zeggen? Jullie zijn niet lief voor die mensen op je werk.” En in dat ideale plaatje zouden de ouders dan van hun eigen gedrag schrikken en zeggen: “Kind, je hebt gelijk, dat moeten we niet meer doen.”
De kans is echter groot dat er een andere werkelijkheid is, die de ouders tegen het kind laat zeggen: “Van wie heb je die onzin gehoord, dat leren ze je toch niet op school hoop ik, want daar red je het niet mee hoor, als je later groot bent.”

We zullen kinderen en ouders en elkaar samen moeten opvoeden als samenleving, wetend dat de ouders, naast de scholen, de belangrijkste en primaire opvoeders van de kinderen zijn. En daarmee ook degenen die werkelijk ervoor kunnen zorgen dat het schoolplein weer een veilige speelplek wordt. Uiteraard met de onmisbare hulp van de scholen zelf, die hierin duidelijke regels moeten stellen en naleven. En uiteraard dienen ook werkgevers duidelijke regels te stellen en die na te leven, op de werkplekken waar de ouders werken. Docenten op scholen, en managers op werkplekken, zullen een lichtend voorbeeld moeten zijn in gedrag, respectievelijk voor de kinderen en de werknemers, maar ook naar elkaar.

Want zolang er nog scholen zijn waar het bestaat dat de docent de pestkop is, en zolang er nog werkplekken zijn waar je alleen met ellebogenwerk hogerop komt, en waar dus de managers de ratten zijn, hebben we nog een lange weg te gaan voordat onze kinderen veilig kunnen leren en spelen, en voordat diezelfde kinderen op latere leeftijd in een sociaal veilige werkomgeving kunnen werken. We zullen er met z’n allen aan moeten werken om die veiligere en gezondere sociale samenleving die ons voor ogen staat, ook werkelijk te creëren.

... Deze column van mijn hand is eerder verschenen op 19 juni 2011 in de Nieuwsbrief van de Partij voor Mens en Spirit. Helaas nog steeds een realiteit op veel schoolpleinen en werkplekken in onze 'samenleving'. ...

Schrijver: Gabriëla Mommers, 25 juni 2014


Geplaatst in de categorie: pesten

4.1 met 7 stemmen 205



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
25 juni 2014
Een schitterende column tegen de machinale, boosaardige, gevoelloze pestkoppen, die op allerlei niveaus de kop opsteken en weerloze mensen voor de rest van hun levens kapot maken! Deze mensen verpesten het voor talloze liefdevolle mensen, die iets positiefs van hun leven proberen te maken!
Toch ben ik van mening dat de onverbeterlijke pestkoppen niet het laatste woord hebben en dat hun walgelijke pestgedrag in het niet valt in vergelijking met de positieve acties van hun prooidieren, die overwegend meer begaafd zijn!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)