Kots

Twee treinen en een bus verwijderd van mijn vriendin. Gelukkig heb ik een Carmiggelt bij me. Hij sleepte mij er al vaker doorheen. Vind het wel wat hebben, met een boekje uit 1965 tussen de aaiphones. Als ik de bus in stap, hoef ik nog maar drie verhaaltjes. De stukjes zouden beter blijven hangen wanneer ik de pocket niet in één ruk uit zou lezen. Kan echter niet ophouden. Het is te goed. Heb regelmatig een glimlach van oor tot oor. De aaiers aaien door.

Ik lees: 'Vier woorden, maar ze vallen zo definitief als de guillotine'. Wow, dat is schrijven! Ontzag en jaloezie. De bus schudt ervan. Plots komt misselijkheid opzetten. Het zweet breekt me uit. Voel het zuur in mijn keel. Heb het bloedheet. De plaatsen om me heen zijn bezet. Achteruit rijden en lezen. Jezelf kennen en het toch doen. Mijn hoofd vrijwillig op het hakblok.

Als kind was ik wagenziek. Met ons gezinnetje op vakantie. Tussen de heuvels van het Sauerland hield ik het niet meer. Ik vond een mooi plekje tussen de rugleuning en de rug van mijn vader. Hij heeft twee weken met een enorme vlek op zijn jas moeten rondlopen.

Of die dekselse vierstedenwedstrijden atletiek. Van Zevenaar naar Arnhem haalde ik meestal net. Snel de deur open en hoplakee, netjes op de parkeerplaats van de vereniging. Maar als ik in de verte de lichtmasten zag van de atletiekbaan in Nijmegen dan was het al gebeurd. Dat was altijd een brug te ver. Behalve als de vader van Niels reed. Die reed 160.

En dan stap je decennia later met je vader en broer in zo'n piepklein vliegtuigje. Cadeautje. De twintigjarige piloot laat zien wat hij allemaal in huis heeft. Mijn vader mag sturen, heeft de tijd van zijn leven. Ik ontwikkel een nieuw talent. Koste wat kost het vliegtuig schoonhouden. Weer beneden gaan we gezellig met familie aan de borrel. Ik staar alleen maar voor me uit. Heb de kleur van papier. Onderweg naar huis moet de wagen regelmatig naar de kant.

Na twee mooie dagen met mijn lief zit ik weer in de trein. In de bus ben ik bewust een uur blijven staan. Ik lees een column van Leona Mes in Metronieuws: 'En alle schrijvers schrijven op momenten in hun leven dat hun inspiratie het grootst is'. Een waarheid als een koe. En schrijf meteen mijn titel op een papiertje.

verkeer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 665