Pijnbankkunstenaar

Zeg, Willem Kloos, je bent me nu toch echt al te close, gestoorde drinkebroer, je moet me nu maar eens loslaten, we hebben al die jaren voortdurend feest gehad, dat ontken ik toch niet, maar het boeren en het scheten wordt nu wel al te erg, dat is voor ons allebei niet gezellig meer en plaaggeest Korsakov begint al om de hoek te kijken, zo van 'Joehoe!, hier ben ik, je had me toch wel verwacht hé!', zeg, Willem, ik heb me nu genoeg in jou verdiept, kom op hé, dichters onder elkaar, ga nu maar bij een andere artistieke naïeveling de boel op stelten zetten, ik kan de koolhydraten nauwelijks nog opslaan, om over mijn afgebeulde lever maar te zwijgen.
Heb toch medelijden, oude reus, of moet ik soms vroegtijdig achter je aan gaan zitten in dat bizarre schimmenland. Ik dacht het van niet hé, kameraad, want dan sleep ik je voor de rechter hoor, Dante of zo, dus kijk maar uit, pokkenmelanchool! Wurgengel! God? Kijk dan, manische weerwolven dansen rond de verstopte breinen van vastgespijkerde dwangneuroten in onmacht. Achter de doorzichtige façaden trillen de meest bizarre beelden als glimmende dolken in de nacht, bloeddoorlopen, sponsachtige draaikolken, hoerig als de beste geisha's. De dronken meute neemt de overhand en weerloze psychotici slaan angstvallig op de vlucht, getergd door het al te kromme. In een vrome bar bukt een opgewonden vrouwtje met haar schijnheilig geplooide snoetje in de koelkast, de billen naar achteren getoverd als gespannen drilpuddingen. In haar vochtige slip wachten de dromen op vervulling, maar de God in haar staalharde kop weerhoudt haar van de echte zaligheid. Alleen in haar veilige bed vingert zij heftiger dan een ijzeren drukpers. Haar hemel is ommuurd door opgeklopte tegendrang. Maar ogen liegen niet en ogen bedriegen de rest, die neerstort als een uit de bocht gevlogen racewagen in het zelfgesponnen ravijn.
A-ja, Van Gogh, die heeft zijn ware ziel in verf naar buiten gegooid, ongeremd en onbezwaard. Door je rug te rechten, fantasieloos kanariepietje, worden je peertjes echt niet groter dan ze zijn. Word wakker, modegevoelige dames, ze zijn mooi zoals ze zijn!
Vroeger op het schoolplein maakten we om de haverklap erotisch getinte grapjes, want we begrepen nog niet half van wat er zich onder de ruime bloesjes van onze speelvriendinnen afspeelde (waarom kregen wij ze niet?) en we vonden dat verborgen en weelderige groeiproces best een beetje eng, als getuigen van het eerste uur speelden we in onze vrije tijd Cowboytje & Indiaantje of we waren sterke zeerovers op een avontuurlijk schip, indien er dan een lieftallig meisje in haar zomerjurkje voorbijkwam, dan riepen wij quasi-stoer en triomfantelijk 'Spitsbergen in zicht!', ook al waren de garnalen met erwten in onze onderbroeken bespottelijk bij onze ruwe bravour.

Pijnbankkunstenaar K Kloos

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 207