De erfenis.

Vervolg op 'Het berouw'.

Vragen naar hulp.
Midden 2012 begon ik te beseffen dat ik dit niet aankon. Het duurde te lang en ik zat te lang in onzekerheid betreft geld. Ik had juridische hulp nodig. Maar ook psychische. Pas eind 2012 vond ik via mijn schoonzus een advocaat.
Voor psychische hulp moet men eerst naar de huisarts. Deze reageerde geschokt toen hij me aan hoorde en zag. Ik wilde een psycholoog. Hij had niets met psychologie en vond me sterk genoeg. Ondanks alles moest ik maar gewoon met mijn moeder omgaan, zo vond hij.
Later vroeg ik me af: stel ik had gezegd dat mijn echtgenoot mij met de dood bedreigde en beroofde van een erfenis? Hij had een scheiding aangeraden en verwezen naar het 'blijf van mijn lijf huis'.
Geen huisarts of hulpverlener heeft me ooit weer zo kwetsbaar gezien als ik deze eerste keer was. Evenmin is er een huisarts geweest met deze kleine bemoedigende zin die telkens weer in mijn herinnering opkwam door de jaren heen: 'je bent sterk genoeg.'
De huisartsen en mensen die mij kenden geloofden mij omdat ze wisten dat ik geen leugenaar ben en evenmin gestoord. Hulpverleners en mensen in de wandelgangen die mij niet kenden geloofden mij niet.

Maatschappelijk werk meldde dat mijn hulpvraag niet goed was. Ik had nog nooit gehoord van een 'foute hulpvraag'!
Een geestelijk verzorgster vroeg of ik mijn leven niet te veel door mijn moeder liet overheersen. Ik had deze empathische vrouw moeten vragen of zij zich niet te veel door de zorgverzekeraar liet overheersen. De GGZ hulpverleners zijn getraind op standaardvragen die standaardantwoorden afdwingen en het probleem bagatelliseren.
Slachtofferhulp vond dat ik het verhaal wel mooi kon vertellen. Hij vond dat ik ritmisch praatte en rijmde. 'Ga fijn bellen met Sensoor'.
Een huisarts zei na enige tijd minachtend: "Dat hou je wel lang vol."
Ik heb hem gevraagd wat ik lang volhoud en geen antwoord gekregen.
Een psycholoog vroeg of ik wist dat er ouderenmishandeling bestond. Dat wist ik en vroeg me af waarom volwassen kinderen hun ouders mishandelen.
"Hebben die ouders hen iets misdaan?"
De jonge psycholoog was zijn tekst kwijt. Ik wilde praten, het verhaal vertellen, feedback, een klankbord. Psychologen zijn opgeleid om diagnoses vast te stellen. Hij legde me een aantal stoornissen voor zoals men kledingstukken voorhoud om uit te zoeken wat het beste bij mij stond. Ten slotte wilde hij met me met angststoornissen doorsturen op voorwaarde dat ik niet over mijn moeder mocht praten.
"Is dat de goede hulpvraag: zeggen dat je angststoornissen hebt?"
"Ja."
Als ik niet over mijn moeder mag praten heb ik verder geen problemen meer, heb ik niet gezegd.
Ik was woedend. En opnieuw alleen.

Foute hulpvraag: Help ik verdrink!
Goede hulpvraag: Ik heb een zwem stoornis.

In deze tijd ben ik voor het eerst in mijn leven gestalkt. Er werden destijds meer vrouwen onzedelijk betast in een park. De dader liep schuin achter mij. Zijn agressieve concentratie ademde bijna letterlijk in mijn nek. Ik maakte me plotseling klein en deed alsof ik wat zocht in mijn tas, zodat hij voorbij moest lopen. Later wachtte hij me op in de bosjes. Toen werd het eng. De zon scheen en er waren teveel mensen op de been. Ik bleef op de openbare weg. Zo ben ik van hem afgekomen.
Tijdens de melding bij de politie dacht ik dat ze zouden vragen of het aan mij lag. Ik dacht: ik ben kwetsbaar en dus lok ik het uit. Mijn schuld. Het liefst had ik mijn hart uitgestort. Ik was voor het eerst in mijn leven zo gruwelijk eenzaam! Maar de politie vroeg mij niets dan alles over de dader, de tijd, de kleren, zijn postuur, de plaats en toen gingen ze erop af!
Het voelde als een verkeerd om aangetrokken trui die weer recht getrokken werd. Geen tijd voor een trauma. Geweldig.
Je moet het kwaad bestrijden.

In 2018 tot 2020 vond ik een vrouw die telkens weer klaar stond om naar mijn verhaal te luisteren, zonder te oordelen of te roddelen. Opgevoed in een eenvoudig harmonieus gezin werd zij niet zelf getraumatiseerd door mijn verhaal. Na twee jaar praten en luisteren is aan mijn diepste behoefte voldaan. Door de innerlijke ruimte die er vervolgens ontstond begon ik alles op te schrijven. Zonder haar was ik gek van de eenzaamheid geworden.
In de buurt, kerk en stad wordt geroddeld wat leidde tot isolatie om mezelf te beschermen.
Niet de huisarts maar een psycholoog zou mensen moeten doorsturen naar de passende psychologen. Huisartsen zijn goedkoper heb ik me laten zeggen door een psychiater die het ook niet eens was met deze regeling.
Money, money, money, is de baas over alle mensen.

En God? Na haar 'berouw' raakte ik Hem kwijt. Ik voelde me bedrogen, want ik had gebeden voor gerechtigheid en kreeg leugens voorgeschoteld. Stenen voor brood, zo voelde het. Bovendien zat ik in angst dat ik een zware zonde had begaan door die erfenis aan te geven tegen de wil van moeder.
Heden weet ik dat moeder met dit berouw God heeft bedrogen. En mij.
Bijbels gezegd heb ik een woord 'opgegeten' om mijn geestelijk pad voort te kunnen zetten. Het woord 'volharding'. Het smaakt bitter en vult met kracht. 'Waar U gaat, daar zal ik zijn', zingt het gospel duo Elly en Rikkert Zuiderveld.
En het is goed geweest dat ik de erfenis heb opgeven, want geen ambtenaar zou mij geloven dat ik NIET onder één hoedje met moeder heb gespeeld, wanneer de bankrekening die zij op haar naam heeft gezet t.n.v. mij, na haar dood aan het licht zou komen.

Wordt vervolgd.

Context: Een erflater mag doen met zijn geld wat hij wil. Ook zijn kind[eren] beroven. Als dat volwassen kind in de bijstand zit, zal de betreffende gemeente een verhaal als dit een smakelijk 'indianenverhaal' vinden. Deze vooroordelen jegens bijstandsgerechtigden doen pijn.

Geld Discriminatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 38