Leven
En toch blijft het me dwarszitten, die opschudding van donderdag rond Pechtold en zijn confrontatie in Nieuwsuur met de levensmoede Martin Kock.
De D66-voorman moest a la minute reageren op de vraag of deze 57-jarige man, met zijn chronische doodswens geholpen moest worden terwijl hij niet aan de limiet van 75 voldeed, centraal in een D66 ontwerp voor een nieuwe wijziging van de euthanasiewet.
Het kwam op mij over als een opzetje, de vraag lag in dezelfde lijn als:
'U zegt wel dat u pacifist bent, maar wat als uw oude moedertje 's nachts in een steegje door drie dronken Marokkanen etc etc..'
Onmogelijke vragen bedoeld om de ander klem te zetten. Ik vond dat P. er zich redelijk uit redde door zo sereen mogelijk te opperen dat in een later stadium de wetgever wellicht ruimte zou scheppen als de maatschappij er klaar voor was. Er aan toevoegend dat hij zelf een voorstander was van het zelfbeschikkingsrecht en tegenstander van de plicht om te leven.
Ik kreeg een vreemd gevoel bij deze Martin Kock en zijn verhaal, bijna achterdochtig en op mijn hoede voor een fake. Maar wie ben ik om zo'n persoonlijke tragedie in twijfel te trekken.
Maar toch het riekt, en nog meer kwalijks hing er rond de setting waarin het bommetje ontplofte. Zat deze man toevallig in de zaal, was hij uit eigen beweging naar de studio gekomen, of uitgenodigd en gescreend door de redactie die uit was op een pittig spraakmakend itempje. In dat laatste geval een doorslaand succes, want ineens buitelden de partijen over elkaar heen, blij om eindelijk een substantiële kluif ontdekt te hebben. En ondanks dat iedereen ernstig vond dat dit gebeuren geen onderdeel van de verkiezingsstrijd moest zijn, kregen christelijk en liberaal, links en rechts ruimschoots de kans om toch even hun poot op te tillen.
Het tekent de armoede van deze verkiezingen, het is geneuzel over cijfers achter de komma, het ontbreekt aan een verbindende visie voor de toekomst van ons verdeelde land. Niemand heeft een inspirerend en helder verhaal waar het Europa en het buitenlands wapengekletter betreft.
Voor mij was de discussie rond het voltooide leven, hoe belangrijk ook, tekenend voor waar het aan schort; we zijn in onszelf gekeerd. Geert mag de grenzen dicht willen gooien, maar mentaal staan er al slagbomen, zijn de gordijnen dicht en zetten we de slimme thermostaat een graadje hoger.
Vertrut, traag, weldoorvoed en in onszelf mompelend sukkelen we naar het ravijn dat een paar jaar verderop zijn muil wagenwijd voor ons openspert.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Goed, helder, met finesse, taalgevoel en originele beelden (die we van je gewend zijn maar die toch steeds verrassen) beschreven en met een humane invalshoek.
Ook mijn water-gevoel zegt dat hier wel eens meer achter kan zitten. Wij Hollanders laten ons gauw emotioneel chanteren door een zielig verhaal en dat is geen goede eigenschap. Evenmin als het complotdenken, dat even starre aanhangers heeft aan de andere kant van het spectrum.