Mali
Haar bruine ogen leken op de halkast van mijn oma, toen ze nog leefde, zo glad gepoetst, zo mooi glanzend. In haar armen lag het kind, zij streelde het in volle overgave. Even leek de wereld een vruchtbaar paradijs, een stilleven van Renoir. Onder zijn grauwe tropenhoed leken zijn hersens weg te smelten, ik voelde een zuivere leegte bij het staren in deze woestijn, waar een vrouw haar kind de borst gaf, in slow-motion, het juiste gebaar, het enige wat ik mij herinner in het land waar de poëzie onnodig is.
Geplaatst in de categorie: wereld