Inloggen
voeg je column toe

Columns

Honden in Japan en Alphen aan de Rijn

Er is een ongeluk gebeurd met een hijskraan in Alphen aan de Rijn. Er zijn geen doden en gewonden, roepen de media blij. Maar dat klopt niet, want er is wel een dode: een hond is gestorven, nadat hij gewond is geraakt onder het puin. Hulpverleners hebben hem horen huilen. Ik ben verbijsterd hoe dit niet vermeld wordt in het reguliere nieuws.

Dat was vier jaar geleden anders, bij de tsunami in Japan van 11 maart 2011. Toen was er wel verslaggeving over honden. Ik schreef er een column over met de titel 'Honden in Japan' die destijds is gepubliceerd in de Nieuwsbrief voor Mens en Spirit van 7 april 2011. Hoewel het om een gebeurtenis van vier jaar geleden gaat, is het thema over hoe we als mens met onze planeet omgaan, nog steeds actueel. Onderstaande column is een bewerking van de column die ik toen schreef.

--- --- ---

De beelden die we destijds zagen van de rampen in Japan waren verschrikkelijk. Ze raakten velen van ons toen we naar het journaal en de actualiteitenrubrieken keken. Ze raakten mij met een vreemde mengeling van verbijstering en begrip, toen ik zag hoe Moeder Aarde ons een waarschuwing gaf. Want dat was mijn eerste gevoel bij deze ramp: Moeder Aarde laat ons weten dat het zo niet langer door kan gaan. We zijn al een eeuw lang bezig om onze planeet volledig uit te buiten en te vervuilen. We steken ons kop in het zand en denken dat we het kernafval wel ‘veilig’ ergens ‘ver weg’ in de aarde kunnen begraven, of op die diepe bodem van die oceaan kunnen ‘wegstoppen’, omdat wij mensen daar toch niet zelf komen. Hoe wreed de beelden van de rampen in Japan ook waren, het voelde voor mij welhaast als een gerechtvaardigde waarschuwing die het Universum de mensheid gaf. We moeten ophouden onze eigen planeet te vernietigen. Waarom snappen al die wetenschappers en politici dat niet?

Opeens was er het nieuws van de twee honden die in de puinhopen van Japan gefilmd zijn. Opeens merkte ik dat ik meer dan bij alle andere beelden tot in mijn ziel geraakt was. De ene hond is gewond, de andere hond zoekt naar voedsel voor beiden en gaat steeds weer terug om voor de gewonde hond te zorgen. Een golf van emoties ging door me heen: die honden moeten gered worden! Zij zijn het niet die onze aarde verwoesten, dat zijn wij! Zij zijn de slachtoffers, net als Moeder Aarde, die ons allen draagt. De dieren zijn de ware kinderen van Moeder Aarde, zij vernietigen haar niet. Het nieuws meldt dat de honden gered zijn. Ik slaak een zucht van verlichting en pink wat tranen weg. Twee weken later komt een nieuw bericht. Een hond heeft wekenlang overleefd op het dak van een huis dat in het water drijft. Het beestje is uitgemergeld en er slecht aan toe, maar ook hij wordt gered.

De honden waren gered. Hoeveel mensen er gered zijn, dat weet ik niet. Wat me bij blijft, zijn de beelden van de honden. En de diepgevoelde emotie van rechtvaardiging dat zij in het nieuws waren als de overlevenden van de ramp die wij hebben veroorzaakt. Het is belangrijk dat we de honden redden. Het geeft me hoop dat de redacteurs van de nieuwsuitzendingen begrijpen dat wij willen zien dat de honden gered worden. Ik hoop dat de politici en wetenschappers het ook snappen. Als ze begrijpen hoe belangrijk het redden van de honden is, dan gaan ze misschien ook inzien hoe belangrijk het is om de planeet te redden waarop de honden leven. En dan gaan ze misschien eindelijk inzien wat er nodig is om onszelf te redden. Het is vijf voor twaalf. Het is tijd dat al onze geleerde koppen eindelijk eens gaan nadenken over wat echt belangrijk is.

--- --- ---

Of het om een kerncentrale of een hijskraan gaat, de geleerde koppen moeten blijkbaar nog veel leren. En ondertussen gaan de grote en kleine rampen, allemaal veroorzaakt door de mens, gewoon door. Helaas zijn deze keer, in Alphen aan de Rijn, de honden niet gered. Althans niet allemaal. Er blijkt er eentje wel op tijd uit een huis te zijn gehaald, maar een andere is dus overleden. Ze worden beiden niet genoemd in het nieuws op tv. Die zijn te druk bezig met te kijken wiens schuld het is, en welke straatjes schoon geveegd kunnen worden. Maar we hebben allemaal boter op ons hoofd. Omdat we met z'n allen dit soort stommiteiten financieren van ons belastinggeld, en een stupide overheid zijn gang laten gaan, die we zelf gekozen hebben. Het wordt tijd dat we eindelijk ALLEMAAL eens na gaan denken over wat echt belangrijk is.

Schrijver: Gabriëla Mommers, 5 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.4 met 5 stemmen 193



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
9 augustus 2015
Welkom terug, Ton! Fijn dat ook jij dit initiatief ondersteunt en je aansluit!
Naam:
Ton Hettema
Datum:
8 augustus 2015
Ja, beste voeldenkende medemensen, dat is waar we door al het schrijven en dichten heen mee bezig zijn: een kleine, schone, voelende, verhelderende, menselijke, includerende revolutie.
Goed bericht, dierbare Gabriela
Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
6 augustus 2015
Email:
ajkuperushotmail.com
Met mijn 'Voetafdruk' van 4 augustus jl. Gabriëla, sluit ik mij hierbij aan. Dank voor jouw uitnodiging! Een heel goed plan...!
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
6 augustus 2015
Goed idee, Joanan. We starten een nieuwe beweging: Voor de Aarde. VdA. Nee, geen politieke partij, dat wordt geneuzel. We hebben maar één doel: het herstel van de beschadigde aarde. Via gedichten, columns, en ander schrijven op internet voeren we virtueel actie. We zijn al begonnen! En An doet mee! En er schrijven hier nog wat mensen die al meedoen! Iedereen kan aansluiten! Geen contributie, en volledige vrijheid van schrijven naar eigen aarde-minnend inzicht!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
5 augustus 2015
Als je na gaat denken over wat er wereldwijd allemaal aan milieuvervuiling en aardevernietiging wordt gedaan, dan word je gek. Die destructieve grootmachten zijn desondanks te keren als wij massaal op de rem trappen en elektrisch rijden, zonnepanelen en windenergie benadrukken. Iedere revolutie begint in het klein, in ons eigen hart. Kom, we gaan aarde-minnende harten samen smeden!...
Naam:
An Terlouw
Datum:
5 augustus 2015
Helemaal met je eens en inderdaad we ZIJN ALLEMAAL SCHULDIG AAN HET GEKOZEN ZOOITJE.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)