Naar een Havo voor volwassenen in Alkmaar

Omdat ik na vier jaar Havo-4 en Havo-5 geen diploma op zak had, besloten ze in het benedictijnse klooster in Egmond-Binnen, waar ik anderhalf jaar vertoefde, om mij naar de Havo voor volwassenen in Alkmaar te sturen, ook omdat menige zwartrok dacht, dat het kloosterleven wellicht te zwaar voor mij was, waar ik alle aanleiding toe had gegeven.
Dus had ik ineens een dubbelzwaar dubbelleven, waarbij ik op de fiets naar Alkmaar heen en weer ging. Het was in ieder geval geen verbetering voor mijn identiteitsstoornis, angsten, wanen en depressiviteit. Bovendien was ik niet in de wieg gelegd voor het celibataire leven, dat ontdekte ik geregeld. Ik gluurde altijd vol verlangens naar de vrouwelijke gasten in het klooster en naar de jonge nonnen van het Lioba-klooster. Ik sleepte fotoboeken en kunstboeken naar mijn kloostercel om naar naakte afbeeldingen te gluren. Op een wekkerradio van een jonge vriend luisterde ik smachtend naar vrouwelijke stemmen. De dochter van de pachtboer werd een obsessie voor mij, mijn Julia om de hoek.

De school had twee locaties en ik liep daar maar wat verdwaasd en randpsychotisch rond. Ik kreeg altijd wat zakgeld mee voor koffie en koek, maar dat besteedde ik al gauw aan blikjes bier en tijdschriften met soft-blote dames. Het enige vak, waar ik goed in was, was Nederlands en dan met name de wereldliteratuur. Alleen dan begon mijn bloed harder te stromen. Ik spijbelde al gauw voor de andere vakken, omdat het me allemaal niet meer boeide en ik liever door de binnenstad wandelde, kijkend naar mooie vrouwen en ze soms stiekem besluipend als een tijger. Dat ik nog maagd was, maakte de spanning extra groot.

Ik liep soms over de Achterdam, waar hier en daar schaars geklede dames mij met hun vingers lokten, maar met mijn zakgeld kon ik niet veel beginnen. Ik bekeek als één van de toeristen de kaasdragers en voor een elektronicawinkel bekeek ik een hele film met Chuck Norris. Het klooster had toen nog geen televisie, nu heeft iedere monnik zelfs internet op de cel.

Langs een stadsgracht ging ik naast een jongedame op een bankje zitten en we raakten aan de praat. Ze was al 33 jaar en ze deed ook de Havo voor volwassenen. 'Ken je Hedwig uit Van de koele meren des doods?', vroeg ik. Ze keek me vreemd aan en ze schudde haar aantrekkelijke hoofd. Voor mij was zij al bijna een bejaarde. Ik wist niet beter. Toen ze een beetje bang weg liep, volgde ik haar op een gepaste afstand, maar ze versnelde haar pas.

Ik zag ergens een poster van Elizabeth Prophet of iets dergelijks en ik was vooral verliefd op de rondborstige foto van deze verlichte goeroe. Mijn geestelijk leidsman vond haar een bedriegster en hij walgde van haar. Ze was er wel voor mij, mijn New Age leidster, die mij via via heelde. In een boekhandel bleef ik katatonisch staren naar de boektitel van An Rutgers van der Loeff, 'Mens of wolf'. Veel mensen zijn wolven in schaapskleren, bedacht ik opnieuw. Wat weet ik nu echt van die maffe zwartrokken?

Op een nacht ben ik via de achterdeur de nacht in gelopen. De enige deur die met een soort loper altijd te openen is. Ik liep langs de snelweg naar Egmond-aan-den-Hoef, waar ik in een café een biertje dronk en daarna liep ik naar Alkmaar, waar ik bij de Havo voor volwassenen enkele ramen kapot heb gegooid en hard wegrennend, voelde ik weer een flinke stoot adrenaline en werd de zombie weer een mens van vlees en bloed. Onderweg kwam ik in allerlei waanbeelden terecht en beeldde ik die uit. Ik kwam in contact met de energieën, die daar eerder waren geweest en ik reageerde daar op.
Bij een brug vocht ik tegen een truck vol nazi's en dook ik daadwerkelijk in de berm om hun spervuur te ontwijken. Ik had de grip op de werkelijkheid verloren, maar ik had mijn zinloze, mensonwaardige, onpersoonlijke, kortzichtige, rampzalige Havo-gevecht overwonnen.