Welk onderwerp dan ook, www.nederlands.nl
Het maakt niet uit wat we voor titel aan een column geven, feit is en blijft dat de gemoederen aardig verhit zijn geraakt omtrent de melding van het "de stekker eruit trekken" van www.nederlands.nl. Ik moet bekennen dat ik met veel genoegen/ plezier en aandacht de diverse discussie gevolgd heb. Dat geldt ook voor de negatieve reacties want die tellen in dit debacle natuurlijk net zo goed mee.
Wat te denken van een paar reacties die ik per mail mocht ontvangen omdat mensen het "niet voor elkaar kregen te reageren op b.v. "ik zoek volgers" mensen die mij steunden, dat voelde goed zeg. Niet te vergeten de reacties onder de rest van de stukjes die ik schreef en ook het grote aandeel van b.v. Ton en Joanan. Hartstikke fijn, we moeten niet juichen maar we mogen ook nog niet op de zaken vooruit lopen. Ik wilde eerst reageren op voorgaande geschrevene maar besloot er toch zelf een vervolg op te schrijven.
Joke heeft een punt als ze zegt: dat het adverteren een schuldige is, feit is en blijft dat de aantallen inderdaad terug zijn gelopen en wat daar nou de schuld van is, doet eigenlijk niet zoveel ter zake. Of dat nou komt omdat mensen afhaakten, of dat komt doordat de becijfering is aangepakt, of er een actualiteit is verdwenen, het maakt geen verschil.
Frappant is wel dat de aantallen beduidend hoger liggen en of dat nu komt omdat mensen de schrik-reactie kregen, en de boodschap middels social media zijn gaan delen, of dat nou komt omdat er in een radio-uitzending aandacht is besteed, ik heb geen idee. De opmerking van Joanan dat Johan zijn plan al getrokken heeft is niet onderbouwd, weet ik uit ervaring, want Johan is een man van zijn woord en heeft duidelijk aangegeven dat hij met de herfstvakantie kijkt naar wat we allemaal eventueel nog voor elkaar zouden - en kunnen krijgen.
Dus vecht ik gewoon door, of het nou stopt of niet, want IK heb zo'n voorgevoel dat me zegt: dat Johan zich op het hoofd krabt, wanneer hij ziet hoeveel "volgers" hoeveel mede-schrijvers (ook de vrouwelijke) zich mengden in de strijd. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook IK niet altijd de columns las... maar daar heb ik zelf al wat aan gedaan. Dus nog steeds koester ik hoop en men mag me altijd toebijten dat dit geen zin heeft etc., maar zo zit ik niet in elkaar. Want stiekem, heel stiekem denk ik toch ook, dat www.nederlands.nl een kindje is van Johan en dat gooi je niet zomaar weg....toch?
Dus ik blijf mijn vingers kruisen.
casema.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Site
488
Geef je reactie op deze inzending:
is de voortdurende, levende, verandering
die de essentie van leven is..
en misschien is zelfs die wel aan het veranderen...
(iemand)
Ik voel mee met de hoop van An. Ik wil zelf ook positief blijven denken, want ik geloof in de kracht van positief denken. Tegelijk begrijp ik heel goed hoe Joanan zich voelt, want dat gevoel bekruipt mij ook, dat het wel eens echt afgelopen zou kunnen zijn. En dat zou ik echt veel erger vinden dan ik tot nu toe hier heb willen schrijven. Want wat is het alternatief dan... ik heb eens even rondgekeken op internet, en van al die verhalensites word ik niet vrolijk. De meeste sites zijn zo rommelig, dan heb ik al geen zin meer.
Deze site is overzichtelijk, heeft klasse en stijl, je ziet meteen dat het een kwaliteitssite is. Geen enkele andere site op het gebied van schrijven die daaraan tippen kan. Dat de bezoekersaantallen teruglopen is een symptoom in een tijdsgewricht waarin zowat alles in crisis verkeert wat waardevol is. Vraag is of je daar dan aan toe moet geven en de boel moet opheffen. Of dat je de boel juist bij de lurven pakken moet, en wel doorgaan, maar anders, met nieuw elan, met gedurfde veranderingen, want dat is wel wat de site nodig heeft.
Ik denk, als Johan zijn beslissing al echt genomen had, definitief al genomen had, dan zou hij niet ons nog om ideeën vragen onder een column met titel: 'Gaan we verder? Zo ja, hoe dan?'
Uit die titel lees ik dat hij wel door wil, maar even niet meer weet hoe. Hij geeft daarmee aan dat hij bereid is nog flinke aanpassingen te doen, als die kunnen bijdragen aan een succesvolle doorstart van de site. En ik heb goede hoop dat die aanpassingen er komen. Want ik denk dat er al een heleboel ideeën hier op de site zelf genoemd zijn, maar dat de beste ideeën in Johans mail terecht zijn gekomen. En daar kunnen weleens gouden adviezen tussen zitten.
Dus ik houd hoop! Dat is een keuze. Een keuze in het heen en weer geslingerd worden tussen hoop en wanhoop. En daarin snap ik ook de keuze van Joanan: je op het ergste voorbereiden, want dan valt het misschien mee. Dus ik snap jullie allebei. Ik voel mee met de hoop en de wanhoop. En ik begrijp de keuzes. Want beiden zijn manieren om te overleven in de onzekerheid.
Zelf word ik heen en weer geslingerd tussen beide gevoelens die ons allemaal, althans diegenen die de site in hun hart hebben, zullen bekruipen. En dan tracht ik de wanhoop te bezweren door te kiezen voor de hoop. Maar ik snap heel goed dat dit niet voor iedereen zo werkt. Het zijn onzekere tijden. En voor sommige mensen hier is het schrijven misschien maar een hobby, iets voor erbij, maar voor jullie en mij is schrijven de lucht die we ademen, en deze site het huis waarin onze creaties - die deel van ons zijn - wonen, waar we vaak ook onze inspiratie halen in het contact met anderen. En dan vreet die onzekerheid je op sommige momenten kapot, van je kruin tot je tenen.
Maar ik houd dus hoop. Ik kies voor hoop. Ik blijf schrijven. Ik blijf ademen.
En als we straks moeten verhuizen, met de moed der wanhoop, dan gaan we dat overleven, en dan worden we als die vuurvogel die uit zijn as herrijst op een andere plek. Maar ik hoop dat deze site dat vuurvogelproces mag doormaken hier op deze plek, met ons erin.
Samen door het vuur van de vernieuwing naar de toekomst.
Continu op de trommel blijven slaan gaat irriteren,
en werkt juist averechts.