Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

We zullen doorgaan

Ik twijfel hoe ik mijn blog zal noemen. ‘Ende versaegt niet’ had ik bedacht. ‘Hallo’ reageert Woemi, ‘we leven wel in de eenentwintigste eeuw’. Zelfs Van Dale kent het niet vertelt ze me na enig googelen.
‘Dy January’ klinkt zo hopeloos. Zeker nu ik me de tweede alweer meld bij de Deka. Het idee zonder bier te zitten maakt me net zo angstig als twee jaar geleden nog geen sigaretten meer te hebben. En die kon ik altijd nog scoren bij een benzinestation om de hoek.
‘Probeer nou gewoon eens wat minder’ suggereert Woemi niet voor het eerst. Zelf heeft ze er met haar vriendinnen ook aardig aan getrokken zie ik in de flessenbak. ‘Ga je mengingen over de ondergang van de wereld maar delen met je straatverkoper’ eist ze, ‘en laat mij met rust’. De vrouw een fles, het kan erger, maar goed ik kan het me voorstellen.

‘De beste wensen’ lach ik met mijn beste lach de straatverkoper toe. ‘We zullen doorgaan hè, ook in 2002’ Veel beters kan ik zo gauw niet verzinnen. ‘Met drinken’ is zijn grijnzende antwoord.
En, eigenlijk meteen al, heb ik er genoeg van. Flikker al die goed voornemens over een beetje lief en aardig zijn maar in de vuilnisbak. Dat bewaar ik wel voor Woemi, maar hij, hij krijgt eens goed uit de zak.
‘Heeft u dan echt niets beters te doen dan de hele dag hier ons maar een beetje te lopen observeren en alles af te kraken wat we doen?’ Nu is het eens mijn tijd om hem geen kans te geven te reageren.
‘Ja, ik weet ook wel dat ik te weinig wortels eet en te veel vlees, dat ik te veel met mijn dikke reet in de auto zit en te weinig corona probeer op te lopen in een volle trein. Ja, en de dure warmtepomp en isolatie die we aan laten brengen in ons huis wegen niet op tegen de alweer geplande vliegreis, mevrouw moet er eens uit, kunt u dat begrijpen, ze voelt zich opgesloten en gegijzeld in de zoveelste lockdown, en ja, een groot deel van het geld dat ik met mijn coronawerk heb verricht ga ik heel fout besteden aan een ouderwetse benzineauto, omdat nog niet zo hele erg geloof in sprong vooruit die we met elektrisch rijden kunnen maken’ En omdat het minder kost, zo is ook wel weer, maar dat hoeft hij niet te weten.

‘Tja, we bekommeren ons tenminste weer een beetje om de ander’ zegt hij sardonisch glimlachend, ‘Een ding is zeker: het ik-tijdperk is voorbij, we letten weer op elkaar. En hoe. Zeker op mensen als u, als witte man van zekere leeftijd’ fluistert hij gemeen samenzweerderig binnen anderhalve meter me toe. Zoals altijd heeft hij me binnen twee zinnen weer in de hoek. Hoe durf ik ook, als nazaat van generaties die eeuwen schaamteloos de aarde geplunderd hebben, en nu lui achteroverleunend van mijn vermogen genietend denk te weten dat het wel zo’n vaart niet zal lopen. Dat er altijd wel weer een oplossing komt voor problemen, dat we de aarde gelukkig niet kunnen vernietigen.

Voorbij is de tijd dat ik onbevangen van mijn biefstuk kon genieten, voorbij is de tijd dat ik schaamteloos plankgas rijdend met Charlotte naar het zuiden kon scheuren, dat Woemi de kachel op 21 slingerde om naast me op de bank te kruipen, een vakantiebrochure vol zonnige verre bestemmingen doorbladerend. Ik voel me lid van de verloren adel, na eeuwen van uitbuiting komt nu het volk aan de macht, genadeloos worden we in de hoek gezet: ‘How dare you! You are failing us. You have stolen dreams and childhood’
En hoe lang geleden is het dat ik pijnloos kon lopen, een berg kon beklimmen, met mijn racefiets erop uit, die peesontsteking, er lijkt geen einde aan te komen. Ook al mijn eigen schuld.

‘Noem uw blog maar ‘we zullen doorgaan’’ zegt hij ineens mild gestemd. ‘Tot we samen zijn’ .
Ik denk zijn valse lach nog te horen als ik allang hoog en droog met mijn bier bij Woemi op de bank zit. Maar die is haar sjaal kwijt. Ook mijn schuld.
Zo kom ik natuurlijk nooit van de drank af.

Context: ... Een, twee keer per week komt Jorrit hem tegen: de straatverkoper, de onheilsprofeet die hem het einde der tijden voorspelt, als hij zijn bier komt halen bij de Deka.
Geduldig en gelaten ondergaat hij zijn tirades. Maar een straatjournaal kopen van die gek? Dat nooit! ...

Schrijver: Jorrit, 2 januari 2022


Geplaatst in de categorie: maatschappij

5.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 325

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)