De getuigenis
Ik kijk terug op m’n leven en in m’n herinnering verschijnen de valkuilen waaruit ik de wijsheid putte die een deel van mijzelf werd en die mij tegen een hoge prijs veranderde.
Het is de wijsheid die sommigen thuis met de opvoeding meekrijgen en dát maakt het nest van herkomst belangrijk.
Is de cultuur thuis anders als op het werk dan is de mens niet zichzelf, zijn energie wordt deels verbruikt om zich psychisch staande te houden en die is dus niet beschikbaar voor zijn werk. Mensen hebben helemáál niet dezelfde carrièrekansen, een dubbeltje wordt bij uitzondering een kwartje. Dát is de eerste valkuil.
Een mens kan slecht zijn, maar de mens als soort niet, want de mensheid is het gegeven, ze is wat ze moet zijn, was ze anders dan waren we geen mens maar een ander wezen, een Bonobo misschien. Veroordeling van de mensheid is gevolg van sprookjes en kinderboeken uit onze jeugd die een onrealistisch beeld schetsen van de werkelijkheid.
Dát is de tweede valkuil.
Zoals de waard is vertrouwt hij z’n gasten! Het is naïef om te denken dat alle mensen mijn normen en waarden hebben.
Dát is de derde valkuil.
Het geheim van geluk in ons leven is vriendschap en relativeren van tegenslagen door het rationele verstand.
Vriendschap tussen zielsverwanten met dezelfde normen en waarden vormen een oase waar ik mijzelf kan zijn en dát is basisvoorwaarde voor geluk.
Onbetrouwbare mensen die beloften niet nakomen en egoïsten die nemen en niets geven, adrenalinejunks die op gevaar kicken en parlesanten die praten zonder te luisteren, kwaadsprekers bij wie niemand iets goed doet en opscheppers die alles beter kunnen, gefrustreerden met korte lont en manipulanten die andermans leven naar hun hand zetten, dát zijn de mensen die ik mijd.
Als ergernis aan de jeugd het vertrouwen in de toekomst ondermijnt omdat ze de ervaring en wijsheid van de ouderen niet aannemen, bedenk ik dat die ergernis van alle tijden is. Als de jeugd te veel naar ouderen luistert, blijft alles bij het oude en de ontwikkeling van de mensheid stagneert. Sommige culturen staan daardoor al eeuwen stil.
Als angst voor het eind het geluk vertroebelt, bedenk ik dat het leven een hoofdprijs is, een geschenk dat elke nieuwe dag een dag groter maakt. Geheim is dat de nieuwe dag niet af gaat van de rest van ons leven maar dat het geschenk een dag groter wordt. Je schenkt een glas halfvol en niet half leeg.
Het alternatief, dat ik de race naar de eicel niet had gewonnen, maar een broer of zus, dan had die m’n plaats ingenomen en ‘ik’ was een handvol aarde gebleven en met dát alternatief moet ik m’n leven vergelijken, dát maakt duidelijk dat elke dag winst is.
Inzender: Janneke Koster Baas, 20 november 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: filosofie
getuigenis
197
Geef je reactie op deze inzending: