Zonder ijsblokjes, alstublieft

Heb mij laten verleiden tot een last-minute, vijf dagen Madeira. Ruim 700 kilometer ten westen van Afrika. Ik zit op een kunstmatig aangelegd strandterras, in Funchal. Zandstranden kennen ze hier nauwelijks, het is rotsen, klippen, kapen, vulkanisch gesteente, smalle bergpaadjes en veel bloemenpracht. Ik zie hoe een gedienstige ober een ouder echtpaar verwelkomt. Alle zitjes zijn bezet en hij vraagt of ze naast mij mogen plaatsnemen. Maar natuurlijk, geen bezwaar.

De vrouw is van meer dan middelbare leeftijd, plompe gestalte, kortgeknipt rossig haar. Haar man is een ruime zeventiger, met een grijns die op zijn gezicht bestorven lijkt te liggen. Ik vermoed dat het Slowaakse of Tsjechische toeristen zijn, maar dat weet lk niet zeker. Ze zitten amper, ik heb ze al even neutraal-vriendelijk toegeknikt, of ik zie een andere vrouw het terras afspeuren. Moeilijk te schatten, ergens tussen de veertig en vijftig, geen ‘belle’, gehuld in een verkleurd jumpertje uit de jaren zeventig. Maar wel getooid met uitbundige Chillouts-zomerhoed en elegante strik. Mijn tafelgenote gebaart haar naderbij: ‘Lea, Lea...!’

Hun dochter? Mijn eerste impressie: ‘never’ been kissed before, ongerept, ongehuwd. Geen tatoeages, geen camouflerende zonnebril, eerder een rugzak-akela met banjo, blokfluit, mondharmonika en mandoline. De ober herkent haar, weet wat ze drinkt en keert direct terug met Schweppes orange. Zonder ijsblokjes. Dat wekt mijn nieuwsgierigheid, want als ik dorst heb, dan drink ik datzelfde spul ook graag. Zoiets schept ‘een band’, alleenstaande zonderling die ik ben.

Moeder en dochter raken direct in gesprek. Misschien heeft Lelijke Lea al gevraagd hoe die vreemde vent daar opeens is aangespoeld. En zo akelig dichtbij! Onze blikken hebben elkaar nog niet eens gekruist. Negeert ze me, geroutineerd? Ik ben oud en wijs genoeg om te weten dat dit type een schotelantenne heeft die stil alarm slaat voor ‘jagers’ zoals ik.

actualiteit vakantie vakantie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 102