Beschouwingen over literatuur

Ziener

(voor Ben Okri)

Vanaf zijn hoge berg aanschouwt hij de trieste dalen waar verblinding en hoogmoed zichzelf kapotbeuken. De wezenloze massa sluit de vergrofte oren voor de helende stem van een helderziende wijze, die het gruwelijke strijdperk verkent in sierlijke stroven.

Ik leunde tegen een eindeloze pilaar, toen hij me diepzinnig en tevens als vanouds groette. Hij herkende mij, immers, dichters zijn zichtbaar ziek van eenzaamheid en in hun jaszakken verbergen zij hun losse, bijeengescharrelde woorden als verkruimelde tabak.
Hun ogen hunkeren naar jonge wijn, die rijkelijk bedwelmt, ze zijn de gulzige tepelklevers van hun rondborstige, romige muzen. Geestelijke rijkdom.
Dat voelde hij, diezelfde hang naar hogere paradijzen, waar depressieverhogende armoede wordt weggevaagd als overbodige ballast. Net als dominee King houdt hij zijn dromen voor waar en dat siert hem, ze zijn meer dan waar, ze ontwrichten de anti-natuurlijke schijn van een opgeblazen cultuur, die zwelgt in zelfgenoegzaamheid, die bang is voor de diepste wortels, die paranormaal begaafde boomkruinen stompzinnig afbreekt.

Ik weet wel dat onze woorden als ondervoede soldaten in dienst staan van het goddelijk beleid, dat we koste wat het kost vechten voor het meest heilige doel, maar ook wij zullen falen, als de prozaïsche wereld ons niet verstaat, zelfs niet luisteren wil.
Desondanks schreeuw ik je toe: blijf God zien en beschrijf Haar meer dan goddelijk, zoals de ziel van de rijzende zon.