Een vlaag van geluk
Twee virussen waren er rond op de afdeling van mijn moeder in het verpleeghuis. Mijn moeder was gisteren jarig. Ik aarzel, maar reis af. Als ik aankom mag ik geen gebruik maken van de Brasserie. Of ik de kortste weg naar de uitgang wil nemen, na afloop van mijn bezoek. Er hangt een foto van mijn moeder op de afdeling, ze draagt een Hawaii bloemenkrans, haar lachende gezicht boven een doos met gebak. 'Gelukkig', denk ik. „Je hebt bezoek”, zegt de verzorgster tegen mijn moeder die met haar rug naar me toe zit.
Als ik zeep op haar handen spuit, kijkt ze me boos aan. Ik doe het haar voor onder de kraan. Ze wil niet. Zeep aan je handen zonder water gun je niemand. Het concept 'handen wassen' is opgelost in het niets. Wat nu? Als een strenge moeder pak ik haar handen, houd ze onder de kraan, haar protesten negerend. Ik wrijf haar handen droog. „Zo”, zeg ik en gooi het papieren doekje in de pedaalemmer. Mijn moeder en ik kijken elkaar aan. „Dat moest even ma, sorry”. „Oh ja?” Het klinkt sarcastisch. Even ben ik van mijn stuk gebracht. „Kijk eens wat een mooie kaarten je hebt gekregen”, zeg ik. „Omdat je gisteren jarig was!” De kaarten hebben we net samen bekeken, één voor één heb ik ze voorgelezen. „Echt waar?”, reageert mijn moeder. „Waarom vertelt niemand mij dat?” We nemen plaats op haar bank en beginnen opnieuw.
Als ik weer buiten sta, ziet het grijs.
Tijdens mijn terugreis luister ik naar een interview van Gijs Groenteman met Daniël Lohues (singer-songwriter), afgewisseld met muziek intro's, die Lohues samenstelde. Plotseling de klanken van 'Wouldn't it be nice' van 'The Beach Boys' in mijn oren. Alsof iemand een lampje in mijn hoofd aanklikt. Mijn tocht in de metro door donkere tunnels, als decor. Een aanstekelijk gesprek tussen twee mannen, daarna de warme stem van Marvin Gaye. 'Een vlaag geluk waaide even door mijn hoofd', om met Lohues te spreken.
Terloops komt ter sprake dat hij niet van tatoeages houdt, later vertelt hij hoe verdrietig hij was om de dood van zijn moeder. Even had hij overwogen om een tattoo op zijn arm te laten zetten met heel groot de letters 'Ma'. Hij moet hier zelf hard om lachen, heeft dit uiteindelijk niet gedaan.
31 augustus 2021
Geplaatst in de categorie: familie
Daniël
253
Geef je reactie op deze inzending:
(ja het komt in de beste families voor, jij noemt het afschuwelijk, dat is precies wat het is. Het proces duurt jaren en er zijn voortdurend 'scenes', die het verval zo pijnlijk duidelijk maken. Ik probeer het op te schrijven zonder al teveel drama, want dat leest vervelend. Daar zit de uitdaging voor mij. De ene keer slaag ik daar beter in dan de andere.)
Wat innig geschreven, ik wens je sterkte.