Timotei-meisje
Bij de kiosk op het station word ik staande gehouden en aangesproken door een fris ogend, blond meisje. Zo eentje uit de Timotei reclame van weleer. Gekleed in een dartel jurkje en ballerina’s. Weet u het nog? Ze ruikt naar schoon beddengoed.
‘Rook je?’
Aangezien ik een hekel heb aan liegen, geef ik toe er wel eens eentje op te steken. Schuldbewust wacht ik de berisping af van hoe slecht dat wel niet is.
Maar nee, Timoteimeisje blijkt ingehuurd te zijn door Philip Morris om meer mensen aan de nicotinestok te krijgen. Ik word meegelokt naar een stalletje waar diverse pakjes sigaretten uitgestald staan op een rood fluwelen kleed. In één oogopslag zie ik dat mijn eigen merk er niet tussen staat. Beetje jammer.
De blonde parel neemt een pakje van de tafel en haalt er een sigaret uit. Nergens bespeur ik nicotinevlekken op haar gemanicuurde vingers. Ze begint een vooraf ingestudeerd verkooppraatje af te steken en vanuit mijn ooghoeken zie ik op de stationsklok dat mijn trein reeds vertrokken is. Vooruit, dan heb ik nog wel een kwartiertje de tijd.
Philip Morris heeft dus een nieuwe sigaret ontwikkeld. Dit stokje oogt chic, vrouwelijk en rank. Vlak boven het filter staat in sierlijke, goudkleurige letters de naam van de fabrikant. Maar dat is een luxe bijzaak. Het gaat om het innovatieve filter. Hierin zit een klein balletje verscholen dat, indien kapot gedrukt met handen of tanden, een intens frisse smaak aan je papillen toevoegt tijdens het inhaleren. Een soort kauwgommetje via het filter dus. Altijd handig als je overvallen wordt door een mega hunk die onaangekondigd met je wil gaan tongzoenen terwijl je niets vermoedend aan je damesachtige staafje lurkt.
Blondie is overtuigend in haar verhaal. Instinctief wil ik aan haar vingers en haren ruiken, maar kan die neiging onderdrukken. Ik kijk naar haar perfect zachtroze teint en vraag mij af of zij zelf wel eens zo’n nicotinekauwgummetje in de vorm van een sigaret heeft geconsumeerd. Het moet haast wel, waarom zou je anders een maatschappelijk steeds minder geaccepteerd product aan de man willen brengen?
Ze vraagt of ik het misschien eens wil proberen. Ik ben de lulligste niet en zeg:
‘Vooruit, geef me er dan maar één of twee. Doen we gezellig samen een peukje.’ Onderwijl loer ik alvast om mij heen of er tongzoenend potentieel rondloopt.
Maar dat rookfeestje gaat niet door.
‘Nee, nee, dat kunnen we niet doen. Dan krijgen we een fikse boete. En dat willen wij niet. Je moet wel een heel pakje kopen’, antwoordt de shampoofee.
‘Enne, ik rook niet. Das echt zo slecht voor je. Krijg je lelijke vingers van en je gaat stinken.’ Knipoogt ze er schalks achteraan.
Vriendelijk bedank ik haar voor het prachtige verhaal en ga mijn eigen merk kopen. Inclusief een pakje kauwgom. Per slot van rekening is er maar één die mij onaangekondigd kan en mag zoenen. Met tong.
En die zit thuis.
Geplaatst in de categorie: algemeen
Tja, dus totaal geen enkel: Fingerspitzengefühl.
Het kan verkeren.
gek hé?