Een roerdomp in Maassluis

Mijn moeder liep rond op dikke sokken met rubberen noppen. De zon scheen fel in de brasserie, ondanks de raamwering. De enorme varen leek extra groen. Voorzichtig schoof mijn broer haar stoel aan. Mijn moeder praatte erop los, zonder ongemak of pijn. We ontspanden. Daar kwam André, een van de verzorgers. Hij groette ons, zette zijn lunch op een dienblad en nam plaats in de hoek van de ruimte. Even schaften.

Ik luisterde naar mijn moeder, die het ene woord aan het andere reeg, vol vertrouwen dat wij wel wisten waar ze het over had. Na een tijdje gooide ik er voorzichtig wat realiteit in.
"Ma, weet je van wie je de groeten krijgt? Van tante..."
Zo ging ik het rijtje af. Ik vertelde over haar kleinzoons, die thuis aan het voetballen waren. Mijn moeder knikte en pakte de draad van haar verhaal weer op.

We liepen naar haar kamer. Ik schoof het gordijn opzij. Op de vijver lag een flinterdun laagje ijs.
"Kijk je weleens naar buiten, ma?"
"Jazeker," antwoordde ze. Ze noemde mijn broers naam en keek alsof hij er niet was.
"Daar zit hij," zei ik, terwijl ik in zijn richting knikte.
"Oh ja."
Haar blik gleed door de ruimte. Aan haar gezicht zag ik dat het haar vreemd voorkwam. Mijn broer gebaarde naar de foto's aan de muur en het schilderij boven haar bank.
"Ik vind het leuk gedaan," zei ze. Ze zat op haar stoel alsof ze voor het eerst op visite was — niet onprettig.

We brachten haar naar de gemeenschappelijke huiskamer.
"Er is tomatensoep," zei de verzorger.
"Daar is André weer," reageerde mijn broer.
"André Rieu!" riep mijn moeder.

"Misschien luisteren ze hier wel vaak naar zijn muziek," zei hij even later in de lift.
Buiten haalden we diep adem. Al wandelend langs de Vliet aten we onze meegebrachte boterhammen.

"Twee meerkoeten en een fuut." Hij wees naar het water. Zijn vriendin kende iedere vogel bij naam. Zijn zoon, negen, benoemde feilloos de soorten die hij zag. Ik keek naar de watervogels, de kleine boten, het riet. In dit licht leek alles op een schilderij. Wij kwamen uit een gezin dat alle vogels over één kam scheerde.
"Hé, die herken ik niet meteen." Mijn broer keek naar een vogel — bruinig, met gele poten en een gele snavel. Aandoenlijk voorzichtig stapte de vogel op het dunne ijs.

Uren later, allang weer thuis, ontving ik een appje:
"Ik denk dat we vanmiddag een roerdomp hebben gezien. Dat is best bijzonder, die zie je niet heel vaak."
Een roerdomp in Maassluis. Het was hoe dan ook een memorabele dag.

verpleeghuis Alzheimer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 11 stemmen 203