Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Foutje

Ondanks de extreem harde wind die er nu al bijna twee weken staat, is de temperatuur hier, op Fuerte Venture, overdags en ‘s nachts heerlijk.

Dus wat doen we overdags? We trekken meestal tussen elf en twaalf uur naar het strand om te genieten van datgene, waarmee we in eigen land nogal eens stiefkinderlijk worden bedeeld: de zon. Die zon is voor de meeste mensen waarschijnlijk dé reden om naar een dicht(er)bij de evenaar gelegen (ei)land op vacantie te gaan, want voor culturele hoogstandjes moet je hier niet zijn. Waarom niet? Omdat ze er domweg niet zijn. Wij deden in een ver verleden een keer een poging om een met verkeersborden aangegeven historische “Guanche”-woning (Guanches is de naam voor de oorspronkelijke bevolking van de Canarische Eilanden) te bezichtigen. Het leek ons wel iets, zo'n historisch bouwwerk bekijken. Mooi dat het niet lukte. Het optrekje of wat het dan ook was bleek, hoe we ook zochten, nergens te vinden. Toen we later aan een gids vroegen hoe dat zat, kregen we te horen, dat de historische woning niet meer is dan een hoop stenen. En om zoiets dan een object van culturele waarde te noemen, gaat, dunkt me, wat ver.

Nee, de enige cultuur die je hier aantreft is de touristen-cultuur en het aardige van dié cultuur is, dat je hele dagen in je eigen tempo je eigen gang kunt gaan en dat je voor een paar weken verlost bent van dat strak aangetrokken keurslijf van sociale verplichtingen waarin je thuis verstrikt bent geraakt. Het leven hier heeft iets van wat de Fransen “Laissez faire” noemen en de Italianen “Dolce far niente”. Laat maar waaien en zalig niets doen. Dat is wat we zoeken en in redelijkheid ook vinden.

Zo ook vanmiddag. Op het strandje waar we zijn neergestreken heerst een sfeer van weldadige rust. Alleen de sterke wind en de golven maken lawaai. Maar dat zijn natuurlijke geluiden. Geluiden die harmoniëren met de omgeving. Langs de waterlijn lopen een paar mensen te wandelen. Ik lees de “Metamorphosen” van Ovidius en raak hoe langer hoe meer onder de indruk van wat de oude Grieken en Romeinen, in hun tijd al, aan gedachten aan het papier toevertrouwden. Rond vier uur zijn de meeste strandgasten vertrokken, ondanks het feit dat de zon nog steeds vanuit een onbewolkt azuurkleurig zwerk haar warme, verdampende energie onze kant uitstuurt.

Terwijl wij ons, na een verkwikkend bad in de woelige baren, bij ons strandtentje staan af te drogen, komen vanuit de duinen achter ons een dikke meneer en een sprietig mevrouwtje aangelopen. Ze zijn zo te zien nog maar net aangekomen, want de meneer en mevrouw zien er erg wit uit. Een meter of tien bij ons vandaan leggen zij hun kleren af om een verkoelend bad te nemen. Het is duidelijk geen getrouwd stel. Daarvoor gedragen ze zich domweg te frivool. Mijn vrouw en ik volgen vanaf ons plekje op het strand het dartele gedoe in het water. Het magere vrouwtje hangt bij de dikke meneer om z’n nek tot een hoge golf het tweetal omver gooit en hen terugspoelt naar het strand. Prachtig vinden ze het. Zij kirt. Hij lacht. Het tafereel herhaalt zich een aantal keren tot meneer het water uit loopt en naar zijn tas gaat die bij de kleren ligt. Hij pakt er een video-camera uit en begint vanaf het strand zijn vriendin die luid gillend tegen de golven opspringt, te filmen. Hij geniet er - voor ons duidelijk zichtbaar - van en loopt een klein stukje het water in. Vriendin-lief plonst, spettert, duikt en meneer legt het allemaal op film vast, voor later. Om nog eens ongestoord terug te kunnen blikken op hoe het allemaal was. Daar aan dat goudgele strand op dat zonnige eiland. Na verloop van tijd wenkt hij haar, om hem te filmen. Zij komt het water uit. Hij gaat het water in om net als zij, maar dan meer in overeenstemming met zijn omvang en lichaamsgewicht, te plonzen, te spetteren en te duiken. Zij schreeuwt iets naar hem. Hij verstaat het niet en wenkt haar dichterbij te komen. Zij doet het, tot daar vanuit het niets ineens die onverwacht hoge golf is, die de voeten onder het vrouwtje uitzuigt en haar MET CAMERA volledig onderdompelt in, zoals wij weten, verschrikkelijk zout water.

Een eindje verderop komt ze boven water. In een ijdele poging te redden wat er mogelijk nog te redden valt, houdt ze de camera boven water. De man gaat op een verschrikkelijke manier tegen het vrouwtje tekeer en terwijl zij met de druipende camera het water uitloopt, zien we haar furieus tegen hem terugkeffen. Terug op het strand gaat het geblaf en gekef, in het Duits, gewoon door. Alsof wij niet bestaan. De kleren van het stel gaan weer aan, de rugtas om en slof-slof-slof dit keer, lopen de dikke meneer en het sprietige vrouwtje verbaal ruziënd langs ons heen. Zo te zien richting hotel.

“Scheiss Weib”, hoor ik hem tegen haar schreeuwen. Zij krijst iets voor ons niet verstaanbaars terug. Het bekvechten gaat nog geruime tijd door, tot het stel achter een zandheuvel is verdwenen en wij ons realiseren, ongewild getuige geweest te zijn van een vacantie-romance voor één dag. Want, zo stellen wij vast, erg veel meer kan er na zo'n incident onmogelijk ingezeten hebben.

Schrijver: Hans Uil, 17 januari 2008


Geplaatst in de categorie: vakantie

3.2 met 6 stemmen 318



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)