Voorjaar 1998

In het voorjaar van 1998 waren de vergaderingen van het T.W.C inmiddels berucht. Er kwamen mensen opdagen die nooit in het atelier waren gezien, zij voerden het hoogste woord.
In een psychiatrische ambtenarentaal werden de simpelste feiten ingewikkeld gemaakt. Mensen werden met apen vergeleken en apen met mensen. Af en toe was er een hysterische lachbui te horen van leden die de zenuwen niet langer onder controle hadden. Bjarne kreeg ongevraagd knuffels van oudere vrouwen die in hem een zoon zagen.

Uiteindelijk deden ze allemaal hun best om het een maatschappelijk gebeuren te laten worden.
Als je kon vergaderen had je een streepje voor in de maatschappij. Bjarne had dikwijls een frons op zijn gezicht. Waarom moesten deze mensen praten, wanneer ze verder niets deden op het atelier?

Gelukkig was er een muziekinstallatie op het atelier. Bjarne had zijn eigen draagbare Philips cassettespeler in het atelier gezet. Het geluid was redelijk, door de lange muren ebde het geluid langzaam weg, tussen de woorden van de sprekers was een duidelijke melodie te horen.
Misschien waren het oude blues, van mannen met versleten schoenen.

Cor was de voornaamste spreker, hij hield er naast een vliegenplaag in zijn woning, allerlei bizarre filosofische overtuigingen op na. Hij discussieerde graag met Roel en Kevin, die wat praktischer waren ingericht en graag naast woorden ook daden zagen. Het waren oeverloze discussies met af en toe een onderbreking van een van de leden die ook aandacht nodig had, en noodzaak zag om een ander aandachtspunt te belichten.

Roel had zijn cynisme niet meer onder controle. Er borrelde voortdurend alcohol in zijn bloed en onderbewustzijn. Waarschijnlijk had hij groot gelijk, en rook zijn rode neus de juiste onraad.
Hans knikte gemoedelijk. Hij had ook het een en ander meegemaakt, met heroïnehoertjes die hij van de straat had opgepikt, voor goedkope lust zonder enige vorm van liefde.

Het was toch wel een heel andere wereld, dan de wereld van Emma Petronella. Deze mensen stonden tenminste midden in de maatschappij, ondanks hun vervelende mentale handicap.
Emma was inmiddels de godin van de vervreemding. Ze liet zich voortaan nauwelijks uit over lotgenoten, die net als zij in het duister van de nacht, dunne boekjes drukten met een hand gedreven drukpers uit de oude tijden.

Waarheen? Waarvoor? spookte er door het hoofd van Bjarne, die in de hoofdstad van ons land steeds vaker zijn heil begon te vinden in het lezen van gedichten.

vergaderen collectief voorjaar 1998

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 167