Stichting van het Kind
Tijdens mijn dagelijkse gratis portie koffie bij de AH-koffieautomaat staan er ineens twee jongemannen in zwarte kledij op 'mijn stekkie'. De één draagt een zwarte hoed. Ze stralen veel vitaliteit uit en ze dragen een identiteitsplaatje rond hun nek. Aanvankelijk denk ik dat het leden van de Mormonen zijn. Als vanzelf buig ik voorover om te lezen wat er op staat. Ik las 'Stichting van het Kind' en bijna tegelijkertijd begon de meest spraakzame mij alles over die stichting uit te leggen, vanuit een soort automatisme en grote gedrevenheid. Aan het eind van het liedje vragen ze om geld en dus keek ik wat nerveus om mij heen, waar mensen meewarig en licht glimlachend keken, zo van, die zit vast in een fuik, de onnozele hals.
De Stichting van het Kind is in 2012 opgericht en met een enthousiast team benaderen zij fondsen, bedrijven en particulieren. Mij dus ook, terwijl ze even willen pauzeren. In Nederland wonen ruim 35.000 kinderen in tehuizen. Deze kinderen zijn mishandeld, verwaarloosd, misbruikt of verlaten door hun ouders, soms omdat hun ouders zijn overleden. Deze kinderen wonen vaak in grote instellingen, maar soms ook op een geheime locatie bij u in de straat zonder dat u dat weet. De missie van de Stichting van het Kind is om kinderen, die door omstandigheden niet thuis kunnen wonen te stimuleren in hun ontwikkeling, o.a. door sport. Zodat zij net zoals andere kinderen kansen krijgen om in de maatschappij in te stromen en hier een positieve bijdrage aan kunnen leveren.
Na hun achttiende staan deze tehuiskinderen letterlijk op straat en moeten ze voor onderdak bij het Leger des Heils aankloppen. Vanwege hun traumatische verleden was er nauwelijks ruimte/kracht om te studeren. De winkelketen Zeeman ontfermt zich wel om hen en biedt hen werkplekken en woonmogelijkheden. De jongemannen zijn broers en ze vertellen me, dat zij tehuiskinderen zijn geweest en dat ze nu samen ergens wonen. Door hun presentatiewerk doen ze iets voor de stichting terug, bedenk ik. Ik tik even met mijn wijsvinger tegen zijn flesje vruchtensap, die hij wil kopen. 'Gezonde keuze!', denk ik. Het zijn twee zeer bijzondere jongemannen met een doorleefd verleden en ze stralen een enorme vitaliteit uit. Ik hoop dat ze een mooie plek in de bikkelharde maatschappij veroveren en niet alleen de stichting blijven promoten, hoe goed werk dat ook is. Somber denk ik, juist zulke mooie mensen zijn vaak te mooi voor de lelijke, inhoudsloze, overdreven jachtige, oneerlijke op louter winstbejag gebaseerde maatschappij. Hopelijk zijn er nog voldoende plekken, die daar niet aan voldoen.
Tenslotte worden er stortingsbedragen genoemd en zeg ik maar direct dat ik een kale kip ben met een minimumuitkering. 'O, maar met vijf euro...', begint hij. Ik schud mijn hoofd en ik zeg dat ik maandelijks nauwelijks rond kom, ik beklaag mij nergens over, maar extra dingen moet ik noodgedwongen schrappen. Dat geeft ook wel weer duidelijkheid en zelfacceptatie. 'Toch kan ik wel iets voor jullie betekenen!', zeg ik, 'ik kan namelijk op Nederlands.nl iets over de Stichting van het Kind schrijven, zodat er meer mensen op geattendeerd worden, mensen met wat grotere beurzen!'. Één van de broers tikt meteen de sitenaam in het geheugen van zijn mobieltje. Ik denk, in deze tijden van massale hulp aan met name Syrische vluchtelingen, mag er ook wel wat extra hulp naar de kinderen in ons land, die vaak veel langer intens geleden hebben door hun (levens)gevaarlijke thuissituatie. Die psychische en fysieke terreur gaat vaak veel dieper en sluipender. In dit kader nog eens de Universele Rechten van het Kind te (her)lezen raad ik iedereen aan. Nadat we elkaar het beste hebben toegewenst, loop ik nog lang wat onwennig door al die schappen vol eet- en drinkweelde, diep geraakt door het verhaal van beide jongemannen.
Geplaatst in de categorie: kinderen
Stichting van het Ki
117
Geef je reactie op deze inzending:
Dat (wees)kinderen op de dag dat ze achttien worden zomaar uit tehuizen op straat worden gezet, is te wreed voor woorden. Je bent achttien en je ziet maar dat je het redt, zegt onze samen-leving. Het is om je kapot te schamen zo asociaal. Kinderen die toch al zo beschadigd zijn, zo aan hun lot over te laten.
Als je in ons land 17 jaar en 364 dagen bent, dan mag je nog niet eens stemmen. Maar ben je een dag ouder, dan moet je opeens maar zien hoe je het redt zonder familie en zonder dak boven je hoofd. Als ik teveel over dit soort dingen nadenk, dan slaap ik er niet van. Gelukkig dat er dit soort stichtingen zijn. Die doen geweldig goed werk.