Een roerdomp in Maassluis

Mijn moeder liep op dikke sokken met rubberen noppen door de brasserie van het verpleeghuis. Het felle licht viel naar binnen, ondanks de zonwering. De enorme varen leek extra groen. Zoals altijd zochten we een tafel voor drie bij het raam. Voorzichtig schoof mijn broer haar stoel aan. Mijn moeder praatte erop los, zonder enige pijn of ongemak. We ontspanden.
Daar kwam André, een van de verzorgers. Hij groette ons, zette zijn lunch op een dienblad en nam plaats in een hoek van de ruimte. Even schaften.

Ik luisterde naar mijn moeder, die het ene woord aan het andere reeg, vol vertrouwen dat wij wisten waar ze het over had. Na een tijdje bracht ik er voorzichtig wat realiteit in.
“Ma, weet je van wie je de groeten krijgt? Van tante...”
Zo ging ik het rijtje af. Ik vertelde over haar kleinzoons die thuis aan het voetballen waren. Mijn moeder knikte en pakte de draad van haar verhaal weer op.

We liepen naar haar kamer. Ik schoof het gordijn opzij. Op de vijver lag een flinterdun laagje ijs.
“Kijk je weleens naar buiten, ma?”
“Jazeker,” antwoordde ze.
Ze noemde de naam van mijn broer, maar keek alsof hij er niet was.
“Daar zit hij,” zei ik, terwijl ik in zijn richting knikte.
“Oh ja.”

Haar blik gleed door de ruimte. Aan haar gezicht zag ik dat de omgeving haar vreemd voorkwam. Mijn broer gebaarde naar de foto’s aan de muur en het schilderij boven haar bank.
“Ik vind het leuk gedaan,” zei ze.

Ze zat op haar stoel alsof ze voor het eerst op visite was, niet onprettig.

We brachten haar naar de gemeenschappelijke huiskamer.
André serveerde tomatensoep.
“Kijk daar is André weer,” zei ik tegen haar.
“André Rieu!” riep mijn moeder.
“Misschien luisteren ze hier vaak naar zijn muziek,” zei mijn broer later in de lift.

Buiten haalden we diep adem.

Al wandelend langs de Vliet aten we onze boterhammen.

Hij wees naar het water. “Twee meerkoeten en een fuut.”
Ook ik keek naar de watervogels, de kleine boten, het riet. In dit licht leek alles op een schilderij.
Wij kwamen uit een gezin dat alle vogels over één kam scheerde.

“Hé, die herken ik niet meteen.”
Hij keek naar een vogel, bruin, met gele poten en een gele snavel. Aandoenlijk voorzichtig stapte de vogel het dunne ijs op.

Uren later, allang weer thuis, ontving ik een appje:
“Ik denk dat we vanmiddag een roerdomp hebben gezien. Dat is best bijzonder, die zie je niet vaak.”

Een roerdomp in Maassluis.

Het was hoe dan ook een memorabele dag.

verpleeghuis Alzheimer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 11 stemmen 304