Vitale vergrijzing
Een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Tafeltennis bungelt aan een wankele dakgoot, getuige het overbodige motto ‘tafeltennis beweegt’. De kortelings aangestelde aanjagers Daan & Dennis hebben verklaard dat pingpong zich moet ontdoen van het rampenscenario van krimpsport: ‘noem het wat ons betreft bewegend tafeltennis, krachtig tafeltennis, fitness-tafeltennis, vitaal tafeltennis; vergrijzing en verstarring hebben de overhand, in de zalen lijkt het op de landdag van zeventig-plus...’.
Ik ontdekte dat de leeftijdsgrafiek van de wedstrijdtafeltennissers geheim gehouden wordt: 20-ers en 30-ers zijn een zeldzaamheid geworden. Die mensen zijn heel druk met een heleboel andere dingen. De bondsbonzen claimen nu het nobel-missionaire begrip ‘levenskracht’. Vitaliteit! Men laat in het midden of dit een beleidswens inhoudt, een impliciete belofte of het moderne statement dat tafeltennis wil maken. Misschien was het een excuus voor krimpsport, maar dat doet er even niet toe.
Sinds kort duikt ‘vitaal’ dus op in berichtgeving over beweegtafeltennis. Vitaal, een welluidend energiewoord, maar ik weet dat het in de praktijk nergens op slaat. Ik beweer dat tafeltennis onzinnig hermetisch opereert, zich huichelachtig gedraagt, ondoorzichtig blijft, te conservatief en te volgzaam is en zienderogen vergrijst.
Beweegtafeltennis zit niet te wachten op gladde slagzinnen, reclamekreten of de toezegging van herwonnen levenskracht. Er is reden om D&D de eerste schoppen onder de kont te geven. Jokkebrokjes zijn het, die crypto-bonders. Het is en blijft een laffe meeloperssportbond. Dus toch maar opzichter annex muziekbespreker blijven, Ton, ook in het volgende zaalsportseizoen. Niet meer met dagelijkse frequentie, maar toch wel vrij regelmatig.
Geplaatst in de categorie: sport