Met lood in mijn schoenen
12.
Met een zwaar gevoel fiets ik op een regenachtige ochtend, na een paar weken afwezigheid, weer naar de Havo-school. Ik heb natuurlijk heel veel gemist en moet dat inhalen. Dat betekent klasgenoten en docenten aanspreken. Dat durf ik niet.
Ik laat het erbij zitten en word steeds nerveuzer, meer en meer gespannen en kan me niet meer concentreren. Ik haal de ene onvoldoende na de andere. Langzaam verlies ik de grip en dat maakt me panisch.
Tijdens de kerstvakantie loopt de spanning zo hoog op, dat ik last krijg van paniekaanvallen. Angst en paniekgevoelens golven door me heen en ik krijg beklemmende en warrige gedachten, waar ik nog meer van in paniek raak. Ten einde raad zeg ik tegen mijn ouders dat ik niet meer naar school wil. Dat is een noodkreet. Ik weet niet hoe ik mijn gevoelens, de angsten en de chaos in mijn hoofd moet verwoorden. Ik overzie het allemaal niet meer.
Mijn vader bedenkt diezelfde avond nog een oplossing: hij belt Schelto Hendriks. Schelto is directeur van een mavo. Hij en zijn vrouw zijn kennissen van mijn ouders. We gaan iedere zomer samen met het gezin Hendriks op vakantie.
Een paar dagen later kan ik beginnen op de mavo, in de tweede klas.
’s Avonds hoor ik mijn vader zeggen dat ik best slim ben en goed kan leren en dat ik dat van hem heb. Maar door andere, negatieve karaktereigenschappen, die ik volgens hem van mijn moeder of mijn oma heb, in ieder geval niet van hem, wordt dat leren natuurlijk niks.
Ik hoor dit soort opmerkingen mijn hele leven al van hem en ben er inmiddels helemaal van overtuigd dat hij gelijk heeft.
Het gaat nog steeds niet goed met mij. Met lood in mijn schoenen begin ik voor de derde keer in een tweede klas. Weer een nieuwe klas met nieuwe mensen, maar omdat ik het niveau op de mavo gemakkelijk aan kan, heb ik daar tenminste geen stress van en dat geeft net genoeg lucht om weer een beetje tot mezelf te komen. Zo modder ik door.
outlook.comGeplaatst in de categorie: school
Havo
189
Geef je reactie op deze inzending: